Quebrada de Jere

11-3: Huub wordt vanmorgen gelukkig weer blij wakker. Wel wil hij nog graag de foto van het Lego-politiebureau zien. Geen probleem. Het schoolwerk lossen we op door hem makkelijke sommetjes
uit het rekenboek van Bente te laten maken. Dat vind hij leuk. Volgens Huub is dat écht schoolwerk. We zullen de komende tijd zien.

Rond de middag gaan we de auto in om op het heetst van de dag met airco een stukje te rijden. We gaan vandaag naar Quebrada de Jere nabij het plaatsje Toconao. Het is 38 kilometer rijden door een woestijnlandschap. We betalen de fee voor het park en gaan de kloof in. Het is een schitterend plekje. Door de kloof stroomt water en daardoor groeit er van alles. Het water is niet al te diep, dus de kinderen kunnen er op hun Teva sandalen doorlopen. Op een gegeven moment wordt het erg smal tussen de rotswanden. De kinderen vinden het prachtig. Ook wordt het daar wat dieper. Edwin offert zich op om uit te vinden hóe diep. Dat blijkt, zeker voor Huub, teveel van het goede. We moeten weer terug. Geen probleem, ook dat is mooi. Bij de auto drinken we wat water, want het is echt heel erg heet.

Dan gaan we nog even het kerkje uit 1750 in het plaatsje Toconao bekijken. Een mooi klein kerkje met het dak van cactushout. We scoren een ijsje en gaan weer richting San Pedro. De kinderen duiken meteen het zwembad in. Edwin verzorgt de pannenkoeken. HEERLIJK! ’s Avonds doen we nog een spelletje en genieten we van de sterrenhemel hier. Dan zit de dag er weer op en gaan we naar bed.

Belangrijk besluit

We zijn onlangs voor het laatst in Argentinië geweest en verblijven nu weer met veel plezier in Chili. De hele reis hebben we het ook gehad over het al dan niet bezoeken van Bolivia en Peru. Dan dachten we erover om wel te gaan, dan weer om niet te gaan. We horen verschillende verhalen over de situatie daar. Door de regen van de afgelopen tijd zijn veel wegen in Bolivia zeer slecht, zo niet onbegaanbaar. De barman in Susques (de laatste overnachtingsplek in Argentinië) heeft veel gereisd en kent de regio goed. Over Bolivia en Peru zei hij: het gaat vaak goed, maar er hoeft maar iets mis te gaan en je zit flink in de nesten. Zelf reizen is dan nog weer anders dan reizen met een groep in een bus. Met een Nederlandse auto vallen we teveel op en zijn een makkelijk prooi. We zijn een rijdende portemonnee voor de arme bevolking daar. Zeker nu het de laatste jaren daar slechter gaat. Reizen met het openbaar vervoer is veiliger, want dan val je minder op. Doordat we ook de kinderen in de gaten moeten houden is er vaak wat minder waakzaamheid op onze spullen. We willen de kinderen ook na alle mooie en positieve ervaringen in Argentinië en Chili geen negatieve ervaring meegeven. Als het ons zou gebeuren zou het een fikse stempel op de hele reis drukken. Het negatieve zou al het positieve kunnen overschaduwen. Als we met z’n tweeën zouden zijn, zouden we gewoon gegaan zijn en het risico nemen, maar nu met kinderen doen we dat niet.


Het kan in Bolivia voorkomen dat een aantal gemaskerde mannen met stokken en een draad de weg blokkeren en je dwingen 10, 50 of 100 dollar te betalen. Ook laten ze je gewoon 3 of 4 uur in de brandende zon staan wachten. Wij werden dan ook geadviseerd stijf achter een vrachtwagen aan te rijden omdat deze bij blokkades gewoon doorblazen. Dat is niet onze manier van reizen.

In Peru en Bolivia gaat het vaak om geld, in Paraguay worden vaak kinderen geroofd voor adoptie (kennis van de barman in Susques zijn van twee kinderen beroofd: 1 jaar en 4 jaar). Nooit teruggevonden, waarschijnlijk voor adoptie naar Europa gegaan. Toen we de barman de volgende dag vertelden dat we niet gingen vond hij het een erg verstandig besluit.

Paraguay was wat hem betreft helemaal geen optie, daar zou hij zelf al helemaal niet heengaan. Ook Brazilianen op weg naar San Pedro de Atacama rijden allemaal om Paraguay heen.

In San Pedro de Atacama hebben we de agenda erbij gehaald en verdere plannen gemaakt. Nu we niet naar Bolivia en Peru gaan hebben we eigenlijk wat tijd over in Zuid-Amerika, omdat we Argentinië en Chili al van noord tot zuid hebben doorkruist. We hebben onze tickets gewijzigd bij WTC en vertrekken nu ruim een maand eerder uit Chili naar Paaseiland, namelijk op 16 april. Dat wat we hier nog willen zien kunnen we nog wel vóór die datum doen.

Ook zijn we nu weer in gesprek (mail en telefoon) met HamburgSüd en Ultramar, omdat de auto ook wat eerder terug moet, ook dat schijnt te lukken. Eerst moeten we een container en een plek op de boot reserveren, daarna vullen we de verdere details wel in. Eigenlijk komt de wijziging erop neer dat we wat meer tijd in Nieuw-Zeeland en Australië hebben.

San Pedro de Atacama

10-3: Rond een uurtje of acht worden we allemaal wakker. Toon gaat met Edwin broodjes halen en Laura maakt met Bente en Huub de tafel klaar. Het is nog wat frisjes, maar we eten toch buiten. In de cabaña zijn namelijk geen stoelen. Na het eten gaat Laura met Toon en Bente aan het schoolwerk en Edwin gaat met Huub naar de plaza om ergens internetverbinding te krijgen. Als Toon en Bente klaar zijn gaan we allemaal naar de plaza. We drinken wat en struinen wat rond in de verschillende souvenir winkeltjes. Het is overal veel van hetzelfde, maar een kleurrijk geheel.


Bij de cabaña gaan de kinderen direct het zwembad in om verkoeling te zoeken. Dat lukt prima, want het water is echt ijskoud. Wij blijven liever langs de kant zitten. Na het zwemmen gaan Laura en Bente nog even gezellig winkelen. Even kijken of er toevallig een leuk verjaardagscadeautje te vinden is voor Bente, want over drie weken is ze jarig! Het liefst zou ze een kleine tattoo op haar enkel willen, bijvoorbeeld van een vlindertje… Wij moeten nog even aan dat idee wennen… De “mannen” doen spelletjes. ’s Avonds nog even naar de supermercado om de laatste boodschappen te doen en dan koken, heerlijk eten en naar bed.

Huub is ’s avonds heel erg verdrietig. Hij moet erg huilen en wil graag naar ons échte huis om met zijn politiebureau van lego te spelen. Die heeft hij twee weken voor vertrek op zijn verjaardag gekregen. We snappen het helemaal dat hij verdriet heeft. Bovendien huilt hij omdat hij te weinig schoolwerk heeft en alleen maar moet wachten tot Toon en Bente klaar zijn… We moeten zelf ook wel even slikken… Wat een verdriet… Echt heimwee. We proberen hem ook echt wat te laten doen, maar Huub wil het echte werk, net als zijn broer en zus. Sommen en letters en niet kleuren en doolhofjes en dat soort dingen! Om het enigszins te verzachten zoeken we op internet het politiebureau van lego op en kunnen Huub het plaatje laten zien. Hij fleurt helemaal op. Ook zullen we kijken of we hier weer wat échte schoolspulletjes en wat speelgoed voor hem kunnen kopen. Als ons kleine mannetje weer wat rustig is gaat hij lekker slapen.

Paso de Jama, deel 2

09-03: Vandaag gaan we deel 2 van de Paso de Jama rijden dus vertrekken we uit Susques. De lucht is hier al zo ijl dat de bus bijna niet wil starten, een paar Brazilianen hebben ook moeite hun motoren aan de praat te krijgen, maar uiteindelijk lukt het toch. Vanaf hier is het nog zo’n 100 kilometer naar de grens. De route voert door een desolaat berglandschap met af en toe een meer en besneeuwde vulkanen.

In het plaatsje Jama, vlak voor de grens, zit de Argentijnse grenspost. Hier zijn we de enige ‘klanten’, het gaat dus redelijk vlot. Grappig detail is dat de douanebeambte die ons help druk aan het kauwen is op coca-bladeren (soort pruimtabak). In de noordelijkste regionen van Argentinië een bekend fenomeen, maar daarbuiten worden deze bladeren als drugs aangemerkt.

We zijn dus vandaag voor het laatst in Argentinië. Maar, don't cry for us....We hebben het land van zuid naar noord doorkruist en hebben ontzettend genoten van dit prachtige land en even prachtige en aardige mensen. Toch hebben we nog een paar dingen niet gezien, walvissen bijvoorbeeld. We kunnen ons dan ook niet voorstellen dat we nooit weer in Argentinië komen, so don't cry for us, we will meet again.

Als we onder het portaal van de pas doorrijden zijn we in Chili, maar pas 175 kilometer verderop in San Pedro de Atacama zit de Chileense grenspost. De grens ligt op 4320 meter hoogte, maar we klimmen in de kilometers daarna nog tot 4830 meter. Gelukkig heeft nu niemand last van de hoogte.

Ergens in de middle of nowhere staat een politieauto, en omdat er geen kip op de weg is worden we natuurlijk even staande gehouden. Even papieren laten zien en een babbeltje maken met de agent. We vragen of we even een foto mogen maken van dit surrealistische moment, een busje en een politie-pickup in de grote leegte. Geen enkel probleem, gauw doen de agenten even hun pet op en vragen Edwin of hij er even bij komt staan.

Vlak vóór San Pedro de Atacama dalen we ineens van ruim 4200 meter naar 2500 meter, de weg gaat als een bezetene naar beneden met enkele scherpe bochten. Om de paar honderd meter is er een ‘emergency piste’. We gaan in een lage versnelling (2 of 3) naar beneden en remmen zo weinig mogelijk, maar als we even stoppen slaat de rook van de remmen. De stijgende vrachtwagens kruipen hier omhoog met de motorkleppen omhoog voor de koeling.

De formaliteiten in San Pedro de Atacama zijn ook snel afgerond omdat het hier ook niet zo druk is. Even de auto laten controleren op groente, fruit en vlees en dan kunnen we door. Bij de tourist information halen we een lijst van cabañas. We gaan langs bij één, en ondanks dat ie redelijk aan de prijs is, boeken we toch een paar nachten. Het is hier allemaal goed aan de prijs want San Pedro is een echte publiekstrekker. Meer dan 11 jaar geleden toen we hier met onze huwelijksreis waren. Vanavond kunnen we dan wel weer lekker zelf koken.

08-03: Vandaag nog maar even niet de Paso de Jama over, die moet nog maar even een dagje wachten. Toon heeft vannacht overgegeven vanwege de hoogte, daarna voelde hij zich weer beter. Ook zagen we op internet dat de meeste hostels in San Pedro de Atacama nog tot en met vandaag bezet zijn. Zullen ze daar ook carnaval vieren? Voor morgen zijn er meer mogelijkheden.


We gebruiken vandaag voor een flinke dosis schoolwerk en het bestuderen van de verdere reismogelijkheden voor de komende tijd.

Achter in de middag verzamelen zich carnavalsvierders uit 5 omringende dorpen hier achter het tankstation om daar het carnaval af te sluiten. Het ziet er vreemd en chaotisch uit. Uit de stoffige omgeving vanachter een berg komen her en der verklede mensen. Volgens de hostelmedewerker zien de mensen uit de omliggende dorpen elkaar niet zo vaak, alleen met carnaval. Er wordt weinig gesproken onderling. De muziek is het belangrijkst. Mooi om te zien dat de oudere generatie is gekleed in traditionele kledij en de jongeren zich uitdossen zoals bij ons. Ook grappig om te horen dat melodie van muziek redelijk overeenkomt met de Nederlandse carnavalskrakers. De teksten kunnen we helaas niet beoordelen, maar zal het niveau van de Nederlandse teksten niet echt overstijgen.

El Condor Paso

Carnaval in Argentinië

Paso de Jama, deel 1.

Berg van de zeven kleuren

07-03:Heerlijk uitgerust. Na het ontbijt gaan we richting Susques, een kleine 200 kilometer vanaf Jujuy. Het is de aanloop naar de Paso de Jama, in één keer is het té ver. In Susques is de laatste slaapmogelijkheid voor pas naar Chili. We hopen dat we daar een overnachtingsplek kunnen vinden. Anders wordt het wel een hele lange dag, omdat we dan gedwongen zijn om door te gaan naar San Pedro de Atacama in Chili.





Leuk voor een carnavalshit!

 Onderweg richting Purmamarcua (ruta 52) komen ons veel auto’s vol carnavalsvierders tegen. Ook ligt er iemand laveloos langs de vangrail. De route is mooi vandaag. Via haarspeldbochten gaan we van ca. 1750 meter naar 4170 meter hoogte. Vrachtwagens kruipen als slakken met een snelheid van 5 à 10 kilometer per uur de berg op. Gelukkig kunnen wij iets sneller. Onderweg zien we ook de eerste vicuñas (soort guanaco, maar dan zonder zwarte snuit) en ook veel lama’s.

We dalen weer iets tot we bij het zoutmeer Salinar Grande (3000 m) zijn. Daar maken we een stop om het zout van dichtbij te bekijken. Het is een enorme witte vlakte, het doet pijn aan de ogen. Als we er genoeg van gezien hebben gaan we weer verder. Rond drie uur komen we aan in Susques. Een stoffig dorpje, met slechte onverharde straten. We proberen een slaapplaats te vinden. Als we twee politiemensen de weg vragen naar het hostel, dat we hebben uitgezocht, zijn ze zo vriendelijk om even voor ons uit te rijden. Als we er zijn blijkt dat het hostel gesloten is. Het is onduidelijk of dat is in verband met de siësta of dat de eigenaren misschien carnaval vieren. We moeten wat anders.

Zo’n drie kilometer buiten het dorpje vinden we een hostel waar gelukkig ook nog plaats is. Bovendien kunnen we er eten en zit het naast een tankstation. Dat hadden we nou net allemaal nodig. Wat kan het leven simpel zijn: een bed, wat eten en diesel!!!

Maar eens kijken hoe het ons bevalt om op 3615 meter hoogte te slapen. Niemand heeft tot nu toe echt last, maar we kunnen wel voelen dat we op hoogte zijn. Morgen gaan we verder naar Chili en de Paso de Jama over. Voordeel van deze pas, ten opzichte van de Paso Agua Negro, is dat deze helemaal geasfalteerd is, ook wel eens een keer lekker.

...het vervolg van 6 maart.

06-03: Na een gebroken nacht, zijn we allemaal rond half 9 weer wakker. We maken gebruik van het ontbijt dat inclusief is en willen dan betalen. De man achter de balie zegt dat we de afgesproken 300 pesos voor de kamer moeten betalen, plus 136 pesos omdat we het slot vernield hebben! Je gelooft toch je oren niet! Wij proberen uit te leggen dat het een beter idee zou zijn om ons maar 150 pesos voor de kamer te laten betalen, gelet op het ongemak dat wij hebben ondervonden. Om de een of andere reden kunnen we hem dit niet aan het verstand krijgen. De manager wordt gebeld. Ook deze manager wilde dat wij betalen voor de slotenmaker die vannacht is langs geweest. Edwin geeft aan die 136 pesos 'never nooit nie' te betalen en heeft toen resoluut het bedrag van 300 pesos op de balie gegooid en is weggelopen. De medewerkster, die er inmiddels ook was bijgekomen ,vroeg ons om terug te komen. Ze vond het allemaal heel vervelend hoe het gelopen was, maar wij weten genoeg! We wensen hen veel succes met het houden van klanten! Joep doei de mazzel!

We willen vandaag naar Humahuaca. Dat moet qua afstand prima te doen zijn. Rond half één komen we iets na Jujuy langs een restaurant met tevens hostel. We besluiten om hier wat te eten, zodat we niet ’s avonds nog heel lang moeten wachten. Het eten is buitengewoon lekker en de mensen zijn erg vriendelijk. Na het eten gaan we weer door, de weg vervolgd met veel haarspeldbochten. Vele oude auto’s begeven het hier en staan met pech langs de weg. Wij kunnen prima door, genoeg pk’s.

Het is druk op deze weg. Bij alle dorpjes die we tegenkomen is het erg druk met auto’s en mensen in verband met carnaval. Eén dorp spant de kroon! Alles staat vast rondom het YPF-tankstation. Wij houden moed dat het in Humahuaca rustiger is. Maar helaas!! Wat een menigte en wat een boel auto’s. We kunnen nauwelijks voor of achteruit op een pleintje. Het hostel dat we in gedachten hadden was “completo” oftewel: VOL! We besluiten dat we terug moeten, desnoods helemaal naar Jujuy. Onderweg proberen we nog een aantal overnachtingsplaatsen, maar in verband met de carnaval is alles vol.

Onderweg passeren we de Steenbokskeerkring (oftewel: tropico de capricorno), met een bordje in de berm wordt dat heugelijke feit aangeduid.

Als we weer bij het restaurant komen waar we vanmiddag gegeten hebben, informeren we daar naar de overnachtingsmogelijkheden. Met vijf personen kunnen we niet terecht. Er is nog maar één kamer vrij voor 2 personen. Drie matrassen passen er niet meer bij. De rest is allemaal volgeboekt. Ook voor Jujuy geven ze ons weinig kans tijdens de carnaval. Ja, wat moeten we nu. Laura vraagt of ze de kamer dan misschien even mag zien. Dat is geen probleem. Als Laura de grote kamer ziet is het probleem meteen opgelost. Er passen makkelijk drie matjes van onszelf op de grond. De hostel eigenaar vindt het allemaal geen probleem! FHIEIEIEIEEIEIUWUWUWUWUWWW. Het is weer gelukt! (Gevalletje van: op de valreep). Er wordt niets extra in rekening gebracht. Ook niet voor het ontbijt of extra handdoeken! Ja, zó kan het ook qua klantenbinding!

Trapped again, maar net even anders...

6-3: Vannacht om een uurtje of half drie moet Bente naar de wc voor een grote boodschap (timing he). Op zich geen probleem. Maar dan blijkt dat onze kamerdeur niet meer van het slot wil. We kunnen draaien met de sleutel wat we willen en trekken aan de deur, maar er hij gaat niet open. Nadat we het een hele tijd zelf geprobeerd hebben beginnen we toch maar op de muur richting onze Italiaanse buren te bonzen… Geen gehoor… We blijven het proberen. Af en toe een “HELP” kreet erbij… Niets… Wat dan te doen?

We besluiten uit het raam contact te krijgen met iemand op straat. Gelukkig zitten we boven de ingang van de receptie. Uiteindelijk is er iemand zo vriendelijk om de receptie vertellen wat er aan de hand is. Tegelijkertijd komen onze Italiaanse buren terug van een avondje stappen en helpen ook een handje mee. De mannen van de receptie hebben een zak vol sleutels, maar geen enkele sleutel functioneert… Een van onze buren gaat naar buiten om onze sleutel op te vangen en het vanaf de buitenkant van onze kamer te proberen. Ook dat werkt niet. Dan horen we dat ze een sleutelmaker gaan vragen om te komen. Dat kan een halfuurtje duren. Op zich prima, maar Bente moet ondertussen nog steeds haar grote boodschap kwijt. We gebruiken onze creativiteit en Bente kan weer lekker gaan slapen. Wij wachten op de verlossing… Onze buren blijven proberen met andere sleutels die ze tegenkomen, bijvoorbeeld die van de wc. Maar nee, geen beweging in te krijgen… Na een tijdje wordt het rustig op de gang. Wij vertrouwen er maar op dat de slotenmaker ook echt komt en gaan er voor de zekerheid alvast vanuit dat het wel eens langer dan een halfuurtje kan duren.

Rond kwart over vier wordt er weer gemorreld aan de deur. Het is maar even en dan is de deur open. We zijn erg opgelucht. De slotenmaker probeert het slot te maken, maar kan het karwei niet afmaken. Hij zou zijn boormachine moeten gebruiken en dat zou niet alleen de kinderen wakker maken, maar ook andere hotelgasten. Tot nu toe slapen de kinderen prima door al dit gemorrel en gerommel heen. Trapped again… maar net even anders.

Salta

05-03: Vandaag vertrekken we weer uit Cafayate en gaan nog weer een stukje verder naar het noorden. Eigenlijk willen we vandaag naar Salta en hopen dat de weg-omstandigheden dat ook toelaten. We informeren maar niet meer naar de omstandigheden, we gaan het wel ondervinden.

Vanuit Cafayate rijden we gelijk de ‘Quebrada de Cafayate‘ (de kloof van Cafayate) in. Een prachtige route tussen veelkleurige bergen door. Het weer is een beetje somber waardoor de kleuren nog niet eens volledig tot hun recht komen, maar deze kloof kan wat ons betreft qua schoonheid best wedijveren met de Grand Canyon. Verschillende keren stappen we op een mooi punt even uit. Angstvallig kijken we af en toe ook even naar links waar een wel heel woeste modderachtige rivier stroomt. Zolang het water dáár stroomt is er niet veel aan de hand, zolang het maar niet de weg over gaat. Alle stroompjes die uit de bergen de komen zijn opgedroogd en we zien dat de modder de laatste dagen is weggeschoven, dus dat geeft ons moed.

Maar zo ineens, uit het niets, is daar weer een laag stuk weg waar het water over heen kolkt. Aan de overkant staat een man triomfantelijk naar ons te zwaaien dat het wel kan, maar dat bepalen we graag zelf. Als we even de situatie hebben bekeken vinden wij ook dat het kan en gaan we erdoor. Het lukt. Een paar kilometer verderop is er een 100 meter asfalt helemaal weggeslagen en moeten we gebruikmaken van de ‘desvio provisorio’ oftewel de provisorische omleiding. Ook hier kunnen we dus verder. Het is niet meer zover naar Salta maar met dit soort grappen weet je het maar nooit of je het haalt.

Rond half vier zijn we dan toch in Salta. We vinden een slaapplek in een vrij nieuwe jeugdherberg aan de rand van het centrum. Even installeren en dan de stad in. De siësta is net zo’n beetje teneinde, de winkels gaan weer open en het volk komt weer op straat. Wat een drukte zeg, meteen is het weer duidelijk dat we in de stad zijn. We struinen door de stad en gaan. voor Argentijnse normen, vroeg eten. Dat is nog niet zó eenvoudig omdat er rond zeven uur nog bijna geen eettent open is. De meeste gaan pas ná 21.00 uur open en zo rond 22.00 uur komen de eerste gasten binnendruppelen.

Cafayate

04-03: Vandaag zijn we dus ook in Cafayate. De zon staat weer hoog aan de hemel en het is lekker om door deze plaats te struinen. Als we ’s middags ergens wat zitten te drinken aan de Plaza, zien we de MAN-campertruck (van: www.gloorontour.ch) uit Zwitserland langsrijden en een eindje verderop parkeren. Deze collega-reizigers, Bridget en Kasper, zijn we weken geleden ook al bij de ‘handengrot’ en laatst in La Serena ook al tegengekomen, kennelijk rijden we ongeveer dezelfde route, maar het blijft een toeval. Ze schuiven even aan en we wisselen wat nieuwtjes uit over onze routes, onze voertuigen, het weer, het water, de wegen, de overnachtingsplekken etc. etc. Erg gezellig en we spreken af dat we vanavond samen even ergens wat gaan eten.

Rond acht uur probeert Laura de vanochtend weggebrachte was weer schoon terug te krijgen, maar om diverse redenen is deze nu nog niet klaar. Dan halen we deze morgen wel op.

Met Kasper en Bridget eten we in het restaurant naast ons hostel. Doordat we nu wat later eten dan anders, zitten we iets meer in het ritme van de Argentijnen en is het een stuk drukker en ook vele malen gezelliger. Naast eten en drinken is er ‘live’-muziek van een gaucho. Al met al wordt het wel laat, maar het zij zo: ‘geniet van het moment’.