Reuzenpanda!

Adelaide's Zoo

9-7: Het weer is vandaag, net als de afgelopen dagen, buiig. Bente is goed te pas en we hebben allemaal zin om vandaag ons uitje te doen: een bezoek aan Adelaide’s Zoo. We besluiten met de bus te gaan in plaats van de camper mee te nemen, omdat het nogal lastig schijnt te zijn met parkeren. Bij de receptie van de camping kunnen we weer buskaartjes kopen. We vragen tevens even of ze Bente met een electrisch golf-karretje van de camping naar de bushalte willen brengen. Geen probleem, en dat gaat véél sneller.

We stappen zo dicht mogelijk bij de dierentuin uit, maar het is toch nog een behoorlijk stukje lopen. Edwin neemt Bente een stukje op de rug, dat gaat wat sneller. In de dierentuin kunnen we een rolstoel huren, en dat is toch wel een verademing. Bente zit als een prinses en deelt de lakens uit: “ik zie niets, graag die kant uit, ik heb altijd plek! Ja, dat soort dingen! Prima voor eventjes zo’n rolstoel, maar je moet er niet aan denken dat je er aan gekluisterd bent. Wat dat betreft was het vandaag ook zeer leerzaam.

De dierentuin is ronduit prachtig. De dieren zijn zeldzaam voor ons. Twee oerang-oetangs, boomkangoeroes, tapirs, een anaconda en mandril-apen om er maar eens een paar te noemen. Ook is het park heel mooi en netjes aangelegd met bijzondere bomen en planten. Hoogtepunt was voor ons toch wel om twee reuzenpanda’s te zien! Wauw! Er schijnen er op de wereld nog maar 1600 van te zijn!


Als we alle dieren gezien hebben leveren we de rolstoel weer in. We vragen tevens of er nog ergens dichter in de buurt van de zoo een bushalte is. Dat blijkt niet zo te zijn. Eén van de dames biedt aan om Bente en Laura met haar auto naar de bushalte te brengen, zodat ze niet zo ver hoeft te strompelen! Een fantastisch aanbod. Wat zijn er toch veel vriendelijke mensen overal (we hadden het al eens eerder gemeld)!

Laura en Toon stappen een paar haltes vóór de camping uit om boodschappen te doen. Edwin gaat met Bente en Huub vast door. ’s Avonds koken we weer een heerlijk potje en kijken samen een gezellige familie-film (natuurlijk met drinken en iets lekkers), een ouderwetse zaterdagavond!

Garderobe

8-7: Huub wil vandaag vroeg opstaan om onmiddelijk zijn nieuwe kleren aan te doen. Hij is er echt helemaal blij mee. We hebben allemaal wel zin om wat meer kledingkeuze te hebben, maar de komende vijf weken moeten we ons nog even behelpen.


Verder was het vandaag een dag als gisteren. Alleen dit keer gaat Edwin met Toon en Huub de stad in en blijft Laura bij Bente. Met Bente’s enkel gaat het al ietsjes beter. Ze is vandaag buiten geweest en heeft met hulp van Laura een klein stukje gelopen. Dat biedt perspectief voor morgen!

Adelaide

7-7: Bente heeft vannacht weer gewoon “boven de cabine” geslapen, bij de jongens. Dat ging gelukkig zonder problemen. De ochtend brengen we door met ontbijten en schoolwerk. Omdat Bente niet mobiel is, besluiten we haar niet mee de stad in te nemen. Laura gaat met Toon en Huub winkelen. Niet uit hobby, maar uit noodzaak. Huub’s laatste spijkerbroek heeft het begeven. Er zit een enorme scheur op de ene knie en een kleintje op de andere knie. Bovendien is hij zo gegroeid dat zijn trui toch wel erg kort is. Tijd voor actie!

Met de bus naar de stad. Het is allemaal makkelijk te vinden en erg gezellig. We genieten van straatartiesten en etalages kijken. De “moetklusjes” zijn wat minder, maar Huub is erg blij met zijn nieuwe aanwinsten!

Dan weer met de bus terug. Edwin en Bente hebben ook een leuke dag gehad. Samen lekker op You Tube “Shaun het schaap” kijken en (iets minder leuk wat Bente betreft) nog wat schoolwerk.

Als we allemaal weer in de camper zijn drinken we samen wat en nuttigen wat lekkers dat Laura, Toon en Huub als troost voor de thuisblijvers hebben meegenomen. Ondanks Bente’s zere enkel hebben we toch allemaal een leuke dag gehad.

Beperkt

06-07: We, en met name Bente, zijn de nacht goed doorgekomen. Toch altijd even afwachten, maar de pijnstillers hebben hun werk goed gedaan. We verplaatsen haar even naar het achterste bed en ze kan ontbijten als de rest klaar is. Beetje aanpassen en behelpen, maar verder gaat het prima.

We melden ons even bij de receptie en betalen voor de afgelopen nacht. Was allemaal geen probleem. Australiers zijn toch wel heel erg relaxte mensen, die zich niet onnodig druk maken. De meest gehoorde uitdrukking is hier dan ook “no worries, mate!”, een heerlijke manier van leven, niet druk maken om onzinnige dingen.

Als we opgebroken zijn, draaien we gelijk de Princess Highway op. Het is nog maar een dikke 70 kilometer naar Adelaide, daar zijn we dan ook zó. We vinden een caravanpark zo’n 5 kilometer buiten het centrum van de stad, een prima plek met goede voorzieningen.


Omdat Bente niet mobiel is blijven we de rest van de middag in de buurt van de camper. Edwin en de jongens doen boodschappen. Laura probeert Bente gedouched te krijgen, met wat hindernissen lukt dat goed. Als het in Nederland 9.00 uur is, Skypen we met de klassen van Bente en Toon. Skypen is altijd erg leuk voor beide kanten.

Na het avondeten stort Laura zich weer op de was zodoende dat iedereen morgen alles weer fris en fruitig aan kan. We hebben niet de luxe van een grote hoeveelheid kleren bij ons. Het moet op onze foto’s dan ook een keer beginnen op te vallen dat we wel heel vaak hetzelfde aan hebben, nou vandaar!!

Souvenirs die je eigenlijk niet wilt...

05-07: Als we wakker worden merken we dat het buiten echt herfstig is, veel wind en regen. Echt een dag om even flink kilometers te maken. We willen een flink eind richting Adelaide komen waar we woensdag willen zijn. De route gaat door veel “niets”. Onderweg zien we af en toe een emu, een vos, een pelikaan en konijnen (nee konijnen zijn niet echt iets bijzonders, maar we hebben ze lang niet gezien). Kangoeroe’s zien we vandaag nauwelijks.

Om een uur of vijf zijn we in Murray Bridge. Bij de plaatselijke “i” stellen we weer de bekende vragen. De medewerkers zijn niet al te vriendelijk. We krijgen een folder met hotels en motels mee en een lijst met restaurants….kortom, precies wat we niet nodig hebben. Van die medewerkers die eigenlijk helemaal niet luisteren naar je vraag. Nou ja, uiteindelijk worden de campings worden nog even op de kaart aangegeven.

Dan gaan we naar de plaatstelijke Mac. Even bijkomen van de afgelegde rit, internetten en de kinderen kunnen spelen, dat is echter van korte duur. Bente heeft haar enkel op een of andere manier erg bezeert en kermt van de pijn. We zetten haar op een stoel en kijken het even aan. Na een tijdje lijkt het wat beter. Als we willen gaan en ze probeert te staan is het onmiddellijk weer mis. Ze kan er niet opstaan en moet erg huilen. Dan weten we het bij haar: 'het is menens'. Ze is normaal een enorme bikkel. We vragen waar we een arts kunnen vinden. Er blijkt dichtbij een soort huisartsenpost te zijn. Edwin draagt haar daar binnen en Laura geeft wat gegevens door aan de balie (voor het dossier). Dan is het wachten op een dokter. De dokter vindt de enkel wel erg dik en Bente geeft aan pijn bovenop de voet te hebben. Er worden foto’s gemaakt. Uiteindelijk valt alles mee. De enkel is verstuikt o.i.d. maar er is in iedergeval niets gebroken, gelukkig maar. Met een verbandje als steun om haar enkel, twee röntgenfoto’s (souvenirs die je eigenlijk niet wilt) en het betalen van de rekening gaan we de deur weer uit…

Bente heeft toch wel vaak pech, en dan hebben we nog niet eens geblogd over haar val van bovenuit het bed boven de cabine op de tafel… Dat liep ook met een sisser af. De tafel was alleen stuk, maar dat mankement hebben we gewoon aan ons gebrekenlijstje voor Apollo Campers in Melbourne toegevoegd.


Het is inmiddels 19.30 uur. Nog even een camping zoeken. Als we er een gevonden hebben is daar niemand meer te bekennen en staat er “No Vacancy”. Maakt niet uit, we vinden toch een plek, pluggen onze kabel in en melden ons morgen wel. Dan: zo snel mogelijk allemaal naar bed. Gelukkig hebben we vanmiddag onderweg zware kost gehad: fish and chips! Daar kunnen we het prima mee doen tot morgenvroeg.

Van showground naar showground

4-7: Na het ontbijt zoeken we iemand op waar we ons stageld kunnen betalen. Dit is niet gelijk duidelijk, maar we willen zeker niet zomaar wegrijden. In een kleine loods op het terrein zijn een aantal locals aan het werk en één van hen is de beheerder. Even een praatje maken, betalen en wegwezen.

Het is een frisse maar mooie zonnige ochtend. We kunnen het dan ook niet laten om nog even weer naar het walvissen-uitkijk-platform te rijden, je weet maar nooit. Wederom turen we verwachtingsvol een deel van de oceaan over. Ook nu weer zonder succes, blijkt na een poos. Het zijn immers wilde dieren en die heb je niet aan een touwtje.

Bij de plaatselijke McDonalds checken we even onze mail en plaatsen weer een stukje en foto’s op onze blog. Het is nu twee weken schoolvakantie (wat in NL de kerstvakantie is) in de staat Victoria en dat is te merken, veel kids bij de McDonalds op maandag!!

Vandaag rijden we weer een stuk in westelijke richting. Na Portland rijden we de staat South-Australia binnen. Later blijkt dat in deze staat er een tijdsverschil van een half uur is met het oostelijk deel van Australië. Het tijdsverschil met Nederland is voor ons nu dus 7,5 uur, we komen dus dichterbij.

We halen het vandaag tot Mount Gambier (ca. 16.00 uur). De volgende plaats is nog eens 140 kilometer verderop. Dat redden we niet meer vóór donker en in de schemer en het donker rijden is hier gewoon levensgevaarlijk. Het wemelt hier van de kangoeroe’s en ander buidel-gedierte. Vóór Mt Gambier zagen we ze al links en rechts in de berm staan en huppelen. Ergens in een weiland stonden er wel 60. Zolang ze dáár staan is het prima, maar ze moeten zich niet op het asfalt begeven, dan wordt het link en heb je ze plotseling op de achterbank liggen. Niet in de schemer of in het donker rijden als het niet nodig is. Morgen is er weer een dag.

Ook in deze plaats worden we door de vrijwilligsters van het info-centre, voor een goedkope overnachtingsplek, doorverwezen naar de plaatselijke showgrounds. Sleutel ophalen en betalen bij het tankstation daar in de buurt. Weer een prima plek. Nu past de sleutel die we gekregen hebben wel op het slot van het toiletgebouw, maar niet op het hangslot wat er bij op gezet is. Geeft niks, we hebben toch alles aan boord, oftewel ‘self-contained’.

Apostelen

03-07: Van Port Campbell rijden we een klein stukje terug. We willen de “Twelve Apostles” zien. Gistermiddag waren we er al langs gereden, maar toen vonden we het al wat te donker om nog te gaan kijken en foto’s te maken. Vandaag een paar kilometer terugrijden is niet zo’n probleem en nu schijnt de ochtendzon mooi op deze rotsformaties. De 12 Apostelen zijn twaalf grote solitaire rotsformaties die door de jaren heen (heeeeel veel jaren!!!) van het vaste land zijn afgesleten en nu alleen in de oceaan staan. Ze zijn hét kenmerk van de Great Ocean Road. Ze staan over een redelijke afstand verspreid, dus moeten we op twee plekken zijn om ze allemaal te kunnen zien.

De rest van de dag rijden we weer in westelijke richting en sluiten vandaag de Great Ocean Road af, een mooie route in een prachtig groene omgeving. Het is hier moeilijk voor te stellen dat het overgrote deel van Australië uit droge woestijn bestaat. We zullen het zien.

In Warrnambool slaan we even weer een flinke hoeveelheid boodschappen in bij een grote supermarkt in een Amerikaans aandoende shoppingmall. Dit is aanzienlijk voordeliger dan boodschappen doen in de kleine supermarktjes in de plattelandsdorpen. Op de parkeerplaats vraagt een wat ouder echtpaar (ruim boven de 40, haha) of ze even in de camper mogen kijken. Dat mag!! Ze willen in december een camper huren in NZ en willen wel eens zien hoe een 6-persoons er uitziet. We kletsen wat over Australië, Nieuw-Zeeland en reizen in het algemeen. We krijgen wederom een uitnodiging om een paar dagen in een echt huis door te brengen (in de bergen), maar omdat dat niet op onze route ligt kunnen we daar helaas niet op in gaan. We krijgen wel de tip om in dit dorp te overnachten omdat er leuke speelvoorzieningen zijn voor de kinderen.

Het loopt al tegen vieren dus dat is geen gek idee. Bij het visitorscentre wijzen ze ons een goedkope overnachtingsplaats aan en horen we dat er vanmorgen nog een ‘walvis met jong’ voor de kust is gesignaleerd. Deze walvissen (southern right whales) komen vanuit de wateren rond Antarctica naar deze baai om jongen te krijgen en gaan dan weer terug. We spoeden ons naar het walvissen-uitkijk-platform aan de baai maar zien helaas niets, het is ook zo’n enorme bak water dat zelfs een walvis niet echt opvalt.

De bedoelde camping is meer een staanplaats op het gemeentelijke evenemententerrein (showground) annex hondenrenbaan. Er zijn zelfs ‘powered-sites’ en eenvoudige toiletten. Prima, dit is eigenlijk al meer dan we nodig hebben.