Ushuaia

28-01: Vannacht een hele warme nacht gehad. Dat klinkt gek als je zo dicht bij Antarctica zit. Het is hier op zich ook niet al te warm buiten, maar de CV loeit volop in de cabaña en de knoppen zijn van de radiatoren afgehaald, dus dan maar alle ramen en deuren open. Zonde van de energie maar het is niet anders. In Chileens en Argentijns Patagonië kost gas bijna niks. Dat is een extraatje van de regeringen voor de bevolkingen om het wonen hier enigszins aantrekkelijk te maken en te stimuleren. Daarom was er laatst ook zo’n opstand in Chili omdat de regering de gasprijs met 20% wilden verhogen. Nadeel van goedkoop gas is wel dat niemand er zuinig op is. Overal is het binnen 30 graden ondanks de tochtende huizen.

Na het ontbijt, dat gisteravond laat alvast werd bezorgd, gaan we weer bezig met het schoolwerk. Als die klus weer is geklaard gaan we naar een nabijgelegen gletsjer (Glaciar Martial). Er gaat een stoeltjeslift omhoog. Vanaf het eindpunt van de stoeltjeslift blijkt het echter nog 1 uur bergopwaarts te zijn met een helling van 40 graden… En natuurlijk ook nog weer een uur bergafwaarts, wij haken af, te link met drie kids die toch redelijk ondernemend zijn. We genieten van het uitzicht over de stad en het Beagle-kanaal en gaan een dam bouwen in een riviertje dat de berg afstroomt. Daarna lekker wat drinken en weer terug met de stoeltjeslift.

Bij onze cabaña lunchen we en rusten wat uit (ja, vermoeiend zo’n stoeltjeslift). De eigenaar van de cabaña heeft voor ons voor morgen een nieuwe overnachtingsplek geregeld. Dat is fijn, want nagenoeg alles is volgeboekt. Ook de cabaña waar we nu zitten dus. Onderweg vanaf de gletsjer hadden we zelf al her en der geïnformeerd, maar: of vol, of de hoofdprijs… Deze optie die ons nu geboden wordt is prima. Morgen kunnen we ons daar melden en de prijs is acceptabel.

Dan nog even de stad in. In de haven kijken we wat rond en informeren we voor tours en musea. In deze niet al te grote haven liggen cruise-schepen, expeditie-schepen voor Antarctica en containerboten. Ook een aantal grote zeilboten. Dat is natuurlijk helemaal machtig en prachtig om zelf naar dit soort oorden te zeilen.

Omdat het gisteravond wederom laat is geworden gaan we op tijd ergens wat eten zodat we nu eens op een redelijke tijd naar bed kunnen. Het was een relaxte dag vandaag.

Ushuaia - het eind van de wereld!

27-01: Na wederom een goede nachtrust kunnen we aanschuiven voor een eenvoudig ontbijtje: broodjes met jam of suiker en koffie, thee of chocolademelk. Ach, we zijn gauw tevreden. Na het ontbijt nog wat lummelen en computeren en spullen inpakken. Rond half 11 zijn we weer onderweg. Ons doel vandaag is om in ieder geval weer naar Argentinië te gaan, en indien mogelijk Ushuaia te bereiken, de zuidelijkste stad ter wereld.

De eerste 150 kilometer tot aan de grenspost (San Sebastian) is weer gravel. Onderweg zien we weer veel guanaco’s over de enorme vlakten lopen. Op dit deel rolt onze 5000ste zuid-amerikaanse kilometer onder ons door. Rond 13.30 uur zijn we bij de Chileense grenspost. Het is er druk, met name door het vrachtverkeer. We moeten weer aansluiten in de gebruikelijke wachtrijen voor politie, douane en voedsel, maar deze rijen lossen snel op en het valt allemaal best mee vandaag. Dan naar de Argentijnse kant, wederom hetzelfde ritueel, maar ook hier geen gekkigheid. Als we over de grens zijn, rijden we weer op een asfaltweg. We waarderen het weer zeer.

We zijn nu in de Argentijnse provincie Tierra del Fuego. Tot deze provincie behoren ook de Falkland-eilanden (Malvinas). Als we de grens over zijn wordt het al snel duidelijk dat de Argentijnen toch ECHT vinden dat deze eilanden van HUN zijn, en niet van Groot-Brittannië. Overal langs de weg staan borden en worden de “helden van de Malvinas” geëerd.

De natuur wordt op weg naar Ushuaia alsmaar mooier. Er verschijnen weer spitse bergtoppen met sneeuw, fjorden, meren, dode bossen en mooie gekleurde vlakten (oranjeachtig en soms paarsig). Heel erg mooi. De kinderen leggen er de Nintendo voor aan de kant.

Dan zijn we in Ushuaia, prachtig gelegen tussen het Beagle-kanaal en een bergketen. Ushuaia blijkt een echte stad te zijn met veel bedrijvigheid. Als we door het centrum rijden merken we direct weer dat het hoogseizoen is hier. Overal toeristen, uit binnen- en buitenland. Wij zoeken het toeristisch informatiepunt op en vragen naar beschikbare overnachtingsplekken. Na wat in de verschillende overzichten van hotels, hostalles en cabañas te hebben gekeken komen we uit bij: Las Candelas de Ushuaia. Een nette cabaña voor maximaal 5 personen inclusief ontbijt, prima. Van de dames van de VVV krijgen we allemaal een officieel ‘einde van de wereld’-stempel in ons paspoort.

Omdat het nog niet al te laat is en de cabaña beschikt over een kitchenette besluiten we vandaag zelf te koken. Het smaakt heerlijk! Dan nog even de bedbank uitschuiven en een stoel omtoveren tot matras en dan kunnen we heerlijk gaan slapen!

Tierra del Fuego

26-01: Gisteravond laat (nacht in Nederland) zagen we dat het artikel van Anna van der Breemen in de Volkskrant van vandaag stond. Leuk om te zien, helaas kunnen we de tekst niet lezen, maar dat komt nog wel een keer.

Vandaag vertrekken we uit Punta Arenas. Eerst nog even ontbijten, schoolwerk doen, foto’s inladen en stukjes plaatsen op ons blog. De was krijgen we weer kant-en-klaar aangeleverd. Rond 12 uur vertrekken we bij ons hostel en gaan naar de supermarkt om boodschappen te doen, daarna gooien we de tank weer vol met diesel en gaan naar de haven van Punta Arenas. Ons was verteld dat we gewoon in de haven kunnen betalen voor de overtocht, we hebben immers telefonisch gereserveerd. Op het moment met de auto aan boord kunnen, blijkt dat we een eindje terug bij een klein kioskje hadden moeten betalen. Laura gaat dat nu alsnog doen terwijl Edwin de auto aan boord rijdt. Dit is dezelfde boot als waar we mee naar Isla Magdalena zijn geweest.

Strak om 15.00 uur vertrek de boot. De Straat van Magellanes is nu kalm en vlak, heel anders dan afgelopen maandag. Ook is het nu mooi zonnig en helder weer. Op het water drijven een paar grote albatrossen, machtige vogels om te zien. Nog een dikke twee uur varen en we zijn op Vuurland (Tierra del Fuego), toch echt een doel van dit deel van onze reis.

De kinderen struinen over de boot, want deze kennen ze al een beetje. Later blijkt dat ze zichzelf een plaatsje op de eerste rang hebben verschaft. Ze zitten namelijk bij de kapitein op de brug. Dat hebben ze altijd goed in het snotje, dit soort ‘voordeeltjes’.

In Porvernir gaan we snel van de boot af en rijden nog 5 kilometer naar het dorp (want meer is het niet). Zo hebben we een redelijke voorsprong op de rest van de bootpassagiers, want het aantal slaapplaatsen is hier beperkt. Dus als je dan met z’n vijven bent, is een kleine voorsprong wel handig.

We vinden een mooi en degelijk hostel, waar we twee kamers kunnen bevolken. De bus kan op de binnenplaats, samen met 4 motoren van 4 stoere Zuid-Afrikanen (waarvan 1 Nederlander) die vanuit Ushuaia op weg zijn naar Alaska. Erg leuk trouwens om alle verhalen en plannen van iedereen te horen. Daaruit blijkt gewoon dat ALLES mogelijk is, als je maar wil (echt WIL dan!!!).

We staan er in....

't Is uiteraard geen 'breaking news', maar vandaag staat het artikel in de Volkskrant, in de katern 'Leven'.

Wij kunnen alleen de 'Volkskrant Digitaal' zien, maar niet lezen. Mocht iemand er een PDF van kunnen maken, dan ontvangen wij die natuurlijk graag per e-mail.

Punta Arenas

25-01: Na een heerlijke nacht en een goed ontbijt gaan we allemaal even “door de wasstraat”. Als we allemaal weer fris en fruitig zijn doen Toon en Bente nog een Cito-toets, dan hebben we alle “moet-klusjes” voor vandaag wel weer klaar, want de was kunnen we bij het hostel laten doen, dus dat is makkelijk.


Rond een uurtje of 13:30 uur gaan we de stad in. We bezoeken eerst de Cemeterio Municipal (de plaatselijke begraafplaats). Niet echt een standaard toeristisch uitstapje, maar het is hier zo anders dan bij ons, dat het gewoon interessant is om te zien. Er zijn praalgraven en eenvoudige graven. De graven zijn allemaal bovengronds. Het lijken wel een soort flats. De begraafplaats is eigenlijk best kleurrijk! Als we er genoeg van gezien hebben gaan we de stad in. Af en toe regent het wat.

Als het te gortig wordt duiken we een cafeetje in voor koffie en warme chocolademelk. Even relaxen. Veel winkels zitten nog dicht. Siësta zeker. Wij vinden het qua weer flauwekul om hier siësta te houden. Een enkele souvenirwinkel kunnen we wel bekijken. Ook scoren we nog een spijkerbroek voor Toon. Die heeft werkelijk geen spijkerbroek meer heel op de knieën, dus dat werd tijd.

Op de Plaza de Armas is nog een soort marktje met artesania, waar we ons nog prima vermaken. Tegen zessen is het tijd voor wat eten. We doen ons tegoed aan pasta en gaan dan weer naar ons hostal. Wat een lekkere relaxte dag. De kinderen op tijd naar bed en wij: we kijken de 3 laatste uitzendingen van BOER ZOEKT VROUW, we zijn dus weer helemaal bij.

Nog veel meer pinguïns...

24-01: Na een goede nachtrust gaan we naar de aangewezen ontbijtruimte. Er is niemand en op bijna alle tafeltjes staan gebruikte kopjes, glazen en borden. Er is weinig brood en boter. Nou ja, het zal wel. We wassen wat borden af, sprokkelen wat boter van de verschillende tafels bij elkaar en maken zo ons eigen ontbijt compleet. Vervolgens beginnen we aan het schoolwerk. Rond 10.30 uur komt de eigenaresse van het hostel vragen of we nog komen ontbijten… Het blijkt bij de receptie te zijn. Ze verontschuldigd zich. Wij geven maar niet aan dat we al wat gehad hebben en gaan gewoon weer ontbijten. Ditmaal wél prettig.

Na het ontbijt regelen we met de eigenaresse de reservering voor de ferry-overtocht naar Porvenir voor woensdag. Verder informeren we waar we tickets kunnen boeken naar Isla Magdalena, waar een pinguïnkolonie huist.

Isla Magdalena kunnen we vandaag bezoeken. We nemen allemaal een anti-zeeziek tablet. Met al die wind en golven in de Straat van Magellanes is dat vast niet overbodig. Om 15.00 uur vertrekt de boot. Het is twee uur varen naar het eiland. Hoe dichter we in de buurt van het eiland komen, hoe meer jagende pinguïns we onderweg tegenkomen. Vooral daar waar veel meeuwen vliegen komen ze even boven water. Als we over zijn laat de boot ons er via de laadklep uit. De pinguïns staan ons al in grote getale op te wachten! Wat een boel pinguïns! Wel 100.000! Het is een prachtig gezicht. Ze hebben allemaal jongen met nog donshaar. En ze stinken ook! Overal pinguïns! Onhandig klauteren ze met hun grote flapvoeten de heuvel op om bij hun nest te komen! Wat een geworstel! En wat knap dat ze hun eigen nest weer kunnen vinden. Ja, de natuur heeft het allemaal weer knap geregeld.

Na een uur rondkijken gaan we weer aan boord voor de terugtocht. Edwin waagt zich nog even met Toon en Bente op het bovendek. Als ik net Huub die kant uit stuur komen zij weer terug. Veel te veel wind. Verboden voor Huub: hij zou wegwaaien! We blijven allemaal binnen. De kinderen maken nog contact met twee Chileense kinderen waarmee ze nintendoën. Als we bijna weer aan vaste wal zijn duiken er naast de boot nog twee dolfijnen op. Een prachtig gezicht.

Aan land zorgen we dat we nog ergens wat te eten scoren en gaan dan heerlijk slapen.

Pinguïns



...Huub Guevara.

 23-01: Vandaag stralend weer. Vóór 9.30 uur moeten we ontbijten dus we moeten vroeg opstaan. Laura gaat met Toon en Bente schoolwerk doen. Als dat klaar is gaan we nog even de stad in om rond te kijken. Het is zondag. Veel winkels zijn gesloten, maar een souvenirwinkel is nog wel open. Even rondsnuffelen. Toon scoort een mooi pinguïnbeeldje. Vervolgens lopen we nog even langs het water, maar eigenlijk is er weinig te beleven. We gaan maar weer en route!

Ons doel vandaag: Punta Arenas. De kaart beloofd allemaal asfalt, dus vandaag zal het lekker gaan. Onderweg komen we langs een dorpje waar een volksfeest aan de gang is. Het lijkt alsof er een rodeo is. Wij kiezen echter voor koffie en warme chocolademelk en rijden weer verder.

Op ca. 65 kilometer van Punta Arenas duiken we weer een gravelweg op om de pinguïnkolonie Seno Otway te bezoeken. De weg is af en toe belabberd, maar we zijn goed gewend en durven het aan. De kinderen hebben we wijsgemaakt dat we bijzondere plantjes gaan bekijken. Lekker saai volgens hun. Pinguïns zijn favoriet, maar daarover hebben we nog niets verteld. Hoe dichter we bij de entree van het nationale park komen, hoe meer pinguïnreclame er is en hoe groter het vermoeden dat we nu toch écht pinguïns gaan bekijken! Ze zijn helemaal blij met deze verrassing.

Na het betalen van de entree moeten we eerst een stuk lopen over een knuppelpad. Hoe dichter we bij het water komen, hoe meer pinguïns we zien. Ze hebben jongen en zitten verscholen in holen. Sommige pinguïns zijn op weg naar zee, anderen komen weer terug. Wat zijn het toch grappige beesten om te zien, en wat onhandig dat hun nesten zo ver op het land liggen! Eigenlijk krijg je er geen genoeg van. Vanuit de twee uitkijktorens nemen we alles in ons op. Een geweldige excursie. Huub scoort hier nog een souvenir: een sleutelhanger met pinguïns erop.


Dan verder naar Punta Arenas. Daar aangekomen is het weer zoeken geblazen naar een goed onderkomen. Het valt niet mee. Het Derk Bolt-gevoel is er weer, maar uiteindelijk lukt het. We vinden een goed hostal, met ontbijt inclusief voor een redelijke prijs, redelijk dicht bij het centrum. We zijn tevreden.

Perito Moreno - gletsjer

hier nog een klein video-fragment van de Perito Moreno-gletsjer:

22-01: Als we wakker worden schijnt de zon al, dus we gaan rijden vandaag. We breken gelijk alles op want in Patagonië weet je het nooit, het weer kan hier ieder moment omslaan. We krijgen dus alles mooi droog in de zakken en in de bus. Na het ontbijt gaan we rijden, mooi op tijd. We gaan weer verder richting het zuiden maar weten niet precies tot hoe ver we vandaag willen of kunnen komen, dat zien we onderweg wel. In de meest logische route zit nog 70 kilometer gravel, maar we besluiten maar de verharde weg er omheen te nemen, maar die is wel 80 kilometer om, dat hebben we er graag voor over.


In een verlaten dorpje willen we tanken maar daar is geen diesel. Voor ons op zich geen probleem want de tank zit nog wel halfvol en we hebben nog een jerrycan, maar zo’n geintje kan je hier duur komen te staan. Je moet de tank hier wel volhouden. We gaan wel even naar binnen om wat te drinken, net als een drietal oude gaucho’s. Zij zijn waarschijnlijk al vroeg begonnen met bier drinken, want één van hen kan nauwelijks meer op zijn benen staan. Aan de modder op zijn gehaakte barret en zijn jas te zien is hij ook al een keer gevallen. Na een wc bezoek zijn ook daarvan sporen te zien op zijn broek. De kinderen kijken hun ogen uit en vinden het wel grappig dat deze man in zijn broek heeft geplast.

Volgens onze kaart moeten we bij Puerto Natales de grens met Chili over omdat daar douane-kantoortjes zijn. We horen onderweg dat er bij een noordelijker grenspost ook wel douane is. Dat zou mooi zijn omdat we zó het National Park ‘Torres del Paine’ gelijk op onze route mee kunnen nemen. We hoeven dan niet weer speciaal vanuit Puerto Natales naar dit park toe te rijden. De afslag naar deze kleine grensovergang is een klein gravelweggetje vanaf de doorgaande weg. Als eerste weer de Argentijnse kant afwerken. Wij zijn de enige ‘klanten’ en het gaat vlot en gemoedelijk en we maken even een praatje met een goed engels sprekende douanebeambte. De Chileense post zit 8 kilometer verder op aan deze gravelweg. Bij deze post staat enorm veel wind. De auto wordt gezandstraald en staat te schudden. Het is bijna onmogelijk om de deuren open te krijgen, we gaan dan ook door de schuifdeur naar buiten. Ook hier weer de gebruikelijke documenten (Migraciones, Aduana en Fytosanitaria), maar we weten ondertussen precies wat we wel en niet moeten invullen. De klus is dan ook snel geklaard.

Na een bak koffie bij het naastgelegen restaurant gaan we verder richting Torres del Paine. Onderweg zien we bij een brug twee motorrijders, één van de motoren ligt op z’n kant. We stoppen om te helpen. Ze vragen of we hen in de luwte van de bus naar de overkant van de brug willen rijden. Uiteraard, geen probleem, zo gaat dat hier. Eerst rijden we met één motor vlak naast ons de brug over. Als deze veilig aan de andere kant is gaan we de andere ophalen. Eerst samen de motor rechtovereind zetten en ook dan rijdt deze stapvoets, vlak naast onze bus, in de luwte naar de overkant.

Ook hier is het weer allemaal gravel. We betalen de toegang door het park en rijden een prachtige route. Onderweg zien we weer volop wildlife: guanaco’s, struisvogels, ganzen met jongen, maar ook weer azuurblauwe meren. De drie Torres zijn in de mist gehuld, maar op een bepaald moment zijn twee van de drie Torres te zien.

We proberen een overnachting in het park te regelen, maar de meeste onderkomens zitten al vol en ze zijn allemaal héél duur. Dat wordt ‘m niet!! Hoewel het al aan de late kant is, besluiten we toch naar Puerto Natales te rijden voor onderdak. Dat is nog een dikke 80 kilometer, waarvan zo’n 70 over gravel. Door het sterk wisselende weer hier, zien we de prachtigste regenbogen onderweg.

In Puerto Natales valt niets meer te merken van de stakingen van de afgelopen tijd. Het is weer een vredig plaatsje zoals altijd, helemaal ingesteld op bezoekers van over de hele wereld. Ondanks de overvloed aan hostels, hospedajes, cabañas etc. valt het voor ons niet mee om een plekje te vinden. Na wat kris kras door de stad gereden te hebben, hebben we beet. Gauw een kratje vol (nacht)spullen naar de kamer en dan wat te eten opscharrelen. Het is toch nog weer een lange dag geworden.