Rustdag

10-12: Geprobeerd wat uit te slapen na de lange vermoeiende dag van gisteren, maar dat lukt niet helemaal want iedereen is redelijk rond dezelfde tijd wakker en in een camper ben je dan snel allemaal wakker. Maar we doen mooi rustig aan. We hadden de kinderen beloofd om te gaan ontbijten in het casino, dat doen we van 9.30 tot 11.00 uur. Aansluitend bekijken we nog even een circusact (trapeze)in het casino. Dan is het tijd voor de ‘moet’-klusjes. De kinderen werken geruime tijd aan hun schoolwerk.

Na het avondeten (eigen fabrikaat!!) gaan we toch nog even de stad in. Nu kan het nog even, morgen gaan we weer en de kinderen willen nog graag een keer de uitbarstende vulkaan bij ‘The Mirage’ zien. Dat is nog wel weer een stuk lopen (en weer terug), maar ze willen het zelf. Prima dus. Als we ’s avonds terug zijn bij ons ‘rolling home’ hebben we toch nog weer zo’n drie uur rondgesjouwd, hoezo rustdag??. We zijn dan ook helemaal klaar voor de Sallandse Wandelvierdaagse van volgend jaar.

Er is hier van alles (voornamelijk prullaria) te koop en dat heeft nogal een behoorlijke aantrekkingskracht op de kinderen. Dé oplossing is dan ook om ze alle drie een paar dollar 'in hun eigen knip' te geven. Ineens willen ze niets meer kopen, en is alles te duur. De nieuwe hobby is dan ook om alle automaten, en dat zijn er nogal wat, af te lopen en te kijken of er nog wat geld is achtergebleven. Ze hebben nog verrassend vaak succes en spekken zo hun eigen kas een beetje bij. Tja, het geld ligt op straat.

walk down The Strip

09-12: Vandaag gaan we dus niet rijden maar blijven in Vegas. We hebben dus alle tijd. Eerst zijn er nog allerlei klusjes te doen en voor de kinderen is er nog schoolwerk te doen. Wat dat betreft proberen we in de pas te blijven lopen met de eigen klassen. Af en toe slaan we een dag over als dat zó uitkomt, maar we hebben dan de zaterdag en zondag om weer in te lopen.

Rond 11.00 trekken we er op uit om De Strip te verkennen. Het is de bedoelingen om de hele Strip (6 kilometer lang) af te sjouwen en dan tegen de avond een buskaart (voor 24 uur) te kopen om terug naar de camping te gaan en zodanig hebben we morgen ook nog de hele dag wat aan de buskaart. Tja, we moeten wat creatief zijn want we kunnen niet doen alsof we op vakantie zijn, daarvoor zijn we té lang van huis.

Zo overdag is het tóch anders om in Vegas te lopen. ’s Avonds is het indrukwekkender maar overdag is alles goed te zien. Er is zoveel te zien, dat je af en toe niet weet waar je moet kijken. Ieder casino heeft een eigen thema. Ieder casino doet er alles aan om mensen naar binnen te lokken, vanaf de straat gaan roltrappen, lopende banden, treintjes etc. naar binnen. Om er weer uit te komen moet je erg je best doen. Diverse keren moeten we het personeel vragen waar de uitgang is. Doe je dat niet dan blijf je in rondjes lopen (zodat je maar lekker veel langs winkels en gokautomaten loopt).

De kinderen hebben het al gauw gezien ín de casino’s, erg veel prikkels. Buiten is het mooier. Binnen worden ze af en toe gemaand om door te lopen, ze mogen namelijk niet stil staan omdat ze nog geen 21 zijn. Als wij even naar de WC moeten lopen ze maar wat rondjes, ze zien de lol er wel van in.

Halverwege de middag eten we een hapje in het Harley Davidson-café. Dat geeft nieuwe energie, want we moeten nog een stukje. In het MGM-casino bekijken we het grote leeuwenverblijf. In Caesars Palace de fontein met de bewegende beelden etc. Helemaal aan het eind van De Strip staan de casino’s van Luxor (grote zwarte glazen pyramide met enorme Sphinx) en Mandalay Bay. Inmiddels is het donker geworden.

Ondanks het vele sjouwen is iedereen nog redelijk fit en besluiten we terug te lopen in plaats van de bus al te nemen, hoe later we de buskaart kopen hoe beter dat is voor morgen. Bij het Bellagio zien we het prachtige fonteinen-spektakel en bij Mirage een uitbarstende vulkaan.

Na een pitstop besluiten we om maar gewoon terug te lopen naar de camping en geen buskaart te kopen. We hebben nu eigenlijk alle ‘happenings’ van Vegas wel gezien, zowel ’s avonds als overdag, dat we morgen niet nog eens met de bus rond hoeven. We blijven morgen nog wel in Vegas, maar dan om een beetje bij te komen, we hebben dan ook zo’n 12 uur (ca. 15 km) rondgelopen, want pas na elven ’s avonds zijn we weer bij de camper. Het laatste stukje ging dan ook op karakter c.q. tandvlees.

Viva Las Vegas!!!

08-12: Omdat gisteren de KOA-camping vóór het dorp zat, hebben we geen boodschappen meer gedaan in Seligman. Dat betekent dat we nu niet echt veel hebben om te ontbijten. Dus maar gelijkmaar rijden en dan scharrelen we het ontbijt wel ergens op.

We vervolgen ‘route 66’ en tegen de middag zijn we in Kingman, waar het laatste stukje van deze historische route eindigt. Hier nemen we weg 93 naar het noorden, richting Las Vegas.

Zo’n 30 mijl vóór Las Vegas ligt de Hoover Dam, een grote stuwdam in de Colorado-rivier. Hier hebben ze pas een nieuwe brug geopend, zodat niet alle doorgaande verkeer meer over de stuwdam hoeft. Wij gaan hier natuurlijk even ‘weg van de snelweg’ om een en ander van dichtbij te bekijken, maar eerst moeten we met de camper door de security, om te laten zien dat we de dam écht niet willen laten springen en niets van dien aard in de camper hebben. Ze geloven ons, en we mogen door.

De dam is een machtig bouwwerk en de Amerikanen hebben er natuurlijk weer van alles omheen geknutseld om er een dagtrip van te kunnen maken. Precies midden en haaks op de dam loopt de grens tussen de staten Arizona en Nevada. In Nevada zetten we de klok nog eens weer een uur terug (Pacific Time Zone) en lopen we dus nu al 9 uur achter op jullie. Als we beneden bij de dam zijn uitgekeken nemen we de auto weer mee naar hogere regionen en parkeren ook nog even bij de nieuwe brug en lopen deze even op. Een gigantische hoogte en een knap staaltje bouwkunst.

Dan op naar Vegas, een klein uurtje rijden vanaf de Hoover Dam. Volgens de gids zit er een KOA-camping vlak aan ‘De Strip’. Dat zou toch te mooi zijn om waar te zijn, dan zitten we met de camper gewoon met de neus vooraan, midden in ‘het gokgeweld’. Het proberen waard. Het is nog even wat manoeuvreren met de camper door het drukke centrum verkeer, maar inderdaad de camping ligt pal naast het casino Circus Circus en onder de Stratosphere Tower, pal aan De Strip. Mooier kunnen we het niet hebben. Ook hier is plek zat en het is een zeer uitgebreide campground. Gelijk voor twee nachten geboekt, daarna zien we wel weer. Ook even een dag NIET rijden.

Als alles geïnstalleerd is gaan we op stap. Het is inmiddels donker en de lichten zijn overal aan. We moeten via CircusCircus naar De Strip lopen. De kinderen kijken hun ogen uit. Ze mogen in principe wel het casino in, alleen op de ‘doorgaande’ paden en niet in de gokruimten, daar moet je 21 voor zijn. We lopen tot het casino van Treasure Island en keren dan om. Morgen doen we wel een stuk met de bus, want het is teveel om allemaal te belopen.

 

Verschil moet er zijn....

Grand Canyon

07-12: Vannacht was toch nog weer even een koude nacht. Het is hier dan wel niet echt winter, maar de camping lag op meer dan 6000 ft hoogte en dan wordt het toch wel koud. In de loop van de nacht hebben we toch maar de verwarming aan gezet. Dat scheelt enorm. Desondanks toch lekker geslapen.

Rond een uur of half elf zijn we vertrokken richting de Grand Canyon. Het is een prachtige dag, vlop zon en een strak blauwe lucht. Vanaf de camping is het nog wel een uur rijden naar het begin van het National Park. Nadeel is wel dat we deze recht-toe-recht-aan-weg vanmiddag ook nog weer terug moeten rijden. Het is niet anders want we willen de komende dagen toch richting Las Vegas.

In het park rijden we langs de South Rim (de zuidrand) en stoppen bij diverse uitkijkpunten. Ook gaan we nog even het bezoekerscentrum binnen. Het valt ons op dat vandaag op veel officiële punten de Amerikaanse vlag halfstok hangt. Even vragen waarom? Blijkt dat vandaag de aanval op Pearl Harbour (7 december 1941) wordt herdacht. Weten we dat ook weer. Het is wederom niet erg druk in het park, maar een paar blikken Japanners zijn er altijd wel. Als laatste bezoeken we Desert View, dit is het laatste uitkijkpunt, met een uitzichttoren die je kunt beklimmen.

Achterin de middag rijden we weer terug naar I-40 en gaan verder in westelijke richting. Zo’n 20 mijl voor Seligman AZ, nemen we de afslag naar ‘historic route 66’. Deze volgen we richting Seligman, waar we ons installeren op de KOA-camping. Opnieuw lukt het ons met een beperkte voorraad een eenvoudige doch voedzame maaltijd op tafel te toveren. Zowel de oven als magnetron in de camper gebruiken we als provisiekast, want deze apparaten gebruiken we toch niet. We zien ons niet even een appeltaart of kalkoen te bereiden in de oven. Zijn deze ruimte toch nuttig gebruikt. Hetzelfde geldt voor de douchecabine. Deze kunnen we niet gebruiken omdat de camper ge-winterized is. De douchecabine doet nu dienst als oplaadhok (voor: 3 Nintendo’s, laptop, 2 mobiele telefoons en de digitale camera).

Sedona

07-12: Vandaag dus niet naar de Grand Canyon. Laura kwam gisteren een collega-kampeerder tegen tijdens het klerenwassen die een goeie ‘local’ tip had. Een mooie route, met prachtige rotsformaties, die in bijna geen enkele gids staat en niet ver hier vandaan. Zo’n 50 mijl ten zuiden van Flagstaff (weg 17) de afslag nemen naar Sedona en dan weer richting Flagstaff rijden. Nou, voor zo’n alternatief zijn we altijd wel in. Dan moet de Grand Canyon maar een dag wachten, dat kan makkelijk want die ligt er al een paar honderdduizend jaar en wij hebben ook tijd zat. Die pakken we dan morgen wel. Het is toch erg fijn om deze vrijheid te hebben, niet teveel van te voren vastleggen, maar gewoon kijken wat je overkomt en daarop inspelen.

We nemen de dus de afslag naar Sedona. Het is inderdaad een mooie route en met prachtige uitzichten op mooie dieprode rotsformaties. We winnen even wat informatie in bij een ranger-station en gaan weer verder. Af en toe stoppen we ergens of rijden ergens in op advies van de rangers. Ook bezoeken we een kapel hoog op een helling. We steken een kaarsje aan voor iedereen die niet bij ons is. Bij het toegangspad naar de kapel zien we nog een mooi gekleurde kleine kolibrie. Rond de plaats Sedona vinden wij het anders nog wel redelijk toeristisch voor iets wat dan niet zoveel in de ‘gidsen’ zou staan.

Het laatste deel van de route volgt de ‘Yellow Oak Creek’ richting Flagstaff. Omdat het hier lang niet zo koud is als in het noorden, lijkt het hier meer herfst dan winter. Omdat we toch nog iets verder richting de Grand Canyon willen komen, rijden we nog een klein uurtje naar het westen en zoeken de KOA-campground i n Williams op. Die is niet zo moeilijk te vinden want deze ligt vlak aan de I-40, en is bijna uitgestorven. We zoeken zelf een plekje en betalen morgenochtend wel. Gauw duiken we nog weer even in de ‘keuken’ om een lekkere en verantwoorde maaltijd op tafel te zetten. Dat lukt wederom…..



Mooi weer !!!

05-12: Ongelofelijk dat Sint & Piet ons ook in het verre Amerika weten te vinden, want vanmorgen zat er in ieders schoen wat leuks/lekkers. Voor de kinderen was er allemaal een doe-boek, wel in het engels want de sint koopt lokaal in. De lekkernijen, zoals pepernoten, kwamen wel uit Nederland want die zijn hier natuurlijk niet te koop.

Vanuit Kanab rijden we, na het tanken en de dagelijkse boodschappen, in zuidelijke richting over weg 89. Het is nog een heel eind naar de Grand Canyon. Deze kunnen we niet vanaf de noordrand (North Rim) bekijken omdat deze in de winter is gesloten. We moeten de Grand Canyon dus vanaf het zuiden benaderen, dat scheelt dus een paar honderd mijl, maar ach we hebben de tijd en kijken niet op een paar mijl meer of minder (dat hadden jullie al wel gemerkt!!). Maar vandaag halen we het niet, het zijn ook zulke enorme afstanden hier. In Flagstaff zit een KOA-camping, daar kunnen we redelijk op tijd zijn, dat is ook wel een keer lekker.

Vlak voor Page komen we de staat Arizona binnen en gaan we even pauzeren. Het is nu eindelijk heerlijk weer (zonder jas naar buiten), zodat we buiten kunnen picknicken. Dat is voor het eerst deze reis. We zetten de uitklaptafel buiten en smeren wat boterhammen.

Vlak na Page kopen Toon en Huub een ketting en Bente een armband bij enkele lokale Navajo-indianen. Het landschap is hier majestueus. Enorme vergezichten, steil opgaande rotsen, zoals in cowboyfilms en de Lucky Luke-strips en prachtige kleuren.

Vlak vóór 16.00 uur zijn we in Flagstaff, dat is mooi op tijd en het is nog volop licht. We krijgen een plekje vlakbij een kinderspeelplaats en een toiletgebouw, da’s handig. Na het koken kunnen we zelfs buiten eten aan de picknicktafel. Het is wel fris, maar het is in ieder geval lekker ruim. Fijn dat we nu niet meer in de sneeuw zitten. Dat was óók leuk, maar dit weer is ook wel weer fijn (én handig). ’s Avonds doen we de was zodat we wat dat betreft er weer een poosje tegenkunnen. Morgen gaan we naar de Grand Canyon, vanaf hier maar een uurtje rijden.

Campers

Bente



Toon



Huub

Beaver - Bryce Canyon - Kanab

04-12: Na een goede nachtrust en een stevig ontbijt met worst en eieren (en natuurlijk wederom de afwas) kunnen we er weer tegen. We besluiten het schoolwerk achterwege te laten en vertrekken richting Bryce Canyon. Het is ruim een uur rijden, maar de rit er naartoe is al mooi. Bij het park moeten we eerst entree betalen en dan kunnen we verder. We nemen een kijkje in het bezoekerscentrum en vragen een Ranger wat de beste manier is om het park te bekijken.  Dan gaan we op pad.

De weg door het park is 18 mijl lang en biedt verschillende uitzichtpunten. Vanaf ieder punt is er een schitterend uitzicht over de canyon. Mooie vormen, schaduwen en kleuren. De foto’s moeten hier het verhaal vertellen. Schitterend! We nemen overal uitgebreid de tijd. Ook zien we nog een aantal schitterende vogels, wat herten en raven.

 

Om vier uur hebben we alles bekeken en gaan we op weg richting de Grand Canyon. We hebben al gehoord dat dat park in de winter alleen te bereiken is via de zuidkant.  Gelet op de tijd gaan we dat vandaag niet meer halen. We gokken op een overnachtingsmogelijkheid in Kanab. Onderweg zien we nog wilde kalkoenen, een bever en herten (zowel de levende als de dode variant).

Rond half 7 kwamen we aan op een camping in Kanab. Parkeren en dan op zoek naar een eetgelegenheid. Even wat normaal eten, want dat fastfood kunnen we niet meer zien, evenals de cola!  ’s Avonds na wat sinterklaas liedjes gezongen te hebben nog even de schoen gezet en dan lekker onder de wol! Nu maar hopen dat sinterklaas ons ook hier weet te vinden…

Salt Lake City - Beaver

03-12: Tegenwoordig worden we rond half 8 wakker. Mooie tijd. Eten, aankleden en wat schoolwerk doen. Het lijkt wel routine. Dan weer op pad. Het is even zoeken naar Interstate 15 richting het zuiden, maar al snel is die weer gevonden. Het is een route door in eerste instantie stedelijk gebied. Omdat we vinden dat de nintendo wel erg belangrijk wordt voor de kinderen besluiten we het gebruik wat te beperken. Verzin maar wat anders. Dat lukt prima. Bente vermaakt zich met het maken van tekeningen en de jongens vermaken zich, al liggend op ons bed, met het zwaaien naar al het achteropkomend verkeer. Bijna iedereen zwaait terug! Na een uur zwaaien hebben ze een lamme arm en verzinnen weer wat nieuws.

We zijn op weg naar Bryce Canyon, maar dat halen we vandaag niet meer. In Beaver gooien we ons anker uit en vinden een leuke camping. Afwassen, spaghetti koken en weer afwassen. Hier kan het namelijk weer eens.