09-03: Vandaag gaan we deel 2 van de Paso de Jama rijden dus vertrekken we uit Susques. De lucht is hier al zo ijl dat de bus bijna niet wil starten, een paar Brazilianen hebben ook moeite hun motoren aan de praat te krijgen, maar uiteindelijk lukt het toch. Vanaf hier is het nog zo’n 100 kilometer naar de grens. De route voert door een desolaat berglandschap met af en toe een meer en besneeuwde vulkanen.
In het plaatsje Jama, vlak voor de grens, zit de Argentijnse grenspost. Hier zijn we de enige ‘klanten’, het gaat dus redelijk vlot. Grappig detail is dat de douanebeambte die ons help druk aan het kauwen is op coca-bladeren (soort pruimtabak). In de noordelijkste regionen van Argentinië een bekend fenomeen, maar daarbuiten worden deze bladeren als drugs aangemerkt.
We zijn dus vandaag voor het laatst in Argentinië. Maar, don't cry for us....We hebben het land van zuid naar noord doorkruist en hebben ontzettend genoten van dit prachtige land en even prachtige en aardige mensen. Toch hebben we nog een paar dingen niet gezien, walvissen bijvoorbeeld. We kunnen ons dan ook niet voorstellen dat we nooit weer in Argentinië komen, so don't cry for us, we will meet again.
Als we onder het portaal van de pas doorrijden zijn we in Chili, maar pas 175 kilometer verderop in San Pedro de Atacama zit de Chileense grenspost. De grens ligt op 4320 meter hoogte, maar we klimmen in de kilometers daarna nog tot 4830 meter. Gelukkig heeft nu niemand last van de hoogte.
Ergens in de middle of nowhere staat een politieauto, en omdat er geen kip op de weg is worden we natuurlijk even staande gehouden. Even papieren laten zien en een babbeltje maken met de agent. We vragen of we even een foto mogen maken van dit surrealistische moment, een busje en een politie-pickup in de grote leegte. Geen enkel probleem, gauw doen de agenten even hun pet op en vragen Edwin of hij er even bij komt staan.
Vlak vóór San Pedro de Atacama dalen we ineens van ruim 4200 meter naar 2500 meter, de weg gaat als een bezetene naar beneden met enkele scherpe bochten. Om de paar honderd meter is er een ‘emergency piste’. We gaan in een lage versnelling (2 of 3) naar beneden en remmen zo weinig mogelijk, maar als we even stoppen slaat de rook van de remmen. De stijgende vrachtwagens kruipen hier omhoog met de motorkleppen omhoog voor de koeling.
De formaliteiten in San Pedro de Atacama zijn ook snel afgerond omdat het hier ook niet zo druk is. Even de auto laten controleren op groente, fruit en vlees en dan kunnen we door. Bij de tourist information halen we een lijst van cabañas. We gaan langs bij één, en ondanks dat ie redelijk aan de prijs is, boeken we toch een paar nachten. Het is hier allemaal goed aan de prijs want San Pedro is een echte publiekstrekker. Meer dan 11 jaar geleden toen we hier met onze huwelijksreis waren. Vanavond kunnen we dan wel weer lekker zelf koken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten