Extra nieuwsbericht!

Gisteren zijn we via de e-mail benaderd door een journalist van de Volkskrant. Of we mee willen werken aan een artikel over gezinnen op wereldreis. Nou, dat leek ons wel leuk. Het interview hebben we per mail ontvangen. De vragen over: waarom, waarheen, de organisatie hebben we beantwoord en aan haar teruggemaild met wat foto’s. Aanstaande dinsdag of vrijdag komt het artikel in de krant!

Coyhaique II

14-01: Ook vandaag blijven we in Coyhaique. De gehele ochtend wordt besteed aan schoolwerk. Edwin gaat met Huub naar de wasserette om de schone was op te halen, dat is toch wel verrekte handig zo’n wasservice in de buurt .

In de middag gaan we nog even de stad in om wat proviand in te kopen voor het avondeten en voor de komende dagen. Best wel lastig om voor onderweg in te slaan. Soms is er niets te krijgen en een poos later wel weer. Het is ook altijd zo zonde om producten aan de grens weg te moeten gooien. Maar ja, we weten ook nooit of we zelf moéten koken, of dat er ook voor een habbekrats wat te koop is. We investeren dus in blikken groente en fruit en ander voorverpakte produkten, dat mag de grens wel over. Een zakje aardappelen en een paar uien doen we er toch ook maar bij.

’s Avonds worden alle accu’s en batterijen nog een keer opgeladen en wordt de inhoud van de bus nog eens even weer hergeschikt, zodat alles weer op de juiste plaats zit, staat, hangt, ligt etc. en dat alles weer een beetje in de kratjes zit. Eén tent moesten we nog opvouwen, dat scheelt ook weer plek. Tijdens de rij-dagen moet alles een beetje voor het grijpen liggen, maar het is goed om af en toe weer orde op zaken te stellen. Tot onze schrik moeten we constateren dat de doos snoepgoed van de familie Pasterkamp en de doos Sinterklaaslekkernijen al bijna op zijn. We hebben dan de laatste twee weken dan ook erg genoten van onder andere chocolade-pepernoten, dropjes, Fruitella, Mentos etc. Nog hartelijk dank daarvoor.

Ook gaat iedereen nog even lekker onder de douche, dat is hier goed voor elkaar en er zijn handdoeken beschikbaar. Altijd beter dan je eigen handdoeken gebruiken, want dan liggen er weer 5 van die natte ‘kletsen’ achter in de bus. Kortom, we gaan weer goed voorbereid aan nog eens 400 kilometer Carretera Austral beginnen, op weg naar Chile Chico, waar we weer de grens met Argentinië over willen. Dit deel van de Carretera staat zelfs op onze kaart als ongeasfalteerd aangegeven, we hoeven ons dus geen enkele illusie te maken.

TOP 10

Geïnspireerd door de weblog van RoKa (kijk hiernaast op London Calling, http://www.pradoverde.blogspot.com/) hebben wij onze eigen top 10 samengesteld. Omdat onze creativiteit en muzikaliteit op dit moment enigszins te wensen over laat, staan wij open voor suggesties van onze trouwe bloglezers. Mail je inzending naar: amanraalte@gmail.com Dan zullen wij te zijner tijd nogmaals een top 10 samenstellen (over de uitslag kan echter niet worden gecorrespondeerd!!).


1. Working on a dream – Bruce Springsteen

2. Born to Run – Bruce Springsteen

3. Another one bites the dust – Queen

4. Dust in the wind – Kansas

5. Don’t cry for me Argentina – Evita

6. El condor paso – Simon & Garfunkel

7. Niet noar huus toe goan –Normaal

8. Deurdonderen – Normaal

9. Waarheen, waarvoor – Mieke Telkamp

10. Met de vlam in de pijp – Henk Wijngaard

Coyhaique

13-01:Vandaag nemen we een ‘rustdag’, dat wil zeggen we hebben besloten om twee dagen hier in Coyhaique te blijven na twee intensieve rij-dagen. Er kan nu weer even goed aan school gewerkt worden. Laura neemt vandaag Toon een Cito-toets af (begrijpend lezen).

Om Toon voldoende concentratie te geven gaat Edwin met Huub en Bente de stad in om wat klusjes te doen. Allereerst een bezoek aan het kantoortje van Mar del Sur, de veerbootmaatschappij die vaart tussen de dorpen Puerto Ingeniero Ibanez en Chile Chico. We krijgen we te horen dat er maar één afvaart per dag is en dat we pas de 21e januari met de auto meekunnen. Dat duurt nog een week, zolang gaan we hier niet zitten wachten. Dan maar met de auto 400 kilometer verder over de Carretera Austral rijden. Bij de politie vraagt Edwin of er in Chile Chico politie- en douaneposten zijn om Argentinië in te kunnen (autodocumenten), die zijn er. Ook wordt de pinautomaat met een bezoek vereert en voor de maximale daghoeveelheid leeggehaald, want in deze contreien kun je niet zonder cash.

Inmiddels is Toon klaar met z’n Cito en is Huub aan de beurt voor zijn Cito, daarna doet Bente haar controletaken van kern 6. Als al deze bezigheden zijn afgerond gaan we nog een keer met z’n allen de stad in. We brengen een paar zakken was naar de lavanderia. Deze kunnen we morgen om 10.00 uur weer ophalen. Dan zoeken we een kapper op. Edwin is er na negen weken écht aan toe, Huub wil ook en Toon eigenlijk niet. Maar we hebben nu een kapper gevonden, dus alle ‘kerels’ gaan onder het mes. Wanneer blijkt dat de kapster haar werk goed verstaat besluiten Bente en Laura ook maar te gaan, dan zijn we er weer een aantal weken vanaf. Voor omgerekend 31 euro allemaal geknipt, kun je niks van zeggen.

 

We struinen verder door de stad, doen nog wat inkopen en bezoeken een marktje. Dan weer terug naar de cabaña om vanavond lekker zelf te koken. Heerlijk, penne pasta met carbonara-saus en een salade.

Carretera Austral

12-01: Rond een uurtje of half negen, negen uur zijn we allemaal weer wakker. Laura doet wat schoolwerk met Bente en Toon en Edwin gaat met Huub naar de supermercado om een ontbijtje te regelen. Als ze terugkomen maken ze kennis moet onze buurman. Een Nederlander die sinds 4 jaar met vrouw en kinderen in Chili woont. Dat is de eerste Nederlander die wij tegenkomen hier in Chili! Zij genieten van hun zomervakantie in deze regio, wij vertellen over onze reis.

Als het schoolwerk gedaan is en de bus weer gepakt is gaan we naar het Copec-tankstation om diesel te tanken en om boodschappen te doen voor onderweg. We willen niet zonder drinken en eten zitten op een dergelijke route. Volgens onze buurman blijft de weg zoals hij nu is: onverhard. Daar moeten we ons op voorbereiden. Omdat er in het dorp geen pinautomaat is betalen we de diesel en de boodschappen met creditcard om maar zoveel mogelijk cash op zak te houden om eventuele overnachtingen te betalen. We hebben nu niet heel veel contanten op zak, maar zo moet het net lukken. Volgens ingewijden kunnen we pas in Coyhaique weer pinnen, dat is nog een heel end.

Onderweg komen we weer langs mooie meren, hoge bergen, moerassige gebieden en watervallen. Soms lijkt het net of we in de jungle rijden. Aan weerszijden van de weg enorme bladeren van de bereklauw, heel erg mooi. Af en toe stoppen we voor een foto. Als we langs een fjord rijden zien we opeens een aantal dolfijnen zwemmen! Prachtig gezicht! Op sommige stukken is de gravelweg erg smal en zijn er ook delen met haarspeldbochten. Af en toe regent het wat, dat scheelt een hoop stof, maar de auto ziet eruit als een beest.

Onderweg zijn maar weinig dorpjes, maar we hebben nu genoeg proviand bij ons, dus dat is geen probleem. Na 100 kilometer gravelwegen komen zowaar op een asfaltweg! Dat hadden we niet verwacht! Tot aan Coyhaique is het bijna allemaal asfalt of beton, dus opeens kunnen we weer een stuk sneller. De kinderen worden er ook blij van: “rijden we weer op asfalt?” YES!

In Coyhaique valt het eerst niet mee om een geschikte cabaña te vinden, maar uiteindelijk lukt het. Het is dan al een uurtje of 20.30 uur. Dan nog snel even een maaltijd scoren en om ca. 23.00 uur liggen we allemaal pas weer in bed.

 

Groeten uit de rimboe

11-01: Een heerlijke nacht in de tent geslapen en pas rond 9.00 uur wakker. Ook het opruimen van de kampeerspullen gaat deze keer sneller. We krijgen ervaring. Laura, Toon en Bente gaan de negorij in op weg naar een supermercado, die je zonder aanwijzingen nooit gevonden zou hebben. Eigenlijk alles is er te krijgen, dus we kunnen uitgebreid ontbijten. Als we terug zijn bij de camping hebben we ook van de campingeigenaar broodjes en zelfgemaakte jam gekregen als ontbijt. Nou ja, dat komt allemaal wel op. Het is te warm en te onhandig om schoolwerk te doen vandaag.

We kunnen dus na het ontbijt vertrekken. Wel eerst nog even tanken en een jerrycan volgooien met diesel, voor de zekerheid. Rond 11.30 uur gaan we dan echt weer en route! Ons doel is vandaag de grens weer over te steken naar Chili. De weg is goed, dus het moet lukken. Rond een uurtje of 15.00 uur zijn we in Esquel, de laatste serieuze plaats voor de grensovergang. We eten daar wat, zodat we daar vanavond geen “werk” meer mee hebben. Na een heerlijke maaltijd op weg naar de grens. Al snel veranderd de weg weer van asfalt in gravel (en stof), maar het is goed te doen. Ondanks het feit dat het niet druk is op de weg zijn er toch nog een behoorlijk aantal mensen dat de grens over wil. Eerst de Argentijnse kant. Dat gaat vlotjes. Dan de Chileense kant. Dat duurt iets langer. We moeten migratieformulieren invullen en papieren invullen om de auto tijdelijk in te voeren. Dat vergt tijd. Alle etenswaren die verboden zijn om mee Chili in te nemen gooien we weg. Als laatste moeten we nog een formulier invullen i.v.m. het eventuele voedsel dat we over de grens mee willen nemen. We vullen beiden in dat we dergelijke etenswaren niet bij ons hebben. Er ontstaat nog onduidelijkheid over wat onze bestemming is. Wij geven aan Ushuaia, maar de man begrijpt ons niet. Hij zegt volgens ons: “go hike” wat we vertalen als “rondtrekken”. Dat vullen we dan maar braaf in. Het blijkt niet goed te zijn. Hij bedoelde de plaatsnaam: Coihaique. We krijgen bijna de slappe lach van deze spraakverwarring, net als een andere Argentijn die mee zit te genieten.

Als we dan eindelijk denken dat we doorkunnen moet er nog een douanebeambte in de bus kijken. Hij stuit op een kuipje margarine. Deze mag niet de grens over… Edwin wordt gevraagd mee te gaan naar het douanekantoor. Onderweg daar naar toe bekijkt de beste man het pakje margarine nogmaals heel goed en ontdekt dan dat deze is gemaakt van gepasteuriseerde melk. Dan is het oké en ontsnappen we aan een boete. YES! Het is weer gelukt. Rond een uurtje of 18.00 uur kunnen we door.

Onze wens om in Chili op een geasfalteerde weg terecht te komen komt niet uit. We blijven op een gravelweg. In het eerste dorpje na de grens moeten we even zoeken, maar dan zitten we weer op de goede weg. Nog 86 kilometer gravel en dan zitten we op de Carretera Austral. Een dikke rode lijn op onze kaart. Dat belooft, volgens de legenda, asfalt!

De route is fantastisch mooi. Het doet denken aan Noorwegen. Mooie bergen, soms met sneeuw en prachtige helder blauwe meren. Er zijn nagenoeg geen huizen langs deze weg. Straks zal dat vast beter zijn. Inmiddels is het al laat aan het worden en komen er zeer weinig tot geen cabañas voorbij. Een tegenvaller is dat de Carretera Austral géén geasfalteerde weg blijkt te zijn, zoals onze kaart ons beloofde. Ook is er nergens een (verstopte) supermercado te vinden. Hier hadden we niet echt op gerekend.

In het plaatsje Villa Vanguardía staat uiteindelijk een bordje: cabañas. Als we het dorpje inrijden blijkt er net iemand voor ons te zijn die twee van de drie kamers boekt. Het is inmiddels 20.30 uur… Maar we houden moed. Het is licht, de omgeving is mooi, en de kinderen doen het wonderwel goed. Af en toe een akkefietje, net als thuis.We gaan snel weer verder. Het is nog 40 kilometer gravel naar La Junta, een plaats waar wel voorzieningen zijn. Dat is een uurtje rijden op dit soort wegen. Nog even doorbijten dus. Rond 21.30 zien we La Junta opdoemen. Bij de eerste de beste cabaña melden we ons. Tja, dat hebben meer mensen gedaan: VOL. Maar gelukkig: ze belt voor ons een andere cabaña waar nog plaats is voor vijf. We spoeden ons erheen. Eerst is deze niet te vinden en lijkt ze gelegen aan een afgezette straat, naast een in elkaar gezakt huis. Een oude troep eigenlijk. Maar niet getreurd, een señor staat ons op te wachten. We moeten hem volgen en komen uiteindelijk uit bij een hele leuke, bijna nieuwe cabaña! Dit hadden we vandaag niet meer verwacht. Er zijn zelfs voor ons allemaal handdoeken! Om bijna 23.00 uur gaan de kinderen moe maar voldaan naar bed. Morgen een tandje lager reizen, als het kan…

San Carlos de Bariloche

10-01:Vandaag waren we allemaal wat vroeg wakker. Zo rond een uurtje of acht. Dat komt goed uit, want we moeten de tenten, matjes en slaapzakken weer inpakken. Best een klus, maar rond half 10 is het geklaard. Edwin neemt nog even een douche, en Laura en de kids gaan nog even een “bakkie doen” in de recreatieruimte.


Rond kwart voor 11 gaan we weer op weg. We hebben gelezen dat weg 234 naar Bariloche een prachtige route is. Die nemen we dan ook. Onderweg zijn prachtige vergezichten over mooie donkerblauwe heldere meren met als achtergrond bergen met sneeuw. Heel mooi. Onze reisgids heeft niets teveel gezegd. De route is ca. 110 km. Daarvan bestaat de helft ongeveer uit gravelwegen,

Pas rond 15.00 uur komen we in Bariloche. Dat betekend dat we vandaag niet veel zuidelijker zijn gekomen. We besluiten hier ergens wat te gaan eten, en dan nog wat verder naar het zuiden af te zakken. De maaltijd is prima. Na het eten lopen we nog even over de “boulevard” langs het water en dan toch maar weer naar onze bus. We komen erachter dat we deze niet op slot hadden gedaan, maar er heeft niemand bij onze spullen gezeten. Best veilig hier!

Rond vijf uur rijden we weer. We zijn inmiddels door het zeven merengebied heen. De omgeving is nog steeds mooi, maar weer anders. Rond half 7 komen we langs een camping die ons wel aanstaat. Een aardige eigenaar, een zwembadje voor de kinderen, aan een rivier, tussen de bergen en onder een boom. Bovendien staan er “vuurkorven”. Gezellig dus! Na de ervaring van eergisteren zijn de tenten vandaag een stuk sneller opgezet! De kinderen nemen een duik in het ijskoude water van het zwembad. ’s Avonds nog een spelletje, een cerveza of appelsap en dan weer naar “bed”.

Herinnert u zich deze nog...........!!!!!

Hoewel veel mensen zich hier toch in goede, moderne en nieuwe auto's voortbeweegd, zijn er in de straat toch opvallend veel oude en zeer afgeropte Renaults (12 en 18), Peugeot's (404 en 504) en Fiat 127 te zien. Vaak zodanig verouderd dat je in verband met de roestgaten dwars door de auto heen kunt kijken, maar toch even leuk om deze vertrouwde modellen weer te zien.

Kamperen in San Martin de los Andes

09-10: Heerlijk geslapen naast een kabbelend bergbeekje. Omdat we geen tafel en stoelen bij ons hebben (tja, je kunt niet alles meenemen) ontbijten we staand bij de achterkant van de bus. Later ontdekken we dat de camping ook een lokaal heeft waar je je ontbijt kunt eten of kunt kopen. Wij gebruiken dit lokaal om schoolwerk te doen, te bloggen en te mailen.

In de loop van de middag brengen we nog weer een bezoek aan het centrum van San Martin de los Andes. Voor de liefhebbers: José de San Martin is de nationale held van dit land. Hij leidde Argentinië en het zuiden van Zuid-Amerika naar de onafhankelijkheid van de Spaanse overheersers.

Het is wederom warm en erg zonnig. Met de zon moeten we wel goed oppassen want de felheid is enorm. We hebben ons laten vertellen (…of wijsmaken) dat het gat in de ozonlaag zich met name boven dit deel van de wereld bevind. De zon is in ieder geval fel en verbranden gaat ook snel. Oppassen dus!!! In het dorp kopen de kinderen nog een klein souvenir. Weer komen we niet ongeschonden langs de ijssalon. Ze hebben hier echt superlekker ambachtelijk schepijs, in zoveel smaken dat het ons voor de ogen duizelt. Alle Argentijnen zijn er volgens ons verzot op want waar wij met twee bolletjes tevreden zijn, lopen zij met grote bekers vol de deur uit.

Aan het eind van de middag gaan we terug naar de camping waar de kinderen zich goed vermaken in de tent of in het beekje achter de tent. Wij bereiden ons voor op morgen, dan willen we weer verder naar het zuiden, richting San Carlos de Bariloche en nog wat verder, via de mooie ‘Ruta de los Siete Lagos’ (de zeven meren-route, RN234). Jullie horen nog van ons.

Argentina

08-01: Na het opstaan kopen we bij de plaatselijke kiosk verse broodjes, die net uit de steenoven achter de kiosk komen, en een paar eieren voor het ontbijt. Terwijl dit geprepareerd wordt, doen de kinderen nog wat schoolwerk.



Als we gaan rijden kopen we eerst nog gauw even een paar extra broodjes voor onderweg. De eerste stop is in Curarrehue. Hier konden we gisteren geen slaapplek vinden, maar vandaag is er feest in het dorp. We komen diverse gaucho’s achterop die in vol ornaat op weg zijn naar het dorp. In het dorp zelf is het officiële deel al begonnen bij het gemeentehuis c.q. brandweerkazerne. We gaan er even uit om het een en ander eens even te aanschouwen. Er zijn veel bobo’s uit de hele regio, evenals een militaire blaaskapel, de voltallige plaatselijke brandweer met al hun materieel, de plaatselijke voetbalclub, de fanfare etc. Maar op een gegeven moment begint het officiële deel ons toch té lang te duren. We hebben meer te doen, dus we gaan weer verder.

Via een prachtige route rijden we langs de Lanin-vulkaan en richting de Argentijnse grens. Het laatste stuk gaat weer over gravelwegen. Bovenop de Lanin-pas, en midden in de negorij, komen we bij de Chileense grenspost. Bij het eerste loketje (imigracion) moeten we een formuliertje wat in onze paspoorten zat inleveren en worden we uitgestempeld (salida). Bij het tweede loketje (aduana) gaat het om de autopapieren. Dit levert enig wenkbrauwen-fronzen op, maar ook hier komt een groot stempel op en het document verdwijnt in het archief. We zijn Chili uit!! Er mogen echter geen verse producten de grens over, dus de laatste 2 tomaten , paprika en een paar aardappels moeten in de biobak. We eten nog wel gauw onze laatste broodjes op met kaas.

Met volle mond komen we aan bij de Argentijnse grenspost. Het is hier best druk, maar na een poosje worden onze paspoorten ingevoerd in de computer en worden we ingestempeld (entrada). Dan door naar het douaneloket voor de auto. Ook hier weer wat wenkbrauwen-fronzen want er komt bijna nooit iemand aan de grens met een Nederlandse auto, dus deze papieren kennen ze helemaal niet. Ook is er wat verwarring omdat de bus op naam staat van ‘Rentmeesterskantoor Aman B.V.’, dus er wordt gevraagd of er wel toestemming is van het bedrijf om deze auto mee te mogen nemen naar Argentinië. We kunnen hun overtuigen dat deze toestemming er wel is. De douanebeambten hebben ook schik van de drie blonde kinderen met hun oranje ‘HOLLAND’-shirtjes. Gauw een paar stempels en we mogen door. Bij het wegrijden worden we uitbundig uitgezwaaid door het personeel. We zijn in Argentinië!!

Na nog een kleinstukje gravel komen we op een prachtig verharde weg en rijden via Junin de los Andes naar San Martin de los Andes, een mondaine plaats in het noorden van Patagonië. Bij een ACA-camping (zusterorganisatie van de ANWB) vragen we naar een cabaña, die is extreem duur, maar we kunnen er wel voor een prikkie de tent opzetten. We kijken nog even verder in de stad maar kunnen geen geschikte plek vinden. We besluiten maar te gaan kamperen. Op vertoon van onze ANWB-pas krijgen we ook nog een redelijke korting, dus helemaal voor een prikkie. We betalen gelijk voor nog een nacht (goed voor ons budget!!).

Langs een bergbeekje zetten we gauw onze twee koepeltentjes op en mieteren de slaapmatjes en –zakken er vast in. Dan gaan we de stad in om te pinnen (Argentijnse pesos) en om wat te eten. In de stad is het erg gezellig en druk. Ook hier is er een soort jaarmarkt, de hele hoofdstraat is afgezet voor voetgangers, straatartiesten, marktkraampjes etc. Rond 21.30 uur zijn we weer bij de tent en maken ons bedklaar. We splitsen ons op in een groepjes van 2 en 3 en gaan onder zeil.

Villarica en Pucon

07-01: Vandaag hebben we niet heel veel op het programma staan, we willen ons voorbereiden op het oversteken van de grens met Argentinië en de formaliteiten die daar voor de auto bijhoren. De afstanden in Argentinië, tussen de verschillende dorpen, zijn veel groter dan hier in Chili, dus de voorraden moeten we weer even aanvullen. Dus eten, water en diesel op peil brengen. Verder moeten we nog een gasbus aanschaffen, anders hebben we niets aan ons mooie spiksplinternieuwe 2-pitsgasstelletje.

Na het opruimen van de cabaña vertrekken we van Villarica naar Pucón. Vandaag zien we alweer dat we er gisteren (bij helder weer) goed aan hebben gedaan om de Villarica-vulkaan te fotograferen, want nu is er bewolking en zit de top van de vulkaan in de wolken. Het is altijd zo dat je iets gelijk moet doen en niet moet uitstellen, want een dag later kan het vaak weer heel anders zijn. Dus gelijk doorpakken, en niets uitstellen als je iets wilt!!

Na het aanschaffen van een 5-kg gasbus rijden we Pucón binnen. Als eerste brengen we een kratje vol vuile was naar de lavandaría. Om 18.00 uur zou deze klaar zijn, dat vinden we té laat, we praten het af op 16.00 uur. Dan op zoek naar een apotheek want Edwin heeft weer redelijk last gekregen van hooikoorts. Met de spaanse vertaling op zak (la fiebre de heno) stappen we op een ’witte jas’ af. Dan is de klus snel geklaard. Met twee doosjes desloratadine-tabletten gaan we weer op pad. Na de aankoop van 5 liter water zijn de moet-klusjes geklaard. Verder struinen we wat door Pucón, een toeristische plaats die wat Oostenrijks/Duits aandoet en veel backpackers trekt. Dit is dé plek om te gaan raften, vulkaan-beklimmen, abseilen, mountainbiken etc., zeg maar dé plek om je adrenalinepeil omhoog te jagen. Ook zijn hier veel winkeltjes met snuisterijen, restaurantjes etc.

Na een warme maaltijd en een ijsje gaan we richting de lavandaria om onze was op te halen. Deze is gewassen en gedroogd en bijna opgevouwen. Laura helpt nog even een handje mee met het opvouwen van de laatste kledingstukken. We gaan dan nog een stukje rijden richting de Argentijnse grens.

In het laatste echte dorpje vóór de grens, Curarrehue (een dorp van de Mapuche-indianen), kunnen we geen goed onderdak vinden, dus we rijden terug naar het één na laatste dorpje (naam is ons onbekend) en nemen een cabaña. Deze is erg basic, maar er zijn 5 bedden met een dak erboven en dat is voor ons voldoende om een nachtje te slapen. Het warme eten hebben we al op dus dat hoeven we hier niet meer klaar te maken. ’s Avonds doen we nog wat schoolwerk en bereiden de dag van morgen voor.