Bluff

27-05: Deze morgen worden we wakker op onze wildkampeerplek en zien dan pas dat het een schitterend mooie plek is, zelfs compleet met burlende herten. Gewoon een verrassing! Gisteravond hebben we wel gezien dat de sterrenhemel hier prachtig is! Héél véél sterren, want geen maan. We konden zelfs de melkweg zien! Wauw!

We gaan zonder te ontbijten rijden. Dat doen we later wel ergens. De omgeving is weer prachtig en blijft moeilijk te beschrijven. Ons doel vandaag: Bluff, de zuidelijkste stad van het Zuider-eiland.

Vlak voor Bluff ligt de stad Invercargill. We gaan bij de plaatselijke Mac even al onze apparatuur opladen (handig zo’n verdeelblok!!) onder het genot van een drankje. De kinderen gaan lekker spelen. Dan nog ruim 20 kilometer naar Bluff. Op het uiterste puntje is een wegwijzer geplaatst die de afstanden naar o.a. de evenaar, Londen en New York aangeeft. We maken wat foto’s en gaan dan weer terug naar Invercargill, maar eerst nog even ergens twee tweedehandsboeken scoren voor ons.

Dan willen we richting Dunedin. De bedoeling is wild-kamperen. Het valt niet mee om een plekje te vinden, maar uiteindelijk is het weer gelukt. We zijn wel verder richting Dunedin gekomen dan de bedoeling was, maar dat is weer meegenomen voor morgen. We gaan vanaf nu dus weer naar het noorden rijden, dat moet ook wel een keer want 8 juni moeten we de camper in Auckland inleveren en vliegen we naar Sydney.

...wegwijzer in Bluff!!

Milford Sound

26-5: Na het ontbijt wagen we ons weer naar de ferry terminal. We hebben een excursie uitgekozen waar ze ook een “familypack”aanbieden, iets voordeliger voor gezinnen. Als we moeten betalen zeggen we maar alvast dat we gisteren niet met de creditcard konden betalen. Ze probeert Laura’s kaart. Nee, niet mogelijk… Edwin’s kaart: niet mogelijk… Nog een keer handmatig invoeren… Niet mogelijk. Bellen met een of ander kantoortje, nummers doorgeven… Niet mogelijk…. Tja… Dan houdt het op. Voor niets helemaal hierheen gekomen. Nou ja, positief blijven, denken in oplossingen!!! De route hiernaartoe was heel erg mooi. Het is een beetje zoals die grap van: De cursus ‘omgaan met teleurstellingen’ gaat vandaag helaas niet door…ha,ha.

We blijven nog even in de terminal om te broeden op andere oplossingen. We vragen of we niet in een kantoortje in Te Anau kunnen betalen, achteraf. De vrouw achter de balie gaat haar manager bellen. Na een tijdje (ca. 5 minuten voor vertrek van de cruise) komt hij naar ons toe. Hij zegt dat hij ons vertrouwd, maakt kopieën van onze creditcards en staat ons toe om aan boord te gaan! We spreken af dat we na de tour nogmaals proberen om te betalen met kaart en anders in Te Anau naar hun kantoor zullen gaan om te betalen (nadat we eerst gepind hebben natuurlijk)! Wat zijn we blij dat we mee kunnen!

De tour is prachtig. We varen met de boot van het eindpunt van het fjord helemaal naar open zee (Tasman Zee). We varen vlak langs de rotsen, die direct vanuit het water wel meer dan 1,5 kilometer oprijzen. Deze rotsen zijn prachtig begroeid met mos, planten en bomen. Het is een enorm nat gebied hier. Volgens de statistieken valt hier meer dan 9 meter regen per jaar (vergelijk: in Nederland 75 cm). Het regent 220 dagen per jaar regen. Als het hier 9 dagen niet regent, spreekt men hier van een droge periode. Als we dit zo horen dan is het helemaal mooi dat we vandaag zo’n mooie droge zonnige dag hebben.

Door al die nattigheid zijn er enorm veel watervallen, groot en klein, die van de bergen afstorten. Met de boot varen we tot twee keer toe tot onder de waterval. Het watert klettert en dondert op de voorsteven. Prachtig!! De zee is rustig dus kan de boot een eindje open water opvaren, dan keren we om. Op de terugweg zien we nog wat zeeleeuwen luieren op een rots. Na en dikke 2 uur zijn we terug. We proberen nog even te betalen, maar het lukt weer niet met de creditcard.

We rijden 2 uur terug naar te Anau. Daar kunnen we wel gewoon geld uit ‘de muur’ halen. Dit doen we dan ook, ook wat meer voor de zekerheid. Bij het visitorcentre betalen we alsnog de rekening voor de tour, zo dat is ook weer geregeld. In het donker moeten we nog een slaap-parkeerplaats vinden. Na een dikke 20 kilometer hebben we er één. Deuren op slot en slapen...

Queenstown - Milford Sound

25-5: Vandaag op weg naar the Milford Sound. Hemelsbreed is het niet al te ver van Queenstown, maar de weg loopt er niet rechtstreeks naartoe. Enorm omrijden dus. Het is vijf uur rijden. In Te Anau maken we nog even een stop om wat te eten en drinken. Dan gaan we door naar Milford Sound. De omgeving is schitterend mooi. We moeten nog een keer door een enorme smalle tunnel. Als er dan van de andere kant ook nog verkeer komt is het toch wel ontzettend krapjes, maar we komen er heelhuids doorheen. In Milford Sound is eigenlijk alleen de ferry terminal en een restaurant/bar. We informeren ons bij ferry terminal over de kosten van de verschillende cruises. Er is niemand aanwezig, dus morgenvroeg moeten we maar tickets regelen. De eerste tours gaan rond 10.00 uur. Dat gaat ons wel lukken.

Bij het restaurant gaan we even wat drinken. Het afrekenen met de credit card is geen probleem. Als we na een halfuurtje echter eten willen bestellen en vooraf alvast willen betalen geeft het betalen met de credit card opeens problemen. Alle mogelijkheden worden benut: de twee verschillende machines worden gebruikt, het nummer wordt handmatig ingevoerd. Onze beide kaarten worden echter geweigerd. Qua eten is dat helemaal niet zo erg. Maar wat als we morgen met een excursie meewillen. We hebben vijf uur hierheen gereden om hier te komen, en dat is eigenlijk vooral de moeite waard als je een dergelijke excursie doet… We moeten maar zien.

Omdat we nu helemaal geen cent meer van ons cash geld willen uitgeven gaan we wildkamperen op de parkeerplaats van de ferry. Officieel mag het niet, maar alle medewerkers van het restaurant zeggen dat er eigenlijk nooit gecontroleerd wordt. Dat scheelt weer 100 Nieuw Zeelandse dollars!

Als we ons eigen gekookte eten aan het nuttigen zijn wordt er op de deur geklopt… Nee he! Zou het echt? Een bekeuring kunnen we nu helemaal niet gebruiken! Gelukkig, het is een medetourist die vraagt of dit het vakantiepark is! Nee, wat wij doen is illegaal, maar we raden het ze ten zeerste aan!

Uitslovende dolfijnen

Hier nog een filmpje van onze walvissen-excursie in Kaikoura dat we jullie niet willen onthouden. Dolfijnen (soort: Dusky Dolphins) die niet weten hoe gek ze moeten doen.

Queenstown

24-5: Vandaag een dagje Queenstown. Ook weer zo’n heerlijk relaxt plaatsje. Straal t een beetje de sfeer uit van een Oostenrijks wintersport dorpje. Het is echter wel de nummer 1 bestemming in Nieuw-Zeeland, vooral vanwege allerlei (en dan bedoelen we echt VEEL) avontuurlijke en adrenaline opwekkende buitenactiviteiten. Zo werd hier ooit het bungy-jumpen uitgevonden. Je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt het hier doen: raften, parasailen, skien, mountainbiken, jetboat-varen, klimmen, abseilen noem maar op. Wij zelf houden het vandaag bij een trip met de kabelbaan de berg op (en weer af natuurlijk). Tja, je kunt niet alles doen.

Boven aangekomen zien we gelijk weer het schavot waarvan we 15 jaar geleden allebei bungy-jumpend naar beneden zijn gesprongen. Eerlijk gezegd moeten we daar nu niet meer aan denken. Misschien is het inderdaad zó, dat je wat wijzer wordt als je wat ouder wordt. Gelukkig is er nog wel iemand anders die de sprong waagt zodat we mooi even kunnen kijken. De kinderen zijn dolenthousiast, wij beduidend minder!! Gelukkig voldoet geen van drieën aan het leeftijdscriterium. Dat scheelt een hoop gezeur.

De rest van de middag brengen we door in het centrum van Queenstown. De kinderen ontdekken een waar snoepparadijs, een snoepwinkel met snoepjes van over de hele wereld en waar ze zelf nog echte Engelse fudge maken. Een deel van hun zakgeld verdwijnt dan ook hier in de kassa-la en wordt geïnvesteerd in ‘gekleurde krokodillen’. Zelf houden we het bij een zakje echte ‘boerderijdrop’ en ‘katjesdrop’. Opmerkelijk is het ook dat we in de lokale supermarkt pakken Bolletje-beschuit aantroffen, die konden we natuurlijk niet laten staan. Een keer wat anders bij het ontbijt.

Waarschijnlijk duurt het nu wel weer een paar dagen voordat er stukjes op ons blog verschijnen want morgen gaan we weer ‘de paden op, de lanen in’. We willen naar Milford Sound, het fjordengebied van Nieuw-Zeeland. Heen en terug (en een tocht door de sound) kost een paar dagen. Kortom, een paar dagen buiten de bewoonde wereld en dan is het droevig gesteld met het internet. We doen ons best en jullie houden het zeker tegoed. Saluut!!

Puzzels

23-05: Als we wakker worden regent het een beetje. Na het ontbijt gaan we rijden. Het weer klaart langzaamaan wat op. We gaan vandaag richting Wanaka, dat is nog ongeveer 100 kilometer rijden. Onderweg maken we af en toe een stop om foto’s te maken. De natuur is nog steeds prachtig. Mooie bergen met daartussen prachtige meren.


In Wanaka gaan we naar Puzzling World. Een soort themapark rondom puzzels. Er is een heel moeilijk doolhof. In twee lagen namelijk. De bedoeling is dat je alle torens op de hoeken van het doolhof vind (elk met een eigen kleur dak: rood, geel blauw en groen) en vervolgens de uitgang vind. De kinderen zijn ons te snel af. Al snel hebben zij al drie torens gevonden en wij slechts één! Wel zijn de kinderen af en toe onder de schotten van het doolhof doorgekropen, maar eigenlijk maakt dat niets uit, want dan weten ze nog niet waar ze zijn!

Dan gaan we koffiedrinken. Op alle tafeltjes liggen “breinbrekers”. Allerlei puzzels die je kunt proberen op te lossen. Je bent zo weer een uur verder! De kinderen zitten al met rode wangen aan de tafeltjes.

Dan gaan we naar de afdeling met hologrammen en andere kamers waar je zintuigen van in de war raken. Net zoiets als het magnetisch huis in Avonturenpark Hellendoorn. Heel leuk. Er is ook een kamer waar je, als je in de ene hoek staat, heel groot lijkt. Als je vervolgens naar de andere hoek van de kamer loopt, lijk je opeens klein! Heel grappig!

Dan gaan we onze breinen nogmaals breken over alle puzzels. Sommige zijn écht te moeilijk, andere puzzels krijgen we wel voor elkaar. Eigenlijk hebben we er nog geen genoeg van, maar we moeten ook nog een kampeerplek zoeken. We moeten toch maar ‘ns gaan.


We gaan richting Queenstown. In eerste instantie dachten we aan nog een nachtje wildkamperen, maar uiteindelijk komen we rond zes uur aan in Queenstown en komen terecht op een Top 10-camping. Heerlijk, weer voorzieningen! We zoeken ons plekje op en gaan weer koken, eten en naar bed.

HAAST? Nee hoor, wij niet!

22-05: Na een goede nacht en een goed ontbijt gaan we weer ‘en route’. Vandaag willen we de Franz Jozef gletsjer bekijken. Dat is nog ca. 100 kilometer rijden. De lucht is eerst nog wat grijs, maar dat verdwijnt al snel. Bij de gletsjer aangekomen kunnen we een wandeling maken naar de gletsjer. Het weer is goed en dat maakt het extra mooi. Tussen alle grind, stenen en ander sediment naderen we de gletsjer. Het is een prachtig gezicht. We blijven niet al te lang bij het eindpunt, want het weer wordt weer wat dreigender en we hebben geen zin in een nat pak. Het was een heerlijke wandeling van 1,5 uur. Bij de camper nemen we nog wat te drinken en dan gaan we verder naar Fox Glacier. In het dorpje gaan we ergens koffie drinken en kunnen we mooi de apparatuur weer even opladen.

Omdat de tijd vandaag wel heel snel lijkt te gaan, het is inmiddels al ruim half drie, besluiten we de Fox Glacier te laten voor wat het is. We zetten koers naar het dorpje Haast, niet dat we haast hebben hoor! Onderweg maken we nog een stop bij een uitzichtpunt. Laura loopt met de kinderen naar het platform terwijl Edwin de tafel uit de camper repareert die nagenoeg gesneuveld is. Als Laura en de kinderen naar de camper willen gaan, heeft Bente het gepresteerd om met haar knie vast tussen de spijlen van het hek te komen zitten. Geen beweging meer in te krijgen! Haar knie doet pijn. Toon haalt Edwin op en Laura maakt contact met een medetoerist die de krik uit de auto haalt. Met de autokrik worden de houten spijlen uit elkaar geduwd en kan Bente gelukkig vrij snel bevrijd worden. Wel is haar knie wat dik, maar dat is snel weer over. Altijd weer verrassend, reizen met kinderen…

Aangekomen in Haast blijkt dat het werkelijk een dorp van niks is. Niets te bevelen. Wat motels en een supermarkt zeg maar. Daar doen we nog wat inkopen voor ons avondeten en dan gaan we naarstig op zoek naar een wildkampeerplek. Het is inmiddels al bijna 5 uur en het schemert al. Na een aantal kilometers vinden we een geschikte plek op de weg richting Wanaka. We parkeren en gaan onmiddellijk koken. We hebben trek!

Arthurs Pass

21-05: Vandaag zouden we volgens onze oude reisschema uit Chili vertrekken. We zijn blij dat we onze tickets hebben omgeboekt. Nu hebben we ruim 30 dagen in Nieuw-Zeeland in plaats van de oorspronkelijke 11 dagen. Dat zou toch echt te weinig zijn geweest voor dit prachtige land.

Na een ontbijtje gaan we rijden. Eerst doen we in Springfield-centrum wat boodschappen en halen we twee koffie voor onderweg. Favoriete CD aan (we hebben er onlangs één gekocht, de nieuwe van Bruce S.), iedereen goed te pas en rijden maar. De omgeving wordt steeds mooier. Bossen, bergen met hier en daar besneeuwde toppen, wilde rivieren, schitterende meren. Kortom: genieten dus.

Als we in het plaatsje Arthurs Pass zijn maken we een stop. We wandelen naar de waterval, gaan naar het informatiecentrum en drinken tenslotte nog ergens een bak koffie. Wat een luizenleven hebben we toch.

Onderweg krijgen we nog een afdaling van maar liefst 16%. Dat is best steil zeg! Af en toe maken we een stop bij een mooi uitzichtpunt. Daar leven echter ook de Kea’s. Een papegaai-achtige vogel. Deze vogels zijn erg slim en niet echt bang. In het informatiecentrum hadden we al gelezen dat ze de rubbers van je autoruiten en ruitenwissers lostrekken met hun snavel! Bij het eerste uitzichtpunt is het direct raakt. Amper geparkeerd zit er al een Kea op het dak van onze camper en begint deze direct te zoeken naar iets waar hij op kan knagen. Met het gooien van wat kleine steentjes gaat hij er uiteindelijk vandoor!

Bij een andere parkeerplaats is een andere auto aan de beurt. Er zitten vier Kea’s op de auto, waarvan één op de buitenspiegel. Deze bekijkt de mogelijkheden om het broodje van de automobilist te pakken te kunnen krijgen!

Als we de Arthurs Pass genomen hebben komen we uiteindelijk aan in het plaatsje Hokitika. We parkeren de camper en gaan even het dorpje in. Bij een cafeetje drinken we koffie en vinden we (eindelijk weer) een plek om te internetten en wat stukjes op onze site te zetten. Daarna gaan we nog wat winkeltjes in, waar ze nagenoeg overal sieraden van jade verkopen. Deze steen wordt hier in de omgeving gevonden. We kunnen kijken hoe de steen wordt geslepen en omdat het aan het eind van de dag is en de man waarschijnlijk goed gehumeurd, krijgen we allemaal een stukje jade steen! Iedereen weer blij!

Rond vijf uur verlaten we dit dorpje weer en vinden ca. 30 kilometer verderop langs de weg naar het zuiden een prima wildkampeerplek. Koken, eten en slapen.

Quake-repair

20-05: De ochtend gebruiken we voor schoolwerk, tanken en boodschappen en gaan dan op weg, verder naar het zuiden. Het weer is goed, dus is het prettig en relaxt rijden.






In de loop van de middag komen we aan in Christchurch, de grootste stad van het Zuidereiland, welke aan het begin van dit jaar zwaar is getroffen door een aardbeving. Omdat we hier 15 jaar geleden ook zijn geweest willen we graag zien hoe het er nu uitziet. We rijden zover mogelijk het centrum in en parkeren de camper aan de rand van een park. Enige schade is dan al te zien. Te voet gaan we écht het centrum in en wordt het al snel duidelijk dat de aardbeving hier erg heeft huisgehouden. Veel huizen, winkels, kantoren en andere gebouwen zijn geheel of gedeeltelijk ingestort of staan leeg. Het hart van het centrum, rondom de bekende kathedraal, is hermetisch afgesloten. Een vreemd gezicht, zo’n mooi relaxt Engels aandoend centrum, nu spookachtig leeg. De ziel is uit de stad. Van een inwoner krijgen we te horen dat het centrum nog wel 10 jaar gesloten kan blijven, er moeten nog 200 gebouwen worden gesloopt. Tja, en wat gebeurd er dan? Komen mensen en bedrijven ná zo’n lange periode nog wel terug? Of hebben ze elders hun plekje gevonden?

We lopen nog wat rond door de stad maar besluiten hier niet te blijven. Vanaf Christchurch willen we dwars door Nieuw-Zeeland naar de westkust. We nemen weg 73 en gaan richting Arthurs Pass. In een klein plaatsje, Springfield, vinden we een basic-camping waar we onze camper stallen voor de nacht. Morgen de pass over.

Walvissen kijken

19-05: Vanmorgen weer door de kinderen wakker gemaakt. Nu voor een prachtige zonsopkomst! Het is wel een top-wildkampeerplek hier!


Vanmiddag om 12.45 uur moeten we bij Whale Watch Kaikoura zijn voor onze tour. Voor die tijd gaan we op zoek naar een café met koffie, internet en stopcontacten. Dat valt niet mee. Internet moeten we laten zitten. Wel koffie, stroom voor de Nintendo’s en een plek voor schoolwerk. De ochtend vliegt voorbij.

Het weer is goed vandaag. Een lekker zonnetje en weinig wind, dus perfect weer voor onze tour. Met een busje naar de boot, aan boord en gaan met die banaan. Een snelle wendbare catamaran!! Als het goed is zijn we een dikke twee uur op het water. Boven op het dek staat de uitkijk, er mag namelijk niet met sonar worden gewerkt om de walvissen te lokaliseren, dat maakt ze ‘doof’. Dus gewoon een kwestie van goed rondkijken en luisteren met een hydrofoon onder de boot. Al redelijk snel zien we een ‘sperm whale’ op redelijk grote afstand. Voordat we ter plaatse zijn duikt hij alweer onder water, maar we zien nog wel even de mooie staart boven het water uitkomen.

Het zijn voornamelijk ‘sperm whales’ (potvissen) die hier fourageren. Hiervoor is een diep deel van de oceaan nodig. Hier bij Kaikoura zit al vrij dicht bij de kust een diepe trog van meer dan 1000 meter. Deze walvissen (tussen de 15 – 20 meter lang) zitten ongeveer 45 minuten tot een uur onder water en duiken dan tot 1000 meter diep, dan komen ze naar boven en liggen dan ongeveer 15 minuten uit- en in te ademen. Na de laatste ademhaling duiken ze recht naar beneden en komt de staart sierlijk en majestueus uit het water.

We hebben een supermiddag en een superexcursie want in totaal kunnen we 6 walvissen benaderen en enige tijd bekijken, nog twee stuks zijn te ver weg en zien we alleen ‘ademen’. Ook komen we tot twee keer toe in een school jagende dolfijnen terecht, zo’n 500 stuks. Dat is ook machtig om te zien, zóveel dolfijnen zwemmend en springend rond de boot. We zien nog een enkele jagende zeeleeuw en mooie sierlijke albatrossen. Onze middag kan niet meer kapot, we zijn dan ook blij dat we deze excursie wél hebben gedaan. Normaliter worden er maar één of twee walvissen per excursie gezien. De dolfijnen hadden ze al een week niet gezien tijdens deze excursies! Echt mazzel dus!

Nadat we weer aan wal zijn zoeken we ons kampeerplekje op het Kaikoura-peninsula weer op. Dat is zo’n mooi plekje, daar willen we nog wel een nachtje staan. Vandaag hebben we zelfs een privé-zeeleeuw naast de camper liggen. Het moet niet gekker worden.