Sydney



ANZAC War Memorial

 09-06: We hebben allemaal heerlijk geslapen in deze echte bedden. Heerlijk na 5 weken in een camper en heerlijk vooraf aan 7 weken in een camper. Vandaag maken we gebruik van het ontbijtbuffet. Daarvoor moet apart afgerekend worden, maar we kunnen dan ook genieten van een heerlijk Engels ontbijt.

We moeten vandaag een oplossing zien te vinden voor de nacht van 11 op 12 juni, want dan zitten alle hotels vol in verband met Queens Day. We struinen de Lonely Planet af voor hotels en hostels in de buurt en vragen bij de receptie van ons hotel of er nog boekingen zijn geannuleerd, nee dus! Bij de receptie mogen we verschillende hotels bellen, maar allemaal hetzelfde liedje: VOL of astronomisch geprijsd. Ook bellen we de camperverhuurder om te vragen of we de camper misschien drie dagen eerder kunnen ophalen. Dat is mogelijk, maar dat moet via World Ticket Center gebeuren, waar we de camper geboekt hebben. We beschikken niet over internet en het tijdsverschil met Nederland werkt ook niet mee…

Dan, uit het niets, blijkt dat we tóch in ons huidige hotel kunnen blijven! In dezelfde kamers nota bene! De prijs ligt wat hoger in verband met Queens Day, maar dat was te verwachten. Geen idee waarom het nu wél kan, maar wij zijn zonder gedoe mooi uit de brand! Het lijkt erop dat het geluk weer aan onze kant staat. Dat is wel fijn na zo’n dag als gisteren.

Nu we kunnen blijven en weten dat we pas op 14 juni vertrekken is er ook geen haast meer om vandaag alle bezienswaardigheden te zien en kunnen we eerst lekker lummelen op de kamer. We gaan allemaal uitgebreid douchen, tv kijken en aankleden. Pas tegen 13.30 uur gaan we de stad in richting The Opera House. Onderweg komen we in Hyde Park langs het ANZAC War Memorial (Australische leger) waar we een kijkje nemen. Een eind verderop bij een fontein staat iemand die geweldige zeepbellen maakt. In de verte zien we al een glimp van het Sydney Opera House.

Bij Circular Quay gaan we even pauzeren. We hebben een prachtig zicht op de Harbour Bridge. Bij Guylian (Belgisch chocolademerk) nemen we een heerlijk (chocolade) ijsje. Dan gaan we naar the Opera House. Het is een prachtig gebouw om te zien! We lopen er een rondje omheen en genieten van het uitzicht over het water.

Rond half vier gaan we naar de plaatselijke McDonalds om nogmaals een Skype-poging te wagen met de klas van Huub. Sinds Zuid-Amerika was dit niet meer gelukt. Hier lijkt het ook een probleem te worden. Het voelt zo vreemd dat we in Zuid-Amerika bijna overal gratis draadloos internet hadden en in Nieuw Zeeland en hier is het moeizaam en nog betaald ook!

We SMS-en Huub’s juf dat we rond 8.00 uur Nederlandse tijd klaar zitten. En jawel! Rond 8.00 uur hebben we contact! We kunnen elkaar nauwelijks verstaan en er zit wat vertraging in de beelden,maar er is verbinding en we kunnen elkaar zien! We sturen text-messages over en weer. Met de camera gaat de juf de klas rond. Rond half negen komen de kinderen in de klas. Van sommige kinderen is Huub even vergeten hoe ze heten, maar hij vindt het leuk dat hij ze (bijna) allemaal weer heeft gezien. Het is ook wel moeilijk te begrijpen allemaal. Dan is het voor de klas tijd om te beginnen. We genieten nog even mee van het liedje waar ze elke dag mee beginnen om te weten welke dag het is. Huub mag het zeggen: DONDERDAG. En dat klopt voor zowel de klas als ons. Dan nemen we afscheid van de klas. Het was leuk om iedereen even te zien.

De kinderen in Raalte beginnen aan hun schooldag, wij gaan in de beginnende schemer nog even genieten van een verlichte Harbour Bridge en dan op zoek naar een betaalbaar restaurant. We nemen de gratis shuttle bus en gaan naar China Town. Dit in gezelschap van een vrouw die we hadden gevraagd hoe deze gratis shuttle bus werkt. Zij adviseerde ons, net als haar, te gaan eten in China Town, vandaar.

In de foodcourt zoeken we een gerecht uit dat ons wel aanstaat: chow men (noodels met kip of beef). Eerst bestellen we twee maaltijden om te voorkomen dat de kinderen het niet lekker vinden. Dat blijkt echter geen probleem. Integendeel, we moeten bijbestellen. Het gerecht doet ons weer denken aan de roulottes in Papeete (Tahiti).

Not our lucky day!

08-06: Vandaag afscheid nemen van Nieuw-Zeeland en op naar onze volgende etappe: Australië. De camper moet vandaag ingeleverd worden, dus de dag begint met het inpakken van de rugzakken, het afhalen van de bedden en het ‘optisch’ reinigen (klinkt goed hè!) van de camper. Bij het inpakken ontdekken we dat we nog e.e.a. zijn vergeten mee te sturen in de pakketjes die gisteren zijn verzonden, jammer!!

Onderweg naar de camperverhuurder bedenken we dat we vergeten zijn de toilet-bak te legen! Dat is balen, want dat was één van de redenen dat we op een camping gingen staan nota bene! Nou ja, bij de verhuurder zal ook wel een mogelijkheid zijn.


...de nieuwe A380, maar niet voor ons!!

 Het inleveren gaat snel en zonder problemen, en het probleem van de toilet-bak blijkt mee te vallen, gelukkig maar. We krijgen een transfer naar de luchthaven. Omdat we daar om 11.30 uur zijn en onze vlucht pas om 15.25 uur gaat hebben we nog veel tijd over. We gaan ergens wat drinken om de tijd te doden, wisselen ons laatste NZ-dollars voor Aus-dollars en kijken voor het laatst in de souvenir winkels naar kiwi’s, pukeko’s, jade, koru’s en beefbone-kettingen.

Al om 13.00 uur kunnen we inchecken. Dat is mooi, want dan zijn we van die grote rugzakken af. Het inchecken gaat erg moeizaam. Ten eerste omdat het computersysteem erg langzaam is en ten tweede: onze elektronische visa voor Australië zijn niet geregeld! Wat krijgen we nou? Ons reisbureau had ons verzekerd dat alles geregeld was, we hebben er zelfs voor betaald. Ook de wijziging van ons reisschema was geen probleem voor het Australië visa werd ons verzekerd! We kunnen dus niet worden ingecheckt, want geen visum = geen vlucht naar Australië. Gelukkig is ook hiervoor een oplossing voor handen. Bij de balie van Qantas Airlines kunnen visa geregeld worden. Dat is een makkie en eigenlijk alleen een kwestie van $ 150 dollar aftikken. Die moeten we maar terug zien te krijgen van ons reisbureau dan…

Gelukkig, we zijn ingecheckt en kunnen mee naar Sydney. Rond 15.00 uur gaan we boarden. We hebben een hele rij stoelen voor ons alleen. De vlucht zal 3,5 uur duren. Op het vliegveld hebben we wat kleins gegeten, omdat je in het vliegtuig toch altijd een maaltijd krijgt, NIET DUS!!!. Helaas, op deze vlucht moet voor alles betaald worden…Jetstar blijkt de Ryanair van Australie/Nieuw-Zeeland te zijn. We nemen maar wat te drinken.

De vlucht verloopt goed en de kids zitten met z’n drieën op een rij. Ze hebben alweer contact gemaakt met een Duits stel achter hun. Het meisje kan goed Nederlands en vind het leuk om de taal te spreken. Samen Nintendoën en praten ze en de vlucht is ook zo weer voorbij.

In Sydney komen we zonder kleerscheuren door alle controles ( immigrations, douane en veterinair). Dat is een meevaller vandaag. Dan moeten we nog een hotel regelen bij de tourist-information. Dat valt niet mee. Het systeem is weer langzaam. Zes nachten kunnen we nergens boeken, want maandag 13 juni is het Queens Day! (Koninginnedag, 2e maandag van juni)en alle hotels zitten vol tussen 11 en 13 juni. Na een uur hebben we dan eindelijk een hotel voor drie nachten geboekt, daarna moeten we maar weer zien. Als we willen betalen weigeren beide creditcards weer, dat kan er ook nog wel bij vandaag. Uiteindelijk wordt er telefonisch voor ons geboekt.

We regelen kaartjes voor een shuttle-bus die ons voor het hotel afzet, da’s wel prettig, want we zijn wel moe van deze reis. We worden gematst, drie keer de volwassenen-prijs betalen voor ons vijven. Aardig zeg. Als we bij de shuttle zijn vraagt de chauffeur welk hotel. Er blijken er twee Sydney Travellodges te zijn. De man zegt: kan mij niet schelen waar ik jullie drop. Lekker vriendelijk!! Als we in de bus zitten en onze 3 kaartjes afgeven is de chauffeur weer onvriendelijk. Hij wil ons vijven niet meenemen voor 3 kaartjes. Hij gaat verhaal halen bij zijn baas. Als hij terugkomt zegt hij geïrriteerd: “My boss will pay the difference, it’s O.K.” Waarop wij zeggen: “Maybe your boss can also say sorry to us?” Maar dat zit er natuurlijk niet in.

Om 19.30 uur komen bij ons hotel. We pakken onze rugzakken uit de bus en zeggen dat we ook voor de terugweg maar 3 kaartjes hebben. “I don’t care!” is zijn onverschillige antwoord. Tja, waarom maak je er eerst dan zo’n heisa van! Zonder verder een woord met hem te wisselen gaan we ons hotel binnen. We vertellen hem alleen dat we hem geen vriendelijk persoon vinden. Inchecken, spullen op de kamers leggen en bij het restaurant aan de overkant een maaltijd scoren. Wat een dag! Het reizende leven gaat niet altijd over rozen…

Een fotoloze dag

7-6: Na het wakker worden een beetje doorwerken want ze zijn hier nog al precies aan de uitcheck-tijd. Beetje belachelijk want er is bijna geen kip te bekennen, maar vooruit maar!! We ontbijten met de spullen die we nog hebben. We moeten alles een beetje opmaken want er kan niets mee naar Australië.


De ochtend brengen we door in Hamilton, wat een dertig kilometer verder op ligt. Een redelijk grote stad maar niet echt één die je nou ‘kostte wat kost’ gezien moet hebben. Volgens ons staat deze stad op geen enkele ‘to see’-list. Het belangrijkste klusje voor vanochtend is om twee pakketjes naar Nederland te sturen. Op deze manier kunnen we wat overbodige spullen (Lonely Planet’s, wegenkaarten, kinderprullaria etc.) kwijt zodat we ze de rest van de reis niet meer mee hoeven te slepen. Als we de pakketjes in handen hebben gegeven van de mevrouw van New Zealand Post mietert zij ze, wat ons betreft, wat lomp in de postzakken. Dat had wel wat subtieler gekund. Als dat het lot is, wat beide pakketten op de lange weg naar Nederland te wachten staat, dan blijft er van de inhoud niet veel meer over. Maar ach, soms moet je kunnen ‘loslaten’ en vertrouwen hebben in een goede afloop. Met een gerust hart lopen we dan ook het postkantoor uit. De rest van de ochtend en begin van de middag slenteren we door Hamilton. Bente kan maar geen goed souvenir vinden. Het begint er op te lijken dat ze zonder Nieuw-Zeeland-souvenir de reis gaat vervolgen, maar we houden hoop.

Van Hamilton rijden we in één keer door naar Auckland. Aan de zuidkant van de stad zoeken we een camping op zodat we in de buurt van de camperverhuurder zitten. Morgen hebben we dan een makkie met inleveren en hebben we alle tijd om op tijd op de luchthaven te zijn. Omdat we door alle voorraden heen zijn (behalve ontbijt voor morgen), zoeken we een restaurant op om ons laatste avondmaal in Nieuw-Zeeland te nuttigen. Zoals zo vaak vallen de kinderen weer met de neus in de boter, want ze krijgen allemaal een mooi T-shirt van het restaurant aangeboden (Lone Star). Mooi Nieuw Zeeland souvenir toch?

Geisers, Modder & Handel

06-06: Deze ochtend een beetje doorwerken, want we willen naar Waiotapu. Een thermaal park, zo’n 10 kilometer verderop. Anders geen haast, maar de Lady Knox Geyser begint om 10.15 uur te spuiten en dat willen we graag zien. We hebben gelezen dat we dan voor 9.45 uur tickets moeten kopen. Dat lukt prima.


Als we bij de geiser aankomen staan er allemaal bankjes omheen. Het lijkt wel of we naar een voorstelling van ‘de natuur’ gaan. Vlak voor 10.15 uur verteld iemand van het park over de geiser. De eruptie wordt met een soort zeep opgewekt. Als de natuur zelf zijn werk doet vind de eruptie elke 24 tot 72 uur plaats. Door middel van deze zeep wordt de eruptie wat meer “geplanned”. Dit is ontdekt door een gevangene die begin 1900 in de omgeving te werk was gesteld (bomen aanplanten). Hij waste zijn kleren in het warme thermale water en had wat veel zeep gebruikt. Daarop volgde een enorme eruptie van de geiser. De zeep zorgde ervoor dat het water van de twee ondergrondse reservoirs (90 en 150 graden) onder de geiser gingen mengen en dus op een temperatuur van meer dan 100 graden uitkwam en in een kleine ruimte wil de ca. 27.000 liter er dan graag uit. Gevolg, een uur lang een prachtig mooie geiser van een meter of 10 – 15 hoog.

Na de Lady Knox gaan we naar de Mud Pool. Daar zien we net als in Rotorua weer kokende modder. Het is toch echt een bijzonder gezicht! De zwavelluchten zijn prima te doen hier en minder erg dan in Rotorua.

Als we de Mud Pool hebben gezien gaan we naar de park-entree. In het park zelf is een wandeling uitgezet langs prachtige vulkanische meren in de mooiste kleuren en rochelende kraters waar rook uit komt. Het is een fascinerend gezicht. Af en toe zou je door de kleuren bijna denken dat het niet echt is.

Rond half twee stappen we weer in ons mobiele huisje en rijden richting Hamilton. Zo’n 30 kilometer voor Hamilton vinden we een camping en installeren ons. De kinderen gaan nog even lekker buiten spelen. Omdat we weinig tot geen speelgoed bij ons hebben worden ze steeds creatiever. Ze zoeken stokken waar ze herfstbladeren opprikken. Als de stok redelijk vol is ziet het er nog mooi en kleurrijk uit ook! Ze vragen of ze hun creaties op de camping mogen verkopen. Wij geven ze geen schijn van kans,maar als ze het leuk vinden mogen ze het zeker proberen. En wat gebeurt er: twee herfststokken verkocht, elk voor $ 4,00 per stuk! Ze zijn helemaal blij, en wij ook voor hun! Zo zie je maar weer: het geld ligt op straat!!

’s Avonds nog even een wasje draaien, eten koken en een pakketje klaarmaken om wat overbodige spullen naar huis te sturen.

The Forgotten World Highway

05-06: Na een rustig nachtje gaan we redelijk op tijd weer rijden, richting Taupo en Rotorua. De route, de rest van The Forgotten World Highway, is boven verwachting mooi! Op een gegeven moment lijkt het net weer alsof we op de Carretera Austral in zuidelijk Chili rijden! Een wat gravelachtige weg met aan beide kanten subtropisch regenwoud, veel bochten en af en toe een hele smalle weg! Ja! Dit lijkt weer een beetje op het avontuur van Zuid- Amerika! Leuk, leuk, leuk!


Na 2 uur bochten rijden zijn we bij het einde van TFW-Highway en is het ook wel mooi geweest! Bochten rijden schiet niet echt op qua afstand, maar het kost wel veel tijd! Als we tegen half vier in Taupo aankomen merken we weer dat het zondag is. Veel winkels zijn gesloten, wel zijn er veel restaurants en fast-food ketens open. Wij informeren bij de toeristische informatie naar een camping in de buurt van de Waiotapu (een thermaal park dat we morgen willen bezoeken). Tegen zes uur komen we aan bij de camping en installeren ons weer.

Winners & Losers

3-6: Na een slome start gaan we rond het middaguur op weg. We willen een eind richting Mount Egmont (Mt. Taranaki) komen, gelegen aan de westkust. Het weer is zozo en rijden is dan ook prima. In Foxton zien we in de verte zowaar een molen! Daar gaan we even een kijkje nemen. Er is van alles uit Nederland te koop: beschuit, kaas, hagelslag, appelmoes, stroopwafels! We kunnen het niet laten om beschuit en hagelslag te kopen.


Voordat we de camper weer starten gaan we nog even aan bij de plaatselijke kapper. Helaas is het te druk om ons allemaal te knippen, maar één klant kan ze er nog net bij hebben. Edwin is de gelukkige. Met tien minuten is hij weer lekker gekortwiekt.

Ergens bij Whanganui vinden we een camping met stroom en internet en kunnen we ons weer lekker installeren. Eten koken en weer op tijd onder de wol.

04-06: Als alles in en om de camper weer op orde is kunnen we rond half 11 vertrekken. We gaan eerst nog even de stad in om boodschappen te doen en om te kijken of er nog leuke winkeltjes zijn. Bij de plaatselijke souvenirwinkel maken we een praatje met de eigenaresse. Ze vind het helemaal leuk dat we een bijzondere reis maken, dat de kinderen alle drie een sleutelhanger mogen uitkiezen. Mazzelkonten! Ze vraagt wat we van de mensen in Nieuw-Zeeland vinden. We zeggen dat we de hele reis eigenlijk alleen nog maar aardige mensen zijn tegengekomen en geen problemen hebben gehad.

Als we onze boodschappen hebben ingeslagen lopen we weer naar de camper. Als we de camper op een afstandje zien staan, zien we net dat er iemand even voelt of de deur misschien open is. Gelukkig zat hij goed op slot! De knul loopt weer verder, onze kant op. Laura neemt de boodschaptas van Edwin erbij, zodat die z’n handen (lees: vuisten) vrij heeft, de kinderen laten we achter ons lopen. Je weet nooit wat voor vlees je in de kuip hebt zeg maar. En omdat de deur op slot zat is er natuurlijk ook geen sprake van een probleem, maar het voelde niet prettig. Als de knul ons passeert zegt Edwin: “Thank you for your security check!!!!”. De sukkel kijkt een keer op en zegt: “was it yours?” Ja eik*l en blijf er met je p*t*n vanaf ja! De knul loopt met slome pas weer verder. Eigenlijk is hij nog te lui om echt in te breken… LOSER!

Het houdt de kinderen nog wel even bezig dat er bijna iemand bij onze spullen zat. Huub merkt op: “maar hij had niet eens een ‘zwart met wit gestreept pak’ aan! Dan is het toch ook geen boef?”, de schat!! We vertellen dat iedereen een boef kan zijn, ook iemand die er als een “gewoon mens” uitziet en staan er verder niet te lang meer bij stil. We zijn weer goed weggekomen en wie weet hebben er al wel eerder 100 man aan onze deuren van de camper gevoeld. Als je het niet weet, is het ook niet erg. Soms is het maar beter om je als een struisvogel te gedragen…

zo hadden we 'm graag gezien, maar helaas!

De bedoeling is dat we vandaag Mount Egmont zien, maar het weer is zo regenachtig dat we geen berg hebben kunnen bekennen. We besluiten de berg/vulkaan te laten voor wat het is en nemen The Forgotten Highway weer landinwaarts. In het plaatsje Whangamomona vinden we een camping. Er is niemand te zien. We moeten het stageld ergens in een gleuf deponeren en gaan dan naar de plaatselijke kroeg. We drinken en eten er wat en gaan door het donker (lekker spannend met de zaklamp) weer terug naar de camper. Nog even relaxen en dan lekker slapen.