minimalisme pur sang

 08-04: Er hangt een hoop grijze bewolking boven Viña en het heeft geregend. Eigenlijk is het wat te koud voor de korte broek, maar de lange zit helemaal diep weggestopt onder in de rugzak, dus even doorbijten. Na het ontbijt doen we nog wat schoolwerk en beginnen we afscheid te nemen van het personeel. We zijn hier toch een hele tijd geweest. Hoewel het een wat saai hotel was, hebben we hier toch een goede tijd gehad en was het een geschikte plek om onze bus te prepareren en het verschepen te regelen.

Een taxi brengt ons naar het busstation. Bij het kaartjes kopen blijkt dat we over 5 minuten al met de bus meekunnen, we lopen dan ook zo door de bus in. Van Viña naar Santiago is maar een dik uur rijden met de bus.

We worden dan ook keurig afgezet op het centraal station van Santiago. Gelukkig zijn we daar al een beetje bekend en lopen zó de metro in. Kaartje kopen, bij station Los Heroes eruit en nog een paar honderd meter lopen en we zijn weer bij de jeugdherberg. Nu hebben we een 6-persoonskamer met ons vijven, in plaats van twee 4-persoonskamers zoals de vorige keer.

Het weer werd vanochtend gelijk beter toen we de bergen bij Viña en Valparaiso over waren. Hier in Santiago is het gewoon weer erg warm, tussen de 25 – 30 graden. Achter in de middag lopen we nog even door de buurt.

We komen door een straat met bijna alleen maar auto-onderdelenwinkels. Grappig om te zien, alles is er te koop, hele borden met raamslingers, schroefjes, rubbers, achterlichten etc. etc. Als ze het hier niet hebben, vergeet het dan maar!!!

KAAL

Nee, niet wij, maar het voelt voor ons erg kaal om geen bus en dus geen eigen vervoer meer te hebben. Vanaf nu moeten we het weer een poos stellen met openbaar vervoer, wat gelukkig erg goed is in Chili.

We hebben afscheid moeten nemen van een trouwe reisgenoot, waar we enorm veel plezier en nut aan hebben beleefd. Zonder eigen vervoer zijn een groot aantal plaatsen toch moeilijk te bereiken. In totaal hebben we hier in Zuid-Amerika bijna 20.000 kilometer gereden.

Achteraf gezien is de kettingbotsing die Edwin vorig jaar heeft gehad, een 'geluk bij een ongeluk was'. Tegen wil en dank moesten we toen op zoek naar een andere bus. Dat viel toen nog niet mee, zó vlak voor vertrek. Gelukkig vonden we onze huidige bus. We hebben nu 35pk meer en dat was op sommige plekken in de Andes absoluut geen overbodige luxe (door verlies aan vermogen op grote hoogte). Ook hadden we nu 40cm meer lengte wat vooral de kinderen qua beenruimte ten goede kwam en we hadden nu airco, qua temepraturen en stoffigheid hier ook een dikke plus.

Naast de vele en grote voordelen is het hebben van een eigen auto hier ook een risico. Als er echt iets misgaat, technisch of met een ongeluk, dan ontstaan er gelijk grote problemen. Niet alleen financieel, maar ook qua documenten en regelgeving, want de auto MOET het land weer uit omdat deze op tijdelijke basis is toegelaten. Het zal namelijk niet meevallen om een total-loss vanuit Ushuaia in de haven van Valparaiso en in een container te krijgen. Gelukkig, niet aan de orde.

De bus heeft het enorm goed gehouden, alleen een lekke band en een paar sterren in de voorruit. Dat is peanuts vergeleken bij de toestand van sommige wegen, en we hadden een en ander vooraf ingecalculeerd. Veel andere reizigers met eigen auto, die we hebben gesproken, hebben grotere technische problemen gehad.

We hebben de bus met een goed gevoel aan Ultramar overgedragen en in de container gezet. Hopen dat de zeereis en het afladen ook goed gaat. Bij thuiskomst er gelijk maar eens een beurt tegen aan gooien. Een beetje nieuwe motorolie en een nieuw luchtfilter zijn geen overbodige luxe.

07-04: Vandaag weer een belangrijke dag. Als het goed is komen vandaag de nieuwe bankpasjes van Laura aan per DHL-koerier en de bus gaat in de container (zie hiervoor blog-bericht hieronder). Ook heeft Toon nog ge-Skypt met z'n klas, dat was voor beide kanten erg leuk.

We nemen afscheid van het Offenbacher-Hof en melden ons weer bij Cerro Castillo. Nog steeds verzegeld maar voor ons gewoon toegankelijk. Laura gaat met de kinderen de stad in en Edwin wacht op Jonathan (Ultramar) om de bus weg te brengen. Uiteraard wordt het wat later dan de afgesproken half 11.

Laura informeert bij Tur-Bus naar buskaartjes naar Santiago. Deze bussen gaan om het kwartier en er is altijd nog wel plek, dus nog geen noodzaak om vandaag al kaartjes te kopen. Eerst alles afgewerkt hebben met de container. We kopen morgen wel kaartjes als we met de rugzakken op het station staan.

Als Edwin terug is treffen we elkaar weer bij het hotel. We gaan nog eens even met de eigenaresse aan de praat omdat we toch wel erg graag het naadje van de kous willen weten over de sluiting van het hotel in verband met de water-werkzaamheden. Na een lang gesprek in het Spaans, Engels, Nederlands etc. (en met behulp van Google-Translator) is het volgende duidelijk geworden:

Onlangs heeft het hotel een fout gemaakt in de administratie omdat er iets niet goed was gegaan met creditcardbetalingen in US-dollars. Door de belastingdienst is dus een straf opgelegd: “ twee dagen de tent dicht”. Dit wordt gehandhaafd door het hotel te verzegelen en een grote plaquette bij de ingang. Het hotel heeft deze twee dagen vervolgens gebruikt om werkzaamheden aan de waterleidingen uit te voeren. Dit maakt een hoop duidelijk.

We gaan, voor de laatste keer, nog even de stad in om wat te eten en een bakkie te doen.

Inpakken

Onze bus wordt niet in de haven in de container geplaatst, maar dat gebeurt bij een bedrijf zo’n 15 kilometer buiten Valparaiso. Van daaruit gaan geladen containers naar de haven.

Bij de poort van het bedrijf worden veiligheidsvestjes en helmen uitgereikt. Jonathan heeft een hulpje meegenomen die luistert naar de bijnaam ‘muis’. Je weet wel zo’n handig vlug mannetje dat snel van kantoortje naar kantoortje rent en de benodigde stempels, parafen en handtekeningen haalt .

De mevrouw van de douane controleert nog even vluchtig het chassisnummer van de auto en de inhoud van de laadruimte. Maar op het moment dat ze slaapzakken en matrasjes gaan tellen, dan weet je wel dat het niet echt serieus is, maar meer een beetje ‘interessant-doenerij’. Gelukkig hoeven niet alle zorgvuldig verpakte en vastgesjorde kratjes en dozen los.

Dan kan de bus door naar achteren, het expeditie-terrein op. We moeten even wachten omdat er nog geen container is. Deze wordt een poosje later met een grote heftruck gebracht en naast de bus neergezet.


Twee mannen van de expeditie komen ons helpen, waarvan er één “Chico” heet, de kleine. Zo’n mannetje, iets groter dan Toon, dat overal overheen, onder- en tussendoor kan. Deze eigenschap blijkt erg handig bij dit soort werkzaamheden. Daar waar Edwin over de bus moet kruipen, kan Chico gewoon langs de bus kruipen. De diesel mag in de tank blijven zitten maar de accu-klem moet er wel af uit veiligheidsoverwegingen.

Als de bus goed in de container staat en deugdelijk op 4 punten kruislings is vastgesjord gaan de deuren dicht en worden er twee seal-locks opgedaan. Later zal de douane er ook nog een zegel op doen, dan kan er in principe niets meer mis gaan.

We zijn nu dus helemaal bij over de procedures rond het in- en uitpakken van containers in Chili. Misschien kunnen we in de toekomst onze diensten aanbieden in Nederland wanneer mensen hun auto willen verschepen naar Chili.

06-04: Vanmorgen na het ontbijt toch maar even naar hotel Cerro Castilo gelopen om te checken of we inderdaad wel bij onze bus en in onze kamer kunnen. Stel je toch eens voor, dat we morgen onze bus niet achter het hek vandaan kunnen krijgen omdat er niemand aanwezig is, dan kan de bus niet in de container en missen we letterlijk de boot en onze vlucht naar Paaseiland. Maar even niet aan denken, positief blijven!!


Het hotel is inderdaad officieel verzegeld (clausurado), maar er is gelukkig wel iemand en de poort en een achteringang zijn gewoon open, gelukkig maar. We leggen de laatste hand aan de auto, accuklemmen alvast een beetje losmaken, antenne van het dak etc. Alles zit al in dozen en plastic kratjes, maar deze moesten nog worden vastgestouwd en vastgesjord zodat ze niet alle kanten op vliegen tijdens het transport van de container. Ook leggen we de sjorbanden voor de auto en andere benodigdheden (zaklamp, gereedschap, safelock voor de container etc.) vast klaar in de auto.

Als alles zeker en muurvast in de auto zit zijn we weer klaar bij dit hotel en gaan we de stad in. We gaan, zoals de kinderen het zeggen, naar de “opa’s”. Dit is zo’n heerlijk ouderwetse en oubollige lunchroom/restaurant. Volgens de Lonely Planet bestaat confiteria al meer dan 80 jaar. De op leeftijd zijnde obers hebben nog echt van die keurige ober-outfits. Inmiddels zijn we hier kind aan huis, omdat we elke dag wel even een ‘bakkie komen doen’. De kinderen hebben het al weer zover geschopt dat ze achter de bar mogen staan. Ook krijgen ze vaak nog even wat chocolaatjes toegestopt. We verbazen ons er telkens weer over dat het hen altijd lukt om weer ergens ‘achter’ of ‘in’ te mogen kijken.

Het kantoor van Tur-Bus zit dicht, anders hadden we mooi even kaartjes (Viña del Mar – Santiago) kunnen halen voor vrijdag, maar dat moet morgen dan maar. Als de bus in de container zit, dan kunnen wij met een gerust hart naar Santiago gaan. We hebben het hier nu wel gezien en hebben dan ook nog een weekje in Santiago.

Knagende vraag!

Vaak wordt beweerd dat wegstromend water in een putje, hier op het zuidelijk halfrond, nét tegenovergesteld draait ten opzichte van boven de evenaar. Is dat nou écht zo of is dat een 'broodje aap'-verhaal. Mede op verzoek van Walter, Laura's broer, hebben we een kort filmpje gemaakt van wegstromend water in onze badkuip.

Kijk snel, want het filmpje is kort en het is niet echt héél duidelijk te zien, maar hier draait de draaikolk 'tegen de klok in'. Graag horen we van jullie, of dat bij jullie ook het geval is óf dat het water bij jullie inderdaad 'met de klok mee' draait. Laat het ons weten, we zijn erg benieuwd......

Mochten er nog meer knagende vragen bestaan dan horen we dat ook graag en zullen we waar mogelijk een en ander proefondervindelijk vaststellen.

Fawlty Towers (Hotel op stelten)

05-04: Vandaag is het de bedoeling dat we naar een ander hotel gaan. Het hotel waar we zitten, Cerro Castillo, gaat voor 2 dagen sluiten. Het water gaat er 2 dagen af. Waarom, is voor ons tot op heden nog een raadsel. De bazin is vandaag niet aanwezig, dus we moeten even met het personeel overleggen. Omdat er buiten ons geen gasten aanwezig zijn, heeft iedereen tijd om zich met onze vragen bezig te houden. Dat schiet lekker op. Overleggen met 5 man, waarvan 1 iemand een beetje Engels kan… En wij nauwelijks Spaans...

Van de bazin begrepen we laatst dat de auto achter het hek kan blijven staan, van het personeel begrijpen we dat de auto aan de straat moet… Niet zo prettig. Van de bazin hadden we begrepen dat we wel in onze kamer konden, maar het personeel verteld dat we het hotel niet in mogen... Dat heeft met, jawel, je leest het goed: BELASTING te maken? De deur zou worden verzegeld. Wij snapten er geen snars van.

Bovendien zou er niemand in het hotel aanwezig zijn. Op zich niet erg, maar omdat we in dit hotel wel bijna 2 weken zouden verblijven durfden we het aan om een bankpas en creditcard door DHL naar ons “vaste” adres te laten sturen. Laat die nou uitgerekend op één van deze twee dagen aankomen… Ja, hij gaat weer lekker. Later blijkt dat er toch iemand aanwezig is. Het personeel begreep geen snars van ons verhaal over een pakketje.

Uiteindelijk waren alle problemen opgelost en konden wij vandaag nog onze spullen uitzoeken. Wat gaat in de auto, en wat gaat er in onze twee rugzakken. Nou, dat is niet zo moeilijk: bijna alles in de auto. Het minimalisme is weer van toepassing na vertrek van de auto. Dat worden weer veel foto’s met daarop dezelfde kleding aan! Excuus alvast!

Na het uitzoeken van de spullen worden we door de bazin naar het andere hotel gebracht. Het is dichtbij en heet Offenbacher-Hof. Van de buitenkant waren wij er zelf niet enthousiast over geworden, en ook van de naam niet, maar binnen is het prima. We dumpen onze spulletjes op de kamer en gaan de stad in.

Er waren nog wat klusjes te doen: een knoop aan een broek laten zetten, getekende formulieren laten scannen en mailen i.v.m. het verschepen van de auto en Laura is naar de kapper geweest. Dat was in een caracol (slakkenhuisvormig winkelcentrumpje) met daarin wel 49 kapsalons! Dat kregen we pas door nadat Laura bij de eerste de beste kapsalon onderhanden was genomen. De kapster dacht anderhalf uur nodig te hebben voor knippen,verven en föhnen, maar binnen 40 minuten was het al klaar! En het zag er nog goed uit ook!

Weer terug in het hotel nog wat lummelen op de kamer en op tijd naar bed.

Valparaiso

04-04: Vandaag hebben we zowaar wat te doen, we gaan met een lokale bus naar Valparaiso.

We moeten even overleggen met Jonathan Perez van Ultramar over wat, waar, wanneer en hoe we een en ander gaan aanpakken voor wat betreft het laden van de container en de laatste documenten. Dit gaat altijd beter in een ‘live-gesprek’ in plaats van via de mail. We horen dat onze cash-dollar-transfer (laatst in La Serena) in ieder geval is gelukt en dat het laden van de mv. Glasgow Express plaatsvindt op 9 april, dat betekent dat de bus op 6, 7 of 8 april in de container moet en in de haven moet worden geplaatst. We horen de exacte datum nog.

Na het zakelijke deel lopen we nog wat door Valparaiso. Deze plaats zit eigenlijk vast aan Viña del Mar en is gebouwd tegen een aantal steile heuvels. Hierdoor zijn er in de stad een aantal hele oude ascensores (houten keetjes op oude steile tandrad-baantjes) die je naar een hoger niveau tillen. Uiteraard is er dan een mooi uitzicht over de oceaan en de haven.

Zie: gisteren.

03-04: Voor de belevenissen van vandaag: zie gisteren!!!

...de tijd tikt door!

Wel hebben we vandaag te horen gekregen dat we dinsdag- en woensdagnacht niet in dit hotel kunnen slapen. Het water gaat eraf in verband met werkzaamheden. De manager regelt onderdak voor ons bij een hotel hier in de buurt, met de typisch Chileense naam: Offenbacher Hof. Alle spullen en onze auto kunnen gewoon hier blijven staan. Prettig geregeld!!

Vandaag zijn we dan ook echt begonnen met het uitmesten van onze bus. Ook laten we een flinke stapel was uitwassen. We moeten goed nadenken wat we tijdens de rest van onze reis nog ECHT nodig hebben, dát moet in de beide rugzakken, de rest moet in de bus en container mee terug naar Nederland.

Nog een heel gepuzzel, zeker qua kleding omdat het in Tahiti, Australië en Thailand een stuk warmer is dan in Nieuw-Zeeland. Gelukkig hebben we de afgelopen maanden wat ervaring opgedaan, dus het gaat lukken.

Traag...

02-04: Een nieuwe dag breekt aan in Viña del Mar. Eigenlijk hebben we het wel gezien hier, maar we moeten de tijd door in verband met het organiseren van het verschepen van de auto. We hebben ook geen trek meer in rijden. Het is mooi geweest. We doen alles in een traag tempo. Traag opstaan, traag aankleden, traag ontbijten. Ook het schoolwerk gaat traag. De kinderen hebben niet altijd zin, wat we ook best kunnen snappen.

Rond twee uur gaan we de stad maar weer eens in. We drinken weer een bakkie, kijken winkels, kijken artesania, kijken straatartiesten (die overigens ontzettend goed waren), kijken mensen, kijken straathonden. Ja, veel van hetzelfde. Dan nog weer ergens wat eten…. Tot de dag weer om is. Hotelletje, slapen. Morgen weer hetzelfde ritueel… Best zwaar hoor, de tijd doden… Gelukkig is het geheel volgens verwachting!