Aardbeving nee, vulkanen ja!

06-01: Zo, hè hè…….eindelijk weer internet!! We kregen al wat verontrustte mailtjes waar onze stukjes bleven. Nou, de stukjes hebben we wel geschreven, alleen hadden we geen kans om ze te plaatsen. We gaan nu de schade inhalen. Ook kregen we berichten uit Nederland over een aardbeving in het zuiden van Chili. We hebben net gezocht op internet en met moeite wat kunnen vinden op internet. Zondag een beving 70 kilometer ten noorden van Temuco. Wij zitten nu circa 60 kilometer ten zúiden van Temuco maar hebben er niets van gemerkt, niet feitelijk maar ook niet van anderen, niemand heeft het er over. Wij maken het dus goed!!! Nu even weer terug naar de realiteit….

Vanochtend weer stralend weer. We treffen het wel want we hoorden dat het vóór gisteren een aantal dagen slecht weer is geweest en er geen vulkaan te zien is geweest. Hier zijn de weergoden ons goedgezind. Na het schoolwerk breken we op en rijden terug naar Curacautin, om zodoende naar het National Park Conguillo te kunnen komen.

Na Curacautin krijgen we al snel weer ripio (steenslag, met grove stenen en w-w-w-w-wasborden…). Later vandaag zal blijken dat we dit bijna de hele dag hebben, zeker zo’n 100 kilometer. Het is onze eigen Dakar-rally, maar dan zonder camera’s. Al een eind voor de ingang van het park rijden we recht op de Llaima-vulkaan af, een bijna perfecte stratovulkaan-vorm.

In het noordelijk deel van het park zijn ze druk met de weg bezig om deze enigszins te fatsoeneren, na de eruptie op 1 januari 2008. Sommige stukken weg zijn wel erg bar en boos en zijn met moeite te nemen, maar we slaan ons er door heen. In dit park zijn ook een aantal mooie kristalheldere meren te zien. Het water is zó helder dat je met gemak bomen en boomstronken diep in het meer kunt zien liggen.

Het zuidelijkste deel van het park bestaat uit een grote lava-vlakte, rotsig en zwart. De weg slingert dwars door deze vlakte. Pas een eind buiten het park hebben we weer een stukje asfalt. Daar kun je af en toe echt naar verlangen! We rijden door naar Villarica, een wat grotere plaats aan het Villarica-meer en met uitzicht op alweer een andere vulkaan, de Villarica-vulkaan. Dit is een erg actieve vulkaan met een rookpluim erboven. In 2001 hebben Laura en Edwin deze nog beklommen en op de top gestaan en in de krater gekeken. In dit plaatsje vinden we weer een cabaña. Binnenkort willen we de grens over en via Argentinië wat verder naar het zuiden rijden. Jullie horen nog van ons.

Nalcas-Malalcahuello

5-1: Na een karig ontbijtje en wat schoolwerk gaan we op weg naar nationaal park Nalcas Malalcahuello. Gisteren hadden we veel regen, maar vandaag een heldere blauwe lucht met hier en daar een wolk. Prima weer voor deze trip. We melden ons bij de entree van het park en vragen nogmaals of het geen probleem is met onze auto. Dat is het niet. Tot een bepaald punt, dat ze voor ons aangeven op een kaartje, kunnen we prima met onze bus uit de voeten. In het park zijn geen voorzieningen, dus eerst moeten er inkopen gedaan worden (eten en drinken).
Daar gaan we dan. De weg bestaat uit gravel/lavagesteente, maar is goed te rijden. Overal staan araucarias langs de weg en op de bergen er omheen. Na een gammel bruggetje moeten we het pad linksaf hebben. Al gauw komen we dan in een soort maanlandschap. Overal is as en her en der liggen stenen die ooit door de vulkaan uitgespuwd zijn. De toppen van de vulkaan zijn bedekt met sneeuw. Een heel mooi gezicht. We rijden almaar verder door dit maanlandschap tot we op een mooi uitzichtpunt komen. We stappen uit, nemen een broodje en de kinderen gaan op ontdekkingstocht. Geweldig zo’n enorme vlakte met as en stenen! Ze vermaken zich prima en lopen de enorme kale vlakte op. Het is moeilijk hier afstanden in te schatten, maar er kan niets gebeuren! Ondertussen maken wij een kletspraatje met een Duits gezin dat hier twee weken op vakantie is om hun dochter/zus te bezoeken.


Als we na een tijdje weer verder gaan wordt de weg wel erg nauw en is de ondergrond wel heel erg los. Veel stenen. Bovendien verschijnen er een aantal haarspeldbochten. We besluiten niet verder te gaan, maar te keren nu het nog kan. Geen onnodige risico’s.

De volgende rit gaat naar Longuimay over soortgelijke wegen. Het is duidelijk dat het de afgelopen dagen geregend heeft, want deze weg is niet overal even goed. Het is zeker de moeite waard, maar kan niet tippen aan het maanlandschap van vanmorgen. We passeren nog een gaucho die met paard en hond wat koeien naar onduidelijke bestemming probeert te krijgen.

In het dorpje Longuimay eindigt onze trip door het nationale park. We trakteren onszelf op een ijsje en een drankje. Als we hiervan staan te genieten passeren drie auto’s met mensen die ons in het park ook al hebben toegezwaaid! Wij zwaaien natuurlijk terug. Later passeren wij hen als ze op een terrasje zitten. Wij zien niets, maar horen HOLA HOLA HELLO. Inderdaad, dezelfde enthousiastelingen! Wij zwaaien natuurlijk weer enthousiast terug.

Van Longuimay rijden we weer richting Malalcahuello. We moeten door een voormalige treintunnel die ooit eens de langste treintunnel (van Zuid Amerika?) was. Het is een eenbaanstunnel, dus dat betekend wachten tot het licht op groen staat en alle tegenliggers zijn gepasseerd. Tijdens het wachten komt een straatverkoper met pinda’s langs. Dat lijkt ons wel wat, even iets hartigs tijdens het wachten.

Na deze tunnel wordt het tijd om een cabaña te vinden. Het is 16.00 uur. De eerste cabañas waar we vragen hebben een twee-persoons cabaña voor ons vijven… Nee, laat maar. Bij de tweede cabañas is niemand te bekennen. Wel rijden onze onbekende AMIGOS weer toeterend en roepend voorbij! Wij doen maar weer hetzelfde.

Uiteindelijk komen we in hele mooie cabañas terecht die bijna nieuw zijn. We weten zowaar nog wat af te dingen! Buiten kunnen we barbecueën! We gaan meteen inkopen doen. Als we terugkomen bij de cabaña is de eigenaar al bezig de BBQ (oud olievat) aan te steken. Dan gaan de kinderen veldbloemen plukken voor op tafel, Edwin staat te braden en Laura snijdt ondertussen de paprika’s, en kookt de aardappelen.

Manzanar

4-1: Als we rond een uurtje of 8.30 uur wakker zijn is het in onze cabaña redelijk fris. We hebben geen brood voor het ontbijt, dus moeten de kinderen zonder eten aan het schoolwerk. Dat doen ze in de recreatieruimte bij de cabaña. Daar is het niet zo fris, en kunnen ze beter zitten. Bovendien kan Edwin dan de spullen bij elkaar rapen en in de bus pakken.


Om 10.30 uur gaan we op weg. Het reisdoel is vandaag in eerste instantie Curacautín. In deze plaats is toeristische informatie te krijgen over het nationaal park Nalcas Malalcahuello. In onze reisgids staat dat het één van de mooiste nationale parken is waar de Araucaria-bomen te zien zijn (in Nederland bekend als apenboom) en waar het landschap lijkt op een maanlandschap als gevolg van vulkaanuitbarstingen. Wel staat vermeld dat een 4WD wordt geadviseerd. Daarover moeten we dus wat meer informatie zien te krijgen.

Onderweg kopen we wat broodjes, vlees en kaas voor het ontbijt. Kunnen we mooi onder het rijden eten. De reis verloopt vandaag voorspoedig. In Chillán pinnen we geld. Voor elke pintransactie moeten we betalen. Dat kunnen we ons niet herinneren van 10 jaar geleden…

Langs Ruta 5, de panamericana (Panamerican Highway),stoppen we een keer bij een fruitstalletje voor een pond kersen en bij een tankstation om te tanken, een kop koffie en iets fris. Dan zetten we weer koers richting Curacautín. We vragen de weg naar het toeristische informatie punt. Een local wijst ons de weg. Het is aan de Plaza de Armas en snel gevonden. De dame van het informatiecentrum denkt dat het park met onze bus te doen is. Daar gaan we dan maar vanuit en beoordelen we het morgen wel ter plekke. Ook tipt ze ons over goedkope en goede cabañas op de weg richting dit nationale park, langs de weg richting Lonquimay.

Rond een uur of 18.30 komen we daar aan (www.cabañasmanzanar.cl). Het is er eenvoudig maar netjes, dus we doen het. We blijken de eerste Nederlanders te zijn die hier overnachten. Leuk! Snel maken we de houtkachel aan want het wordt hier best koud ’s avonds. We doen nog wat spelletjes en gaan dan naar bed. Het was wederom een geslaagde dag.

Termas de Chillán

3-1: We slapen allemaal heerlijk in deze cabaña. Huub bij Bente bovenin het stapelbed, Toon een kamertje voor zich alleen en wij een kamer, perfect!!. ’s Morgens gaat Edwin met Huub op zoek naar een mercado/mini-market voor wat brood en andere basis boodschappen. Laura doet met Bente en Toon wat schoolwerk. Er moet stevig worden doorgewerkt, want er moet nog wat worden ingehaald. Omdat de cabaña redelijk koud is (we zitten zuidelijker en hoger) doen Toon en Bente het rekenwerk in bed. Dat vinden ze wel leuk. Het schrijfwerk kan natuurlijk niet in bed. Dat doet Bente aan het barretje in ons huisje.

Als het schoolwerk klaar is gaan we wat hoger de berg op, richting de Termas de Chillan, de thermale baden. Aan het eind van de verharde weg, wachten nog 8 kilometers over een zeer slechte weg (keien, grind, wasbord en diepe kuilen). Stapvoets rijden we omhoog, we proberen de banden en de rest van de auto te sparen. Onderweg nemen we nog een Chileens gezinnetje mee omhoog, die de 8 kilometer lopend wil afleggen. Aan het eind van dit pad zijn de thermaal baden. Het water komt uit de bodem en is verwarmd door de vulkanische activiteit in dit deel van de Andes, ook zit er onder andere zwavel in, dat is goed te ruiken. Er zijn drie baden aangelegd in terrasvorm. De baden zijn 25, 36 en 39 graden.

Na het omkleden smeren we ons goed in met zonnebrand, want door de hoogte en de scherpe zon verbrand je hier snel. Door de sterke wind voelt het niet warm, dus je voelt ook niet dat je verbrandt. We werken alle baden af, van boven naar beneden en dus van warm naar heet. Het bad van 39 graden is voor lekker, net iets te warm. Het is hier heerlijk relaxen in de buiten lucht met de mooie Andes-bergen om je heen. Lekker uitgeweekt keren we halverwege de middag weer terug naar onze cabaña. Vanavond kunnen we weer lekker zelf koken en dat laten we ons goed smaken (aardappels, wortels, uien en worstjes ), daarna de houtkachel weer aan. Morgen gaan we weer wat verder afzakken naar het zuiden.

En route!

2-1-2011: Om kwart voor negen gaat de wekker. Tijd om onze kamers weer op te ruimen en spullen in te pakken. Nu de bus er is, hoeven we niet zo te passen en te meten of alles precies in de rugzakken past, een stuk makkelijker. We ontbijten en nemen dan afscheid van Patricia. We rijden onze bus buiten de poort en stellen de TomTom in op Talca, een plaats richting zuiden. Nu gaat het echt gebeuren! Het is best spannend. Eerst maar eens op de snelweg zien te komen. Dat gaat vrij makkelijk. We zijn al snel gewend aan het rijden. Wel is een snelweg in Chili anders dan bij ons. De vluchtstrook is multifunctioneel: voor fietsers, wandelaars (hele gezinnen), honden, mensen te paard en wat al niet meer. Bovendien zijn er overal langs de snelweg kraampjes waar je fruit kunt kopen, dus stoppen mag ook. Het toppunt was iemand die met een dienblad vol eten de snelweg overstak, in de middenberm over de vangrail klom, en weer doorliep naar een wachtende bus!

Onderweg merken we dat we met onze Nederlandse bus een bezienswaardigheid zijn. Niet alleen door ons Nederlandse kenteken, maar ook door de bus op zich. Dit type auto is in Zuid Amerika niet of nauwelijks bekend.

Rond een uur of 16.00 zijn we voorbij Talca. We zien een Duits uitziende eettent en besluiten daar wat warms te eten. Ja, jullie raden het al: Bratwurst! Best lekker! Deze maaltijd biedt genoeg energie om verder te gaan. Onze bedoeling is om in Chillán te overnachten. Nog een klein uurtje rijden. Als we er zijn besluiten we door te rijden richting Termas de Chillán. Dat ligt ca. 80 kilometer ten oosten van Chillán. Je kunt er in thermisch water badderen. Bovendien zit er een hostel. Als we er rond 19.15 uur aankomen blijkt het een vervallen keet. Niets voor hostelling international! We besluiten niet eens naar binnen te gaan. We moeten weer terug richting Chillán. Onderweg hebben we veel cabañas (hutje) gezien. Bij de eerste de beste proberen we of er plek is. Dat is geen probleem. Alleen de prijs vinden we wat hoog. We besluiten nog iets verder terug te gaan. Dan vinden we cabañas met een schappelijke prijs.

Het huisje heeft 3 slaapkamers, een woonkamer/keukentje, douche en wc. Prima dus. Ook is er een zwembad en een speeltuintje bij. Dat vinden de kinderen wel leuk. Hier kunnen we wel twee nachten verblijven. We installeren ons en zorgen dat de kinderen in bed komen. ’s Avonds koelt het behoorlijk af en moet de houtkachel aan, dat is geen straf. Dat ging goed, de eerst dag met onze bus in Chili.