nog een keer strand

10-02: Na een zeer warme nacht worden allemaal redelijk vroeg wakker, zo rond half acht. Omdat het pas aan het eind van de middag met vloed leuk is om naar het strand te gaan, besluiten we het schoolwerk ergens in het stadje te doen onder het genot van een drankje en hopelijk internet. Dat valt nog niet mee om hier een fatsoenlijk WiFi-verbinding te vinden. Met moeite kunnen we een aantal mailtjes beantwoorden en sturen. Werken aan ons blog gaat helaas niet, dat is teveel gevraagd van het lokale systeem.



We boeken nog een extra nachtje bij in ons appartement, dan zijn we hier in totaal vier nachten geweest. Een goede rustpauze, ook voor de kinderen, even een poosje op dezelfde plek, een beetje bijkomen en weer een goed gat slaan in het schoolwerk. We kunnen de dagen dan weer een eind verder trekken.

Zo rond de middag verlaten we deze bar/restaurant en gaan we naar de supermercado om wat boodschappen te doen. Tussen de middag eten we warm, zodat we niet na een middagje strand nog moeten gaan koken.

Rond half vier zoeken we weer een plekje aan het strand. Het bevalt hier prima zo met al die schaduw. Dat is goed vol te houden. We sluiten weer af met een ijsje, eten thuis een broodje en gaan dan weer heerlijk slapen.

Vamos a la playa!!

09-04: Als we wakker worden staat de zon al te branden aan de hemel. Het is hier echt warm (dik 30 graden) en de zon is fel, dat wordt dus oppassen. Na het ontbijt pakken we de spullen bij elkaar en gaan naar het strand. Als we daar aankomen blijkt het volledig eb te zijn. De zee is een eind weg en er zijn nu alleen kale rotsen achtergebleven, dat is dus niks aan. We gaan weer terug en gaan het achter in de middag nog wel een keer proberen, dan zou het toch hoog water moeten zijn.


Dan maar eerst schoolwerk doen en een siësta houden, dat doet iedereen hier dus dat zal wel goed voor je zijn. Binnen is het nog wel uit te houden maar buiten is het bloedheet. Rond half vier gaan we weer richting strand. Het is nu vloed, en wel zodanig dat er nauwelijks strand overblijft! Een randje strand achter de kliffen kunnen we bereiken door eerst onze schoenen uit te doen en door het water te lopen. Maar dan zitten we ook op het strand (in onze nieuw aangeschafte strandstoelen) en in de schaduw. Eigenlijk een heel mooi plekje. De kinderen duiken direct de zee in. Heerlijk! Hun gezichten en nek zijn goed ingesmeerd en hun ‘Holland-shirtjes’ houden ze aan om verbranden te voorkomen. Bovendien kunnen we ze dan makkelijk herkennen.

Onze Argentijnse buurman op het strand vindt het wel leuk die Hollandse enthousiaste kinderen. In het water wordt er druk heen en weer gespetterd. Op het strand bouwen de kinderen een groot kasteel en de Argentijnse buurman bouwt van het zand een vrouw die op haar buik ligt te zonnen. Met schelpen worden enkelbandjes, tanga en bovenstukje gemaakt. De kinderen zorgen voor de finishing touch door zeewier aan te leveren als haar.

Als het weer meer en meer eb wordt gaan we bij het restaurantje aan het strand even een ijsje scoren. Het is inmiddels al weer half zeven. Dan naar ons appartement, koken en op tijd naar bed.

Zon, zee en strand!!

08-02: Na een toch nog redelijke nachtrust voor iedereen, ontbijten we wederom staand bij de bus. Daarna is het weer een kwestie van inpakken en wegwezen. Voor vertrek uit het dorp doen we nog wat boodschappen en dan gaan we weer zo spoedig mogelijk naar Ruta 3. Voordat we daar zijn is het nog bijna 100 kilometer.

Ruta 3 leidt ons nog steeds door de pampa’s. Dit is al de vijfde dag dat we noordwaarts rijden en het landschap veranderd nauwelijks. Wat opvalt is dat er vandaag nauwelijks guanaco’s en struisvogels te zien zijn en dat het vergeleken met het uiterste zuiden wat drukker wordt qua verkeer.

Ons doel is vandaag San Antonio Oeste, ca. 350 kilometer rijden. Als Laura de reisgids napluist is er qua plaatsjes nauwelijks iets te vinden op dit traject. Alleen wordt er een regel gewijd aan het kustplaatsje Las Grutas. We gaan er vanuit dat daar wel een slaapplaats te vinden is. Als we er aankomen lijkt het wel of we in Scheveningen (of Lloret de Mar, maar dan zonder de ‘Friet van Piet’) zijn! Er zijn leuke winkeltjes, er is een boulevard en het strand ligt helemaal vol mensen! En nog een geluk: we vinden een nagenoeg nieuw appartement voor een prikkie! De keus is niet moeilijk. Hier blijven we drie nachten. Een nadeel is wel dat we wederom niet over internet beschikken. Misschien kunnen we ergens in een bar in het centrum internetten.

’s Avonds regelt Edwin de asado. Het smaakt weer prima, alleen wordt het toch weer laat, maar: vanavond kunnen we allemaal weer royaal liggen in een eigen bed.

 

Peninsula Valdez

7-2: Vannacht was een wat onrustige nacht, want met z’n vijven in een 4-persoonstent is wat véél. Na het opstaan breken we ons kleine kapotte tentje toch maar af, het zou ook jammer zijn als hij helemaal kapot waait, nu kunnen we kijken of er nog wat te repareren valt of we kunnen eventueel nog wat onderdelen gebruiken (haringen, scheerlijnen, elastieken etc.) voor de andere tent. We ontbijten staand achter de bus.

Vandaag willen we de route over het schiereiland rijden en zo de verschillende dierkolonies bezoeken. Het is alleen jammer dat we buiten het walvissenseizoen zijn. Van juni tot half december is er een walvissensoort die in de baai aan de zuidkant van Peninsula Valdez haar jongen krijgt. Dit fenomeen schrijven we dan maar bij op ons lijstje ‘voor de toekomst’.

Ook hier zijn de afstanden groot. Vanaf de camping is het 75 kilometer gravel naar Punta Norte. Hier zien we grote groepen zeeleeuwen op het strand liggen. Enkele enorme mannetjes met grote manen, veel wijfjes en nog veel meer jonkies. Ook ligt er een enkele zeeolifant. We wachten hier ‘hoogwater’ af om 14.00 uur, want dan is er een kleine kans dat er orka’s te zien zijn. Deze jagen in zee op de zeeleeuwen en achtervolgen ze tot op het strand en komen dan helemaal in de branding te liggen. Het is maar een héél kleine kans, maar we wachten er toch maar even op, we zijn er nu toch!


Dit zagen we dus NIET

Dichtbij een gordeldier.

Als we lang genoeg hebben gewacht en geen orka hebben gespot gaan we weer verder. Op naar de pinguïnkolonie. Deze pinguïns hebben wel een heel mooi plekje uitgezocht aan de Atlantische Oceaan! Het blijven leuke onhandige beesten.

Als we aan het eind van de middag weer richting Puerto Piramide rijden zien we in de verte nog twee mara’s, een soort grote konijnen. Die hadden we nog niet eerder gespot. In Puerto Piramide gaan we nog even met onze bus naar de zee. Het strand is eigenlijk net zo smerig als de rest van het dorpje. Wij hebben er gauw genoeg van, de kinderen zien alleen de schoonheid van de oceaan.

Als we de auto weer bij de tent hebben geparkeerd gaan we ergens in het dorp een hapje eten. Het zelf koken op de camping hebben we wel gezien: staand eten, geen mogelijkheid om groente te snijden en afwassen in een vuile bak met koud water. Laat maar!!

’s Avonds nestelen we ons allemaal weer in de vierpersoonstent, kijken nog even naar de sterren en proberen dan zo goed en zo kwaad als dat gaat te slapen.

Triest nieuws...

6-2: We vertrekken vandaag uit Comodoro Rivadavia, dat is op zich geen ramp. Vanaf hier gaat het dan ook ‘recht toe recht an’ omhoog, richting Puerto Madryn en Peninsula Valdez. Het is vandaag warm en zonnig.


Ook vandaag weer een eindeloze weg met helemaal geen enkele voorziening, alleen een tankstation, zo om de 150 kilometer. We schieten lekker op. Laura zorgt onder het rijden voor de catering en de kinderen schetsen er op los in hun schetsboeken. We houden een uitgebreide tankstop bij één van de schaarse tankstations. In de loop van de middag zijn we bij de afslag naar Puerto Madryn, maar we besluiten nog wat door te rijden naar Peninsula Valdez. In de Lonely Planet staat dat daar nog een heel klein plaatsje is, waar ook gekampeerd kan worden. Het is hartstikke mooi weer en kamperen is goed voor ons budget.

Wanneer we het schiereiland oprijden betalen we de toegang voor het nationale park en een eind verder stoppen we even bij het bezoekerscentrum. We rijden door naar Puerto Piramide, het kleine dorpje. Het is er druk van de dagjesmensen die aan het kleine strandje zich vermaken. Wij zoeken de Camping Municipal op. Het is een rommelige, stoffige en smoezelige gravelcamping maar we zetten onze tenten toch maar op, als we straks eenmaal in de tent liggen zal de rest van de camping ons een zorg zijn, we hebben verder toch niets nodig. Het opzetten van de tenten gaat nog niet zó heel makkelijk want er staat een straffe wind, en een deel van de ondergrond is wat mul zodat de haringen niet goed ‘pakken’.

Dan het trieste nieuws: na een poosje zien we dat ons ‘oude’ 2-persoonstentje ter plaatse is overleden. Door de straffe wind en de hoge leeftijd is één van de plastic hoekpunten, waarin één van de stokken moet staan, uitgescheurd. De tent wordt nu aan één kant helemaal ingedeukt en is helemaal uit vorm. Superjammer, maar helaas!!! We besluiten om vannacht dan maar met z’n vijven in het andere tentje te gaan slapen. Dat is wat inschikken maar het moet te doen zijn, we hadden het namelijk al eens eerder overwogen. We laten het kapotte tentje toch maar even staan vannacht, dan kan er nog één volwassene gaan slapen, mocht het vannacht toch té druk zijn in de andere tent.

Na het opzetten van de tenten koken we een potje op ons 2-pittertje, chili con carne met rijst. Dat gaat net op twee pitten. Omdat onze camping wel héél basis zijn er ook geen picknick-tafels, we eten dus staan achter de bus en uit de wind.

Er staat een paard op de klep.....

Waarom altijd zo moeilijk doen om een paard te vervoeren in een speciale paardentrailer, aan- en afkoppelen etc. En, wat kost zo'n trailer wel niet? Zo kan het toch ook:

Versteend bos

5-2: Vandaag gaan we op excursie naar het Bosque Petrificado, Sarmiento. Voordat we op weg gaan doen we eerst wat boodschappen, zodat we vandaag niet voor verrassingen komen te staan. We moeten ruim voor de plaats Sarmiento van het asfalt over op een gravelweg volgens de kaart. Als we op een zeldzaam verkeersbord zien dat we bijna in Sarmiento zijn, betekend dit dat we de afslag gemist hebben. We rijden weer een aantal kilometers terug en vinden de afslag die vanaf deze kant wel staat aangegeven. De gravelweg is erg moeilijk begaanbaar, dikke rillen van keien. Maar goed. Als we al een hele tijd over deze gravelweg rijden beginnen we toch te twijfelen. Gelukkig komen we een pick-up tegen en houden de bestuurder staande. Hij geeft aan dat we toch op de goede weg zijn en tekent op een papiertje uit hoe we moeten rijden. En: het blijkt te kloppen! Als we bij het versteende bos aankomen staan er zowaar meerdere auto’s en is er ook nog een klein informatiecentrum.

In het informatiecentrum bekijken we een film waarin verteld wordt over het ontstaan van dit versteende bos en bekijken we tevens de fossielen en schedels die in dit gebied zijn gevonden. Voordat we aan de wandeling door het park beginnen wordt ons verteld dat we bij terugkomst onze zakken moeten legen, om te voorkomen dat er stukken versteend hout en stenen uit het park worden meegenomen. Dat is prima. Geen probleem.

Het is prachtig om het versteende hout te zien, zeker in de wetenschap dat het al tientallen miljoenen jaren oud is. Door weersinvloeden zijn er veel “houtsnippers” van de versteende bomen afgebroken. Daar loop je overheen. En eerlijk is eerlijk: je bent geneigd om een stukje mee te nemen, maar ja: controle aan het eind hè… Het landschap rondom lijkt een maanlandschap. Er groeit maar weinig. Heel anders dan de landschappen waar we de laatste dagen doorheen zijn gereden. Als we weer bij het informatiecentrum zijn moeten we al onze zakken legen. Er worden geen ontdekkingen gedaan, dus we mogen het park weer verlaten. We nemen nu een andere, meer logische route. Dat gaat een stuk beter. Rond half 8 zijn we dan ook weer bij ons hotel, gaan een hapje eten, en dan moe maar voldaan gestrekt.