Waarschuwing aan onze trouwe lezers!!!
Jullie hebben onderhand wel gemerkt dat wij niet van de ellen-lange verhalen zijn op ons blog. Dit keer is het anders, het kon niet anders, dus bij voorbaat excuses. In het vervolg zullen we (proberen) het weer kort houden. Dus alleen voor de echte liefhebbers, lees verder....
30-12: De wekker loopt om 6.00 uur af. Op dit tijdstip is er geen ontbijt voorhanden, dus gaan we zó op pad, na het opstaan en aankleden. We moeten om 8.00 uur met de bus mee. Deze vertrekt bij metrostation ‘Universidad’. Op deze manier zijn we nog een beetje op tijd in Valparaiso, want het zal nog wel even wat tijd in beslag nemen om onze bus te pakken te krijgen. We gaan dan ook met de metro naar station ‘Universidad de Chile’, daar blijkt na een poosje dat we bij station ‘Universidad de Santiago’ moeten zijn. Gelukkig zijn we mooi op tijd dus daar kunnen we makkelijk komen. Het is al een drukte van jewelste op het busstation. Strak om 8.00 uur vertrekt onze Tur-Bus, om ongeveer 9.45 uur zijn we dan in Valparaiso.
Om niet teveel tijd te verliezen nemen we direct een taxi naar het kantoor van ULTRAMAR, zoals ons door HamburgSüd is verteld. We melden ons, zoals telefonisch afgesproken, bij Ricardo. Die is er even niet, maar we worden keurig opgevangen door een collega die in gebrekkig engels uitlegt dat hij een andere collega heeft gebeld die een en ander voor ons zal regelen, Jonathan. Deze verschijnt na een poosje en verteld ons dat het uit een container halen van een particuliere auto (en deze tijdelijk invoeren) geen dagelijkse kost is voor Ultramar. Dit soort klusjes besteden ze uit aan een ander bedrijf (Zulueta, Agencia de Aduana) dat een paar straten verderop zit.
Jonathan is zo aardig om even met ons daarnaar toe te lopen en ondertussen belt hij alvast de baas (Rolando) even, deze is aanwezig. In het spaans wordt overlegd wat de bedoeling is en dat we graag VANDAAG nog de bus meewillen nemen. Dat zal moeilijk worden omdat vandaag de laatste echte werkdag van het jaar is en de banken geen transacties meer doen, maar beide heren beloven dat ze alles op alles gaan zetten om het vandaag te laten lukken. Dat is erg aardig, we komen per slot van rekening zomaar binnenvallen in een drukke tijd. Meteen wordt een groot aantal telefoontjes gepleegd en documenten van ons gekopieerd. Er moeten twee procedures doorlopen worden. Jonathan neemt de ene voor zijn rekening en Rolando de andere, zodat ze gelijk oplopen. Erg efficiënt.
 |
| ...het douanekantoor. |
Wij gaan met Rolando naar een naastgelegen café, waar Laura, Bente & Huub zolang blijven. Edwin & Toon gaan met Rolando mee naar het douanekantoor. Ook hier weer veel kopieën, stempels en handtekeningen. Maar na een tijdje hebben we dan toch de ‘Verklaring van Tijdelijke Invoer” te pakken, hiermee hoeven we de bus niet in te voeren (scheelt invoerheffingen) en blijft het gewoon een Nederlandse bus. We gaan terug naar het café. Inmiddels is Jonathan daar ook en heeft z’n huiswerk goed gedaan. Het is nu bekend dat we niet eerder dan 15:00 uur bij de container kunnen. De documenten tot nu toe zijn dus binnen. Het is nu ongeveer 12:00 uur en we spreken af dat we om 14:30 uur weer bij elkaar komen om naar de haven te gaan. De rol van Jonathan is uitgespeeld en we nemen afscheid van hem. Bij hem melden we ons weer als de bus terug moet naar Nederland (mei 2011).
Wij gaan even een hapje eten, maar gaan niet al te ver uit de buurt. Van diverse kanten zijn we de afgelopen uren gewaarschuwd om goed op onze spullen te letten, en we hebben nu net een grote hoeveelheid waardevolle spullen en papieren bij ons, dus we zijn scherp!! Valparaiso is trouwens ook een rommeltje zoals wij het nu zien, dat valt ons tegen want er wordt nogal hoog over opgegeven.
Om 14:30 zijn wij weer in de kroeg. Rolando is er al met een werknemer van hem (naam zijn we even vergeten). We gaan met z’n allen met de trolleybus naar de haven. Laura en de kinderen blijven buiten wachten, Edwin moet mee naar binnen,in het kantoor van de Havendienst TPS (Terminal Pacifico Sud). Hier heeft één en ander nogal wat voeten in de aarde omdat ze in eerste instantie het formulier voor de “Tijdelijke Invoer” niet kennen. Dat gaat later toch goed, pfieeuw!!! Dan moet er een tweetal bedragen worden betaald. De naastgelegen bank is al gesloten, dus moet het cash gebeuren. Edwin redt het niet met het geld dat hij op zak heeft, maar met het geld dat Rolando voorschiet uit eigen zak lukt het net, weer pfieeuw!!! Met nog meer documenten loopt Edwin met Rolando en z’n werknemer naar de ingang van de haven. Daar moeten we ons weer melden bij de douane, geen idee waarom, maar het moet. Rolando gaat terug naar z’n kantoor, die zien we later nog om af te rekenen. En we gaan met z’n tweeën verder. We melden ons bij de ingang van de haven. Omdat Edwin zelf de bus uit de container wil halen, moet hij mee het haventerrein op. Daar gelden strenge veiligheidseisen, dus moet er een helm en veiligheidsvestje geregeld worden en uiteraard een toegangspasje (weer paspoort nodig). Als dat allemaal is geregeld kunnen we het terrein op en wachten we op een soort buurtbusje die routes rijdt over het haventerrein en iedereen kan uitstappen waar hij moet zijn. Er mag namelijk niet zomaar over het terrein worden gesjouwd. De containers staan gerangschikt per schip. Dus wij stappen helemaal achterin de haven uit, bij de stapel containers van de ms. Liverpool Express. Uiteraard moeten we ons eerst weer melden.
Edwin ziet de container al staan, deze is al apart gezet. Dan wordt de betonschaar in de seallock gezet en doorgeknipt. Ook het douanezegel uit Nederland gaat er af en dan kunnen de deuren open. Wat een gelukzalig moment, er staat precies in de container wat we er ook ingestopt is in Rotterdam. Ook staat het nog precies op dezelfde plaats, er is niets mee gebeurd, prachtig!!!. Een havenwerker klimt over de bus om voorste sjorbanden los te maken. Edwin klimt over de bus om via de schuifdeur in de bus te komen. Starten, Lopen!!! Heerlijk geluid. Langzaam de bus uit de container rijden en dan staat ie buiten. Het is dan trouwens erg fout om te denken dat je dan zo weg kunt rijden, heel fout!!! Eerst ter plaatse weer bij een kantoortje melden dat we de container hebben leeggehaald en de bus gaan meenemen. Uiteraard weer met benodigde formulieren en stempels. Hier dreigt de hele operatie nog bijna te mislukken omdat het printerpapier op is en zodoende de benodigde formulieren niet kunnen worden geprint. Gelukkig worden ergens 2 A-4-tjes gevonden,nogmaals pfieeuw!! Ook moet het chassisnummer nog worden gecontroleerd. Dat klopt allemaal. Dan kunnen we nog niet het haventerrein afrijden. We zijn helemaal achterin de haven en de Security wordt gebeld, uiteraard duurt het even voor deze er is. We mogen achter deze auto met zwaailampen aan rijden over het terrein, kriskras tussen de containers, heftrucks, laadkranen en vrachtwagens door. Ook nu is het weer een vergissing om te denken dat we zo het terrein af kunnen rijden. Eerst moet de collega van Rolando zich weer melden bij de douane om het chassisnummer door te geven. Edwin wacht in de auto. Pas een uur later komt men van de douane bij de bus om het chassisnummer nogmaals te controleren en even te kijken wat er verder nog in de auto zit. Alles is O.K.
Laura en de kinderen zitten inmiddels al zo’n vier uur te wachten voor het havengebouw en hebben geen idee van wat er gebeurt, of het allemaal gaat lukken en hoelang het nog gaat duren. Ze kunnen ook geen kant op want ze weten niet wanneer Edwin klaar is en hen op komt halen, ze hebben weinig geld op zak maar gelukkig wel 3 liter water. Na een uur of 3 wachten worden ze toch wel een beetje ongerust.
Als de douane is geweest, is alles rond. Helm, vestje en pas inleveren en we staan buiten. Yes!!! Gauw naar Laura en de kinderen. Zij zijn blij als ze de bus zien. Gauw springen ze achterin en we gaan naar het kantoor van Rolando. Daar de laatste (financiële) handelingen verrichten en we kunnen richting Santiago gaan rijden. We zijn fantastisch geholpen vandaag, dat was onszelf nooit zo gelukt. Ondanks dat het allemaal erg omslachtig lijkt en het wat lang duurde, zat alles toch goed in elkaar. Alles volgens de regels en geen gezeur, geen steekpenningen, gewoon netjes zoals het hoort. Petje af voor iedereen. Op zich hadden we alles ook goed voorbereid, alle documenten etc. hadden we bij de hand, maar ook bijvoorbeeld de autosleutels. Zul je zien dat je de container open hebt, heb je de autosleutels in Santiago in de rugzak laten zitten. Niet ondenkbaar dat je dat in alle drukte overkomt. Maar het is goed gegaan.
Rond 19.00 uur rijden we weg uit Valparaiso en rijden we over de snelweg (ruta 68) naar Santiago. Door Santiago rijden gaat betrekkelijk eenvoudig. Via via hebben we navigatie van Zuid-Amerika voor onze Garmin Nuvi op de kop getikt. Deze werkt voortreffelijk. Om 20:45 uur rijden we dan ook door de poort van ons hostel. Nét vóór het donker wordt. Prachtig gelukt. Ook zijn we nog net op tijd voor een eenvoudige doch voedzame maaltijd in ons hostel. Die gaat er wel in, samen met een biertje. Na het eten scoren we bij de buren nog een ijsje voor de kinderen, dat hebben ze wel verdiend, want ze hebben zich kranig geweerd vandaag. Super!!!
