Ladies & Gentlemen........We've got 'em!!

Waarschuwing aan onze trouwe lezers!!!
Jullie hebben onderhand wel gemerkt dat wij niet van de ellen-lange verhalen zijn op ons blog. Dit keer is het anders, het kon niet anders, dus bij voorbaat excuses. In het vervolg zullen we (proberen) het weer kort houden. Dus alleen voor de echte liefhebbers, lees verder....

30-12: De wekker loopt om 6.00 uur af. Op dit tijdstip is er geen ontbijt voorhanden, dus gaan we zó op pad, na het opstaan en aankleden. We moeten om 8.00 uur met de bus mee. Deze vertrekt bij metrostation ‘Universidad’. Op deze manier zijn we nog een beetje op tijd in Valparaiso, want het zal nog wel even wat tijd in beslag nemen om onze bus te pakken te krijgen. We gaan dan ook met de metro naar station ‘Universidad de Chile’, daar blijkt na een poosje dat we bij station ‘Universidad de Santiago’ moeten zijn. Gelukkig zijn we mooi op tijd dus daar kunnen we makkelijk komen. Het is al een drukte van jewelste op het busstation. Strak om 8.00 uur vertrekt onze Tur-Bus, om ongeveer 9.45 uur zijn we dan in Valparaiso.

Om niet teveel tijd te verliezen nemen we direct een taxi naar het kantoor van ULTRAMAR, zoals ons door HamburgSüd is verteld. We melden ons, zoals telefonisch afgesproken, bij Ricardo. Die is er even niet, maar we worden keurig opgevangen door een collega die in gebrekkig engels uitlegt dat hij een andere collega heeft gebeld die een en ander voor ons zal regelen, Jonathan. Deze verschijnt na een poosje en verteld ons dat het uit een container halen van een particuliere auto (en deze tijdelijk invoeren) geen dagelijkse kost is voor Ultramar. Dit soort klusjes besteden ze uit aan een ander bedrijf (Zulueta, Agencia de Aduana) dat een paar straten verderop zit.

Jonathan is zo aardig om even met ons daarnaar toe te lopen en ondertussen belt hij alvast de baas (Rolando) even, deze is aanwezig. In het spaans wordt overlegd wat de bedoeling is en dat we graag VANDAAG nog de bus meewillen nemen. Dat zal moeilijk worden omdat vandaag de laatste echte werkdag van het jaar is en de banken geen transacties meer doen, maar beide heren beloven dat ze alles op alles gaan zetten om het vandaag te laten lukken. Dat is erg aardig, we komen per slot van rekening zomaar binnenvallen in een drukke tijd. Meteen wordt een groot aantal telefoontjes gepleegd en documenten van ons gekopieerd. Er moeten twee procedures doorlopen worden. Jonathan neemt de ene voor zijn rekening en Rolando de andere, zodat ze gelijk oplopen. Erg efficiënt.

...het douanekantoor.

Wij gaan met Rolando naar een naastgelegen café, waar Laura, Bente & Huub zolang blijven. Edwin & Toon gaan met Rolando mee naar het douanekantoor. Ook hier weer veel kopieën, stempels en handtekeningen. Maar na een tijdje hebben we dan toch de ‘Verklaring van Tijdelijke Invoer” te pakken, hiermee hoeven we de bus niet in te voeren (scheelt invoerheffingen) en blijft het gewoon een Nederlandse bus. We gaan terug naar het café. Inmiddels is Jonathan daar ook en heeft z’n huiswerk goed gedaan. Het is nu bekend dat we niet eerder dan 15:00 uur bij de container kunnen. De documenten tot nu toe zijn dus binnen. Het is nu ongeveer 12:00 uur en we spreken af dat we om 14:30 uur weer bij elkaar komen om naar de haven te gaan. De rol van Jonathan is uitgespeeld en we nemen afscheid van hem. Bij hem melden we ons weer als de bus terug moet naar Nederland (mei 2011).

Wij gaan even een hapje eten, maar gaan niet al te ver uit de buurt. Van diverse kanten zijn we de afgelopen uren gewaarschuwd om goed op onze spullen te letten, en we hebben nu net een grote hoeveelheid waardevolle spullen en papieren bij ons, dus we zijn scherp!! Valparaiso is trouwens ook een rommeltje zoals wij het nu zien, dat valt ons tegen want er wordt nogal hoog over opgegeven.

Om 14:30 zijn wij weer in de kroeg. Rolando is er al met een werknemer van hem (naam zijn we even vergeten). We gaan met z’n allen met de trolleybus naar de haven. Laura en de kinderen blijven buiten wachten, Edwin moet mee naar binnen,in het kantoor van de Havendienst TPS (Terminal Pacifico Sud). Hier heeft één en ander nogal wat voeten in de aarde omdat ze in eerste instantie het formulier voor de “Tijdelijke Invoer” niet kennen. Dat gaat later toch goed, pfieeuw!!! Dan moet er een tweetal bedragen worden betaald. De naastgelegen bank is al gesloten, dus moet het cash gebeuren. Edwin redt het niet met het geld dat hij op zak heeft, maar met het geld dat Rolando voorschiet uit eigen zak lukt het net, weer pfieeuw!!! Met nog meer documenten loopt Edwin met Rolando en z’n werknemer naar de ingang van de haven. Daar moeten we ons weer melden bij de douane, geen idee waarom, maar het moet. Rolando gaat terug naar z’n kantoor, die zien we later nog om af te rekenen. En we gaan met z’n tweeën verder. We melden ons bij de ingang van de haven. Omdat Edwin zelf de bus uit de container wil halen, moet hij mee het haventerrein op. Daar gelden strenge veiligheidseisen, dus moet er een helm en veiligheidsvestje geregeld worden en uiteraard een toegangspasje (weer paspoort nodig). Als dat allemaal is geregeld kunnen we het terrein op en wachten we op een soort buurtbusje die routes rijdt over het haventerrein en iedereen kan uitstappen waar hij moet zijn. Er mag namelijk niet zomaar over het terrein worden gesjouwd. De containers staan gerangschikt per schip. Dus wij stappen helemaal achterin de haven uit, bij de stapel containers van de ms. Liverpool Express. Uiteraard moeten we ons eerst weer melden.

Edwin ziet de container al staan, deze is al apart gezet. Dan wordt de betonschaar in de seallock gezet en doorgeknipt. Ook het douanezegel uit Nederland gaat er af en dan kunnen de deuren open. Wat een gelukzalig moment, er staat precies in de container wat we er ook ingestopt is in Rotterdam. Ook staat het nog precies op dezelfde plaats, er is niets mee gebeurd, prachtig!!!. Een havenwerker klimt over de bus om voorste sjorbanden los te maken. Edwin klimt over de bus om via de schuifdeur in de bus te komen. Starten, Lopen!!! Heerlijk geluid. Langzaam de bus uit de container rijden en dan staat ie buiten. Het is dan trouwens erg fout om te denken dat je dan zo weg kunt rijden, heel fout!!! Eerst ter plaatse weer bij een kantoortje melden dat we de container hebben leeggehaald en de bus gaan meenemen. Uiteraard weer met benodigde formulieren en stempels. Hier dreigt de hele operatie nog bijna te mislukken omdat het printerpapier op is en zodoende de benodigde formulieren niet kunnen worden geprint. Gelukkig worden ergens 2 A-4-tjes gevonden,nogmaals pfieeuw!! Ook moet het chassisnummer nog worden gecontroleerd. Dat klopt allemaal. Dan kunnen we nog niet het haventerrein afrijden. We zijn helemaal achterin de haven en de Security wordt gebeld, uiteraard duurt het even voor deze er is. We mogen achter deze auto met zwaailampen aan rijden over het terrein, kriskras tussen de containers, heftrucks, laadkranen en vrachtwagens door. Ook nu is het weer een vergissing om te denken dat we zo het terrein af kunnen rijden. Eerst moet de collega van Rolando zich weer melden bij de douane om het chassisnummer door te geven. Edwin wacht in de auto. Pas een uur later komt men van de douane bij de bus om het chassisnummer nogmaals te controleren en even te kijken wat er verder nog in de auto zit. Alles is O.K.

Laura en de kinderen zitten inmiddels al zo’n vier uur te wachten voor het havengebouw en hebben geen idee van wat er gebeurt, of het allemaal gaat lukken en hoelang het nog gaat duren. Ze kunnen ook geen kant op want ze weten niet wanneer Edwin klaar is en hen op komt halen, ze hebben weinig geld op zak maar gelukkig wel 3 liter water. Na een uur of 3 wachten worden ze toch wel een beetje ongerust.

Als de douane is geweest, is alles rond. Helm, vestje en pas inleveren en we staan buiten. Yes!!! Gauw naar Laura en de kinderen. Zij zijn blij als ze de bus zien. Gauw springen ze achterin en we gaan naar het kantoor van Rolando. Daar de laatste (financiële) handelingen verrichten en we kunnen richting Santiago gaan rijden. We zijn fantastisch geholpen vandaag, dat was onszelf nooit zo gelukt. Ondanks dat het allemaal erg omslachtig lijkt en het wat lang duurde, zat alles toch goed in elkaar. Alles volgens de regels en geen gezeur, geen steekpenningen, gewoon netjes zoals het hoort. Petje af voor iedereen. Op zich hadden we alles ook goed voorbereid, alle documenten etc. hadden we bij de hand, maar ook bijvoorbeeld de autosleutels. Zul je zien dat je de container open hebt, heb je de autosleutels in Santiago in de rugzak laten zitten. Niet ondenkbaar dat je dat in alle drukte overkomt. Maar het is goed gegaan.

Rond 19.00 uur rijden we weg uit Valparaiso en rijden we over de snelweg (ruta 68) naar Santiago. Door Santiago rijden gaat betrekkelijk eenvoudig. Via via hebben we navigatie van Zuid-Amerika voor onze Garmin Nuvi op de kop getikt. Deze werkt voortreffelijk. Om 20:45 uur rijden we dan ook door de poort van ons hostel. Nét vóór het donker wordt. Prachtig gelukt. Ook zijn we nog net op tijd voor een eenvoudige doch voedzame maaltijd in ons hostel. Die gaat er wel in, samen met een biertje. Na het eten scoren we bij de buren nog een ijsje voor de kinderen, dat hebben ze wel verdiend, want ze hebben zich kranig geweerd vandaag. Super!!!

 
 

Relaxen

29-12: Ook vanmorgen pas rond 10 uur wakker. Edwin heeft gelijk uit bed 5 buskaartjes gekocht om morgen met z’n vijven naar Valparaiso te gaan. Moeten we wel wat eerder opstaan dan de laatste dagen, anders gaan we het niet redden, dus even wekker zetten vanavond.


Vandaag gebruiken we ook om een beetje bij te komen en klusjes te doen. Het schoolwerk wordt weer opgepakt. Vooral Bente heeft er een zware kluif aan, groep 3 is veel werk! We zoeken uit hoe we morgen, met de auto door Santiago moeten rijden om bij ons hostel komen. We boeken hier 3 nachten bij, dus we zijn hier ook oudejaarsavond. Misschien vertrekken we hier op 1 januari richting het zuiden. Moeten we nog even zien hoe een en ander uitpakt.

We gaan uiteraard ook nog even de stad in, om er even uit te zijn. Vandaag is het niet zo warm als gisteren, en het is een beetje bewolkt, lekker weer dus. In de stad starten we een speurtocht naar een campingbrander (zo’n 2-pits). Onze eigen hebben we thuisgelaten omdat de aansluitingen van hier niet op de europese passen en er ook geen gasbussen in de container mochten. Bij de ene ijzerwarenwinkel verwijzen ze ons naar de volgende. Hier verwijzen ze ons naar een kampeerwinkel dichtbij het treinstation. We worden dus steeds ‘warmer’, en gaan de 31e wel even bij die kampeerwinkel kijken.

We eten vanavond weer in ons hostel, dat bevalt ons goed. Morgen op tijd op en met de bus naar Valparaiso, en hopenlijk met onze eigen bus (in redelijke staat) terug naar Santiago.

Santiago de Chili

28-12: Om kwart over tien worden we wakker! Wat hebben we allemaal heerlijk en lang geslapen! Dat moest ook wel na een hele nacht te hebben overgeslagen! We gaan snel naar beneden om nog op tijd te zijn voor het ontbijt: koffie, Zuko (soort ranja), en broodjes met jam, eenvoudig doch voedzaam.


Na het ontbijt gaan de kinderen spelletjes doen op de computer en tv. Kijken. Wij informeren ondertussen waar we zomerkleding voor de kinderen kunnen kopen, of we in de jeugdherberg ook een warme maaltijd kunnen krijgen en, ook niet geheel onbelangrijk, of ze in Valparaiso een jeugdherberg voor ons willen reserveren. Helaas blijkt daar geen plaats te zijn. Fernandez (de eigenaar én snelle jongen) gaat zich er even mee bemoeien. Hij belt nog een keer op te vragen of ze in Vina del Mar misschien nog connecties hebben. Men probeert nu via via iets te regelen. Er zou ergens een (deel van) huis te huur zijn. Als er meer informatie is, horen we het wel. Afwachten dus maar. De kinderen vermaken zich ondertussen met een zeer aardige Braziliaan die probeert een woordje Nederlands te leren en aan de kinderen Portugees te leren. Hij blijkt leraar te zijn in Sao Paolo.

In de loop van de dag gaan we ook nog even de stad in. We willen toch echt even korte broeken kopen. We gaan naar de aangegeven straat en vinden een kledingwinkel waar we voor de jongens een korte broek en voor Bente een jurkje kopen. We vervolgen onze weg door de stad en bezoeken de Mercado Central. Na een overdosis visgeur gaan we weer langzaam richting ons hostel. Onderweg informeren we links en rechts nog even over sim-kaarten en buskaartjes naar Vina del Mar.

Bij het hostel wordt aangegeven dat ze info hebben over het huis in Vina del Mar, maar dit is erg duur. En de oudjaarsnacht is ook nog eens 5x zo duur als een normale nacht. Het is hier echter gebruikelijk om deze nacht in Valparaiso of Vina del Mar door te brengen met vuurwerk op het strand. We zoeken zelf nog even op internet, maar kunnen ook geen onderdak vinden. We veranderen van plan. We gaan donderdagmorgen met de bus naar Valparaiso, melden ons bij het ‘kantoortje’ (ULTRAMAR) in Valparaiso en proberen die dag de auto uit de container te krijgen en dan terug te rijden naar ons hostel in Santiago. Dan brengen we daar oudejaarsnacht door. Moeten we wel met de bus naar hartje Santiago rijden, maar dat moet te doen zijn. Ook zit er een goede parkeerplaats bij ons hostel. Edwin belt nog even met Ultramar in Valparaiso. Zij geven aan dat de ms. Liverpool Express inmiddels is geweest en alweer vertrokken is. Ook geeft men aan dat het in principe mogelijk moet zijn om in één dag de auto uit de container te krijgen. We zullen het zien.

We eten een maaltijd (wat de pot schaft!) in ons hostel. De kinderen hebben intussen al wat vrienden gemaakt met de mevrouw van de keuken (altijd handig!), waar ze ’s avonds nog even een potje mee gaan voetballen op het binnenplaatsje/parkeerplaats.

Lekker douchen en dan naar bed.

Chili

26-12 en 27-12: Na het ochtendritueel met de airport-shuttle naar het vliegveld. Onze vlucht is om 12.20 uur. Rond een uur of tien zijn we op het vliegveld. Bagage inchecken, de overgebleven dollars omwisselen voor Chileense Pesos en dan door security. Dat is altijd weer een heel gedoe. Onze voorbereiding was goed. Niemand had een jas aan en de kinderen hadden hun zakken leeg. Alles moet tegenwoordig in bakken. De laptop en de nintendo’s moeten allemaal uit de hoes en in een aparte bak, alle schoenen moeten uit en alle riemen, horloges, tassen moeten ook in de bakken. Het lijkt een gewoonte te worden, maar wederom wordt Laura eruit gehaald omdat de alarmbellen afgaan. Weer moet er iemand komen om te fouilleren. En deze keer had ik nog wel mijn metalen bril afgedaan!

Bij de gate staat ons vliegtuig al klaar. Om half twaalf kunnen we boarden. Mensen met kinderen eerst. Dat is nog eens prettig! We hebben een mooi plekje. Twee stoelen op rij twaalf en drie op rij dertien. Iedereen heeft weer een eigen tv scherm waarmee je verschillende films kunt kijken,maar ook spelletjes kunt doen. Het werkt, want ondanks het feit dat dit de langste vlucht is van onze wereldreis gaat de tijd heel snel. Ook de kinderen vermaken zicht prima op deze lange vlucht. Misschien helpt het ook dat we een ontzettend leuk jongetje van 1,5 jaar bij ons in de buurt hadden zitten, waarmee ze veel plezier hadden.

Om 23.30 uur maken we een tussenlanding in Lima (Peru). Er moeten mensen uit, er moeten mensen in, en ondertussen wordt het vliegtuig (met de Peruaanse slag?) schoongemaakt. We staan 1,5 uur aan de grond. Het tijdsverschil met Nederland is hier teruggebracht van 9 naar 6 uur.

Om 01.15 uur stijgt het vliegtuig weer op naar Santiago de Chili, nog 3 uur vliegen. Op dit laatste traject vallen Bente en Huub nog even in slaap. Om 06.35 uur plaatselijke tijd landen we. (Het tijdsverschil met Nederland is nu van 6 uur teruggebracht naar 4 uur.) Huub is nog in dromenland. Met moeite krijgen we hem wakker.

Nog eenmaal door de douane en dan staan we in de aankomsthal. Er staat alweer een heel ontvangstcomité van taxichauffeurs klaar. We gaan in zee met de eerste de beste taxichauffeur(waarschijnlijk niet de voordeligste). We willen in één streep naar onze jeugdherberg.

De taxichauffeur is erg vriendelijk, behulpzaam en spraakzaam, hij verteld ons van alles over waar we langs rijden. Helaas komen zijn boodschappen niet helemaal over, maar ach. We belanden veilig op de plaats van bestemming. Vanaf 10.00 uur mogen we inchecken, dus we moeten nog “even” 2,5 uur doodden. We gaan koffie halen en wat drinken en voor de kids. Om half 10 proberen we of we nu alvast mogen inchecken i.v.m. onze kleine kinderen. Dat duurt even, maar het lukt. Eindelijk kunnen we slapen. De kinderen verdienen een dikke pluim! Ze hebben een hele nacht doorgehaald en werken alle drie heel goed mee. We gaan op bed liggen. Om in het ritme te komen besluiten we dat we rond 14.00 uur opstaan. Het valt niet mee de kinderen nu wakker te krijgen. Meer dood dan levend hangen ze op het bed. We trekken ze de kleren en de schoenen weer aan. Moeizaam komen ze in beweging.

Als iedereen weer back to life is, gaan we op pad. We hebben besloten om de “Bill of Lading” op te gaan halen. Dit document hebben we in ieder geval nodig om in de haven de auto uit de container te krijgen. Daarvoor moeten we in de wijk Las Condes zijn. We kunnen er met de metro naartoe. De metro is redelijk druk, maar het is te doen. In Las Condes is het kantoor waar we moeten zijn gauw gevonden. Edwin en Toon gaan naar binnen, Laura,Bente en Huub wachten buiten op een bankje. Al snel komen Edwin en Toon terug mét de benodigde papierwinkel. Hiermee kunnen we weer naar een ander kantoor in Valparaiso. Tot nu toe loopt het lekker.

We nemen de metro naar "Plaza de Armas", het centrale plein in Santiago. Het is erg warm en hoog tijd voor een ijsje. Al etend lopen we door de drukke straten langs de vele winkels. We zijn eigenlijk op zoek naar een kledingwinkel. De kinderen hebben nog een warme joggingbroek aan bij 30 graden Celsius. Dat is wel warm, maar helaas: geen kledingwinkels. Op de Plaza de Armas gaan we nog even een kerk in. Rond half zes eten we wat bij de plaatselijke Italiaan en dan nemen we de metro weer richting onze jeugdherberg (Los Heroes). De metro is tjokvol! We proppen ons er bij in. Als sardientjes in een blik worden we vervoerd naar Los Heroes. Opgelucht stappen we uit, doen wat boodschappen, en om 21.00 uur gaan we allemaal heerlijk slapen.

Samenvatting:

Reizen in Noord Amerika was voor ons:

- Voor het koken in de camper de batterij uit de rookmelder halen

- Uitwisseling van (schone) onderbroeken onderling

- Vier weken met 5 mensen op 10 vierkante meter

- Ontelbare gezamenlijke plasmomenten

- Survivallen

- Altijd zoeken naar free WiFi

- Veel mijlen maken

- Veel highlights

- Vaak fastfood en spaghetti

- Samen lepelen uit één beker yoghurt

- Veel aardige en behulpzame mensen ontmoeten

- Blondie (Maria) en Lady Gaga (Alejandro)

- Veel lopen in Las Vegas

- Je moeder als juf

- Veel verschillende toiletten

- Kamperen zonder voorzieningen

- Veel natuurparken

- Mario Bros

- Appelsap

- Continue opladen van apparatuur in de douchecabine

- Kortingskaarten bij supermarkten

- Hard Rock Café

- Streetwise worden

- Aftakelingsproces van de camper

- Grote bekers Koffie

- Cereals als ontbijt

- Engelse woordjes leren

- “wasmunten” (quarters) sparen

- Zakgeld in dollars

- Veel veters strikken

- Wolharige mammoet versus diplodocus

- Alle jaargetijden beleven in zes weken

- Grote potten pindakaas

- Met kerst met een limousine naar Hollywood

Unforgetable X-mas

Vanmorgen heerlijk genoten van het ontbijtbuffet. Dat is weer eens wat anders dan boterhammen met pindakaas in de camper. En wat een ruimte aan tafel!

Na het ontbijt informeren we bij de balie hoe we het best in Hollywood kunnen komen. Er wordt ons een taxi geadviseerd ($ 90 enkele reis!). Het openbaar vervoer wordt niet gepromoot, omdat het zowel weekend is als een feestdag. Dat zou nog wel eens lang kunnen duren… Wij besluiten om het toch te proberen.

Buiten wachten we op de shuttelbus naar het vliegveld, om daar de metro naar Hollywood te nemen. Buiten staat tevens een zwarte limousine. De chauffeur doet ons een aantrekkelijk aanbod dat we niet kunnen weigeren (ook onder druk gezet door de kinderen: limo, limo, limo!). Dat aanbod slaan we dan ook niet af! Het lijkt ons ook wel wat. Opeens zitten we in een limousine op weg naar Hollywood! YES! Wordt eerste kerstdag er toch nog één om nooit te vergeten! De kinderen krijgen het gevoel dat ze wereldberoemd zijn. Wij weten dat terug te brengen naar: wereldberoemd bij onze trouwe blogvolgers.

Na onze onvergetelijke rit worden we er aan de Hollywood Boulevard uitgelaten voor het Mann’s Chinese Theatre. Als de limousine weg is, is ook ons gevoel van roem onmiddellijk verdwenen en gaan we meteen op in de massa. We lopen over de “walk of fame”, kijken mensen, zien de letters Hollywood in Hollywoodhills en eten en drinken wat. Om een uur of drie, half vier, vertrekken we met de metro. Twee keer overstappen, de (gratis) shuttle aan het eind naar LAX international airport en de (gratis) hotelshuttel naar ons hotel. Kosten terugreis: $ 7,50… Roem heeft zijn prijs. Vandaag was een mooie afsluiting van onze eerste reisetappe. Morgen vliegen we naar Chile. Tot nu toe hebben we flink genoten.

Dakloos

24-12: Wederom een stralende dag en dat op kerstavond. Er zijn de laatste dagen veel campers binnengekomen op onze camping. Allemaal mensen die de kerstdagen in LA willen doorbrengen. Ze zijn al vroeg in de ochtend allemaal buiten aan het barbecuen, tussen de opblaasbare kerstmannen, -bomen, rendieren, verlichting etc. Voor ons toch een raar kerstgevoel op dit moment.




...zoek de 10 verschillen!

 Zonder ontbijt iedereen de deur uit zodat we gelijk kunnen beginnen om de camper uit te mesten en onze schamele bezittingen in de rugzakken te kunnen proppen. Zo kunnen we mooi op tijd naar de camperverhuur, deze zit aan dezelfde Interstate, maar dan een paar afslagen noordwaarts. We gaan met enigszins knikkende knieën, want we zijn erg benieuwd wat ze nu van de camper vinden. Eigenlijk valt het ook nog wel mee, als we bedenken dat we er met z’n vijven vier volle weken in hebben gehuisd, en ook nog eens tijdens echt winterweer. Dat is toch anders dan camperen in de zomer.

We leveren de sleutels in en de camper wordt grondig bekeken. We zijn flink over onze ‘mijlen’ heengegaan (maar dat hadden jullie al wel begrepen uit de vorige berichten!!), maar dat wisten we. De schade valt mee, alleen de voorruit waar twee stenen opgekomen zijn, tja daar konden wij niets aan doen. Valt dus allemaal nogal mee…

We zijn weer dakloos. Hé, dat doet ons aan een bijzonder verhaal denken, 2010 jaar geleden……gelukkig is bij de camperhuur een transfer naar de luchthaven (LAX) inbegrepen. We gaan vandaag niet vliegen, maar op de luchthaven kun je gratis transfers naar hotels krijgen, op die manier komen we voor niks van de camperverhuur bij het hotel. Een hotel bij de luchthaven hadden we gisteren via internet gevonden. De taxichauffeur is echter zo vriendelijk om ons rechtstreeks naar het hotel te brengen, scheelt ons weer geheister met de bagage. We hoeven dus niet in een stal te overnachten (ook geen parkeergarage…).

Na het inchecken en het dumpen van de bagage nemen we toch de hotel-shuttle naar de luchthaven om wat te eten en wat rond te kijken, vandaag kunnen we toch niet zoveel meer doen. Tja,en wat doe je hier dan zoal op kerstavond. We maken een ‘gezellig’ ommetje in een industrieterrein-achtige omgeving, tussen de parkeerplaatsen, -garages en hotels van LAX (Los Angeles International Airport). Ons kerstavond-diner bestaat uit een aantal koeken die we op het vliegveld hebben gekocht, met een beker koffie uit de lobby. Volgend jaar doen we weer een echte Kerst.

...MERRY CHRISTMAS...

Disneyland

23-12: Toen we vanmorgen opstonden zagen we iets waarvan we dachten dat het niet meer bestond: de zon!!! Stralend weer en een lekkere temperatuur. Dus een geluk bij een ongeluk, anders hadden we gisteren in de regen in Disneyland gelopen. Bij de receptie kunnen we een shuttle regelen, maar volgens ons is het best af te lopen. Dat blijkt ook zo te zijn, en kunnen we voor deze kosten het best vanavond een taxi terug nemen als iedereen moe-gesjokt is.

Na het betalen van een astronomische toegangsprijs stappen we de droomwereld van Disney binnen. Eerlijk is eerlijk, men heeft het hier precies in de vingers om ‘good feelings’ te creëren, alles is perfect op elkaar afgestemd. Het publiek is tijdens deze ‘voor-Kerstdag’ in grote getale toegestroomd. Dit betekend lange rijen voor iedere transactie, wachttijden van 40 tot 80 minuten. De meeste attracties laten we dan ook eerst maar even aan ons voorbij gaan en genieten van het park. Later maken we een rit in de autootjes (soort karts op een rail), bezoeken de Astroblaster van Buzz-Lightyear, een tochtje op de Mark Twain-raderboot en kijken we naar de ‘Great Parade’. Tjonge, wat een volk overal, met heeeeel veeeel buggy’s. Wij zijn geloof ik ook de enigen die eigen brood en drinken meegenomen hebben. Voor veel Amerikanen is een bezoek aan dit park ook een rib uit hun lijf, ‘once in a life-time’, en dus dan gaan alle registers open.

In de vooravond lijkt de wildwaterbaan ons ook wel wat. Je kunt wat nat worden maar dat deert ons niet en het is ‘maar’ 40 minuten wachten. Hoe dichter we bij het begin komen, hoe meer van ons hun twijfels hebben. We gaan toch!! Als klapper in de boomstam-vaart maken we een vrije val van 15 meter hoogte in een bak water. We krijgen dan ook een bak water over ons heen en zijn zeiknat. Dat was eigenlijk niet helemaal de bedoeling, net nu het wat afgekoeld is en we morgen alle kleren moeten inpakken. Nou ja, het is niet anders, in ieder geval onvergetelijk.

Na dit experiment nemen we ergens een beker koffie c.q. warme chocolademelk waar we heeeeeel lang overdoen zodat de kleren kunnen opdrogen. Als dit zo’n beetje half is gelukt gaan we weer op pad. Het is nu volledig donker en alles is prachtig verlicht, vooral het Fantasia-kasteel centraal in het park.

Rond 20:45 uur is er een groots vuurwerk met muziek. Echt super om te zien, kosten noch moeite zijn gespaard. Na het vuurwerk zorgt Walt Disney zelfs voor sneeuw. Zoals hiervoor al opgemerkt, ze weten precies de goede sfeer neer te zetten. Moe maar voldaan keren we camperwaarts, dit keer met een taxi. Onze laatste nacht in de camper.

Campers.......groot, groter, grootst!!!

Nog even wat campers:

Een dagje "thuis".

22-12: Door de val van Huub is ons programma wat in de war gegooid want we gaan vandaag niet naar Disneyland. Dat lijkt ons niet verstandig. Ook heeft het de hele nacht nog weer gegoten, en ook ’s ochtends regent het nog. Dus ook wat het weer betreft is het geen goede dag vandaag. Dan morgen maar, qua weer waarschijnlijk ook de beste dag. Nu komt ons opruimen, inpakken en camperrenovatie wat in de knel, dat moet dan vrijdag maar vóór het inleveren gebeuren. Vandaag merkte Bente tussen de bedrijven door droog op: “Huub was gisteravond bijna game over! “. Tja, misschien iets teveel Mario Bros gespeeld?


Als het rond een uur of 12 toch nog af en toe droog wordt gaan we er toch nog even opuit. Onze laatste travellercheques wisselen we in bij the Bank of America. Dat is volgens de reisinformatie van de camping geen loopafstand, maar voor ons gezonde Hollanders prima te doen!

Na dit klusje gaan we even ergens een hapje eten en scoren ook nog een ijsje. Bij de gezelligste supermarkt tot nu toe halen we nog wat broodjes zodat we vanavond ook nog iets kleins kunnen eten. Als we rond een uur of vier weer op de camping zijn ploffen de kinderen op de bank voor de tv in de recreatieruimte, net alsof ze thuis zijn. Laura doet Huub zijn jas in de was. Het is onduidelijk waar hij gezeten heeft, maar er zit op zijn Sallands gezegd:allemaal zotte in!

’s Avonds nog even achter de Nintendo en de kids op tijd naar bed om morgen fit te zijn voor al het “Disney geweld”.

Bult

21-12: Na het gebruikelijke ochtendritueel gaan we boodschappen doen bij de Mexicaanse buurtsuper. Het is op loopafstand en het regent net iets minder hard. Het is de gezelligste supermarkt die we in tijden gezien hebben. Lekker salsa muziekje en kleurrijke klanten. Omdat het zo gezellig is besluiten we een kop koffie te drinken aan “de stamtafel”. In de supermarkt wordt ook flink gebakken en gebraden. Lekker luchten komen voorbij, maar we houden ons bij de koffie!

Dan weer terug naar de camping. Het is inmiddels tegen enen. Edwin en de kinderen gaan zwemmen. Laura maakt de camper weer een beetje op orde. Het is gauw netjes gemaakt, maar binnen no time is het ook weer een zwijnenstal. Morgen willen we naar Disneyland. Dan hebben we de dag erna om alles weer in de rugzakken te stoppen, uit te zoeken, een wasje te draaien en ook niet onbelangrijk: alles wat in de camper enigszins stuk is gegaan weer te maken of te camoufleren… (plintjes, een hele zijkant van de bank, de pannen la, om maar eens wat te noemen… Het lijkt wel een beetje de slag van Aman!) Misschien was een camper kopen achteraf goedkoper geweest ? We horen het wel de 24e als we hem moeten inleveren.

Na het avondeten speelt Huub nog even met de Nintendo op ons (hoge) bed. We weten nu nog niet precies hoe het gegaan is, maar opeens maakte hij een enorme val van bed. Met zijn hoofd op de vloer! We schrokken ons rot. Gelukkig huilde Huub enorm, dus niet buiten westen. Snel een koud blikje ananas en een pakje ham uit de koelkast om op zijn zere plek te doen (voordeel: in een camper alles binnen handbereik!!!). Het valt niet mee om Huub rustig te krijgen. Na een tijdje is het ons toch gelukt en gaat hij slapen.

Rond 21.00 uur wordt hij wakker en blijft maar jammeren. Hij kan er werkelijk niet mee stoppen. Hij klaagt over hoofdpijn. We geven hem 2 sinaspril en leggen hem weer in bed. Dan meldt Huub dat hij misselijk is. We leggen alvast een plastic zak klaar en jawel: even later moet hij overgeven. Helaas: de zak is zo lek als een mandje (in de volksmond: een vergiet). Dus nog een zak, en nog één… De volle zakken mieteren we gewoon door de openstaande deur naar buiten (zien we later wel weer). Het goede nieuws is: Huub voelt zich een stuk beter en opgelucht.

Hij gaat lekker slapen. Wij ruimen op en vragen advies aan de reisdokter van onze reisverzekering via een e-mailtje. Waarschijnlijk een lichte hersenschudding. Morgen maar niet naar Disneyland, net iets teveel Disneyprikkels voor Huub waarschijnlijk.

Ter gerust stelling, het is nu de 22e (de volgende ochtend), Huub heeft goed geslapen en is goed te pas, alleen een zere bult aan z’n hoofd (we hadden hier nog wel boter opgesmeerd, volgens K. uut Z.). Ook van de reisdokter hebben we een reactie gekregen, dit was in de lijn van onze diagnose en we houden Huub in de gaten de komende dagen.

Oeps! Anaheim!

Na het standaard ochtendritueel besluiten we om bij restaurant “Andersen's” koffie met gebak te nemen. We hebben tenslotte nog geen taart gegeten i.v.m. onze trouwdag. Gisteren hebben we gezien dat ze hier heerlijk gebak hebben, dus: this is the place to go for it!

Het is moeilijk kiezen, maar het lukt natuurlijk altijd. Groot en veel is eigenlijk zoals altijd in Amerika het motto. Onze serveerster is erg aardig en spraakzaam. We vragen haar waarom ze bij dit Deense restaurant molentjes van Delfts blauw verkopen, tulpen van keramiek en meer prullaria die ons echt aan Holland doen denken. Nou, dat is eigenlijk zo gegroeid. Het restaurant dat dit Deense echtpaar Andersen 90 jaar geleden begon, is uitgegroeid tot een landelijke keten. Deze prullaria zijn er in de loop der jaren bijgekomen. Wij hebben meer het gevoel dat er ergens iets mis is gegaan, maar goed, maakt niet uit: de formule werkt in ieder geval.

Na deze slowstart gaan we op weg. We volgen nog steeds highway one, southbound. We weten eigenlijk niet zo goed waar we vandaag naartoe willen. Het regent nog steeds. Onderweg langs de kust spotten we een enkele keer enkele dolfijnen. Bij Santa Barbara gaan we even uit de camper om een eindje langs de kust te lopen. Misschien zien we nog een walvis? Maar helaas…

We gaan weer verder, naar de plaatselijke supermarkt, doen wat inkopen en zoeken een plekje waar we even kunnen lunchen. Om half 4 besluiten we om naar Anaheim te rijden. Daar is een RV-camping dichtbij Disneyland. Richting LA wordt het alsmaar drukker en drukker. We rijden op achtbaans (of eigenlijk 16-baans) wegen. En het gaat langzaam!, stapvoets. Het is ontzettend druk. We kunnen eigenlijk niet meer anders dan maar gewoon langzaam meerijden met de stroom. Af en toe kijken we op ons horloge: 18:00 uur, 19:00 uur… We zijn nu opeens wel erg lang onderweg. Dat was eigenlijk niet de bedoeling.

Eindelijk komen we in de buurt van onze RV-camping, maar helaas kunnen we het niet meteen vinden. Wel een andere camping. We informeren, maar besluiten om het niet te doen. Te duur, $ 65 per nacht. Bovendien willen ze net sluiten (het is 20:00 uur inmiddels) en ons liever niet helpen. Dan niet. We gaan gewoon verder zoeken. De andere camping (Anaheim RV Village) is daarna toch nog snel gevonden en men is heel erg vriendelijk en behulpzaam. Bovendien scheelt het $ 20 per nacht! Mooi meegenomen. We plaatsen de camper, gaan nog even een hapje eten bij een plaatselijke fastfoodketen (de zoveelste ja!) en gaan dan lekker slapen. Het is laat geworden vadaag…

Erwtensoep

19-12: Het heeft de hele nacht geregend, net als gisteren de hele dag. Dit is het regenfront waar ze ons voor gewaarschuwd hebben. Geen buien, maar een constante stroom regen. We kunnen nu zien dat er op onze camping veel dikke redwood-bomen staan. Dit zijn de ‘broertjes’ van de sequoia’s. Het is een grote kledderboel op de camping. We doen mooi kalm an vanmorgen. Als we wegrijden, vervolgen we weg 1 naar het zuiden.

Overal zien we dat de grote hoeveelheid regen de bergwanden heeft doorweekt want overal liggen stenen en modder op de weg. Gelukkig hebben we de weghelft langs de afgrond en niet langs de bergwand. De weg kronkelt om de bergen heen, op en neer. Ondanks de regen is het zicht op de Pacific nog redelijk goed. Mooie grote golven slaan op de kust en er staan solitaire rotsen in zee. Voorzichtig hopen we in de verte nog ergens een walvis te zien, die in deze tijd langs de kust trekken. Dat zal puur toeval zijn, maar wie weet.

In de middag nemen we iemand mee in de camper die langs de weg loopt. Edwin heeft een paar mijl daarvoor een auto met een lekke band zien staan. Dit is inderdaad de eigenaar van de auto en is op weg naar hulp. Hij heeft al een paar mijl gelopen en zal er nog veel moeten. Hij neemt dus graag ons aanbod aan. Zelf zouden we ook graag geholpen worden…..

Onderweg komen langs een strandje waarop een groot aantal zee-olifanten liggen. Daar willen we meer van weten, dus camper draaien en eruit. Wat een prachtig gezicht, deze grote grijze lompe lijven op het strand en in de branding. Ergens ligt zelfs nog een net-geboren jong bij de moeder. Verder onderweg zien we dat het overal natter begint te worden en de sloten en rivieren behoorlijk zijn gestegen. Dat belooft nog wat voor de komende dagen, want dit weer zal zeker nog zo’n dag of 5 aanhouden. De weerberichten op TV zijn niet positief, hier is het regen, naar het noorden is er veel sneeuw. Er zijn grote vertragingen op de vliegvelden.

Rond vijf uur stoppen we bij een restaurant ‘Andersen’s Pea Soup’. Inderdaad, deze is bekend van de bekende spliterwten soep. Een goede afwisseling ten op zichte van de afgelopen dagen. Erwtensoep in een brood (i.p.v. kom). Mooi is wel dat ze hier alle ingrediënten die wij in de erwtensoep meekoken, hier er naast serveren, zoals ham, spek, uien etc.

We hebben mazzel dat er een RV-camp aan de overkant van de weg zit, dus na het eten kunnen we ons gelijk installeren. We nemen een plek zonder voorzieningen. Voor de broodnodige stroom zetten we even een poosje de generator aan. Er is wel WiFi dus we kunnen nu weer even wat verhalen op het blog zetten. Het regent nog steeds stevig door, het heeft volgens ons al zo’n 48 uur achter elkaar geregend. ’s Nachts is dat een enorme herrie in de camper.