Groeten uit de rimboe

11-01: Een heerlijke nacht in de tent geslapen en pas rond 9.00 uur wakker. Ook het opruimen van de kampeerspullen gaat deze keer sneller. We krijgen ervaring. Laura, Toon en Bente gaan de negorij in op weg naar een supermercado, die je zonder aanwijzingen nooit gevonden zou hebben. Eigenlijk alles is er te krijgen, dus we kunnen uitgebreid ontbijten. Als we terug zijn bij de camping hebben we ook van de campingeigenaar broodjes en zelfgemaakte jam gekregen als ontbijt. Nou ja, dat komt allemaal wel op. Het is te warm en te onhandig om schoolwerk te doen vandaag.

We kunnen dus na het ontbijt vertrekken. Wel eerst nog even tanken en een jerrycan volgooien met diesel, voor de zekerheid. Rond 11.30 uur gaan we dan echt weer en route! Ons doel is vandaag de grens weer over te steken naar Chili. De weg is goed, dus het moet lukken. Rond een uurtje of 15.00 uur zijn we in Esquel, de laatste serieuze plaats voor de grensovergang. We eten daar wat, zodat we daar vanavond geen “werk” meer mee hebben. Na een heerlijke maaltijd op weg naar de grens. Al snel veranderd de weg weer van asfalt in gravel (en stof), maar het is goed te doen. Ondanks het feit dat het niet druk is op de weg zijn er toch nog een behoorlijk aantal mensen dat de grens over wil. Eerst de Argentijnse kant. Dat gaat vlotjes. Dan de Chileense kant. Dat duurt iets langer. We moeten migratieformulieren invullen en papieren invullen om de auto tijdelijk in te voeren. Dat vergt tijd. Alle etenswaren die verboden zijn om mee Chili in te nemen gooien we weg. Als laatste moeten we nog een formulier invullen i.v.m. het eventuele voedsel dat we over de grens mee willen nemen. We vullen beiden in dat we dergelijke etenswaren niet bij ons hebben. Er ontstaat nog onduidelijkheid over wat onze bestemming is. Wij geven aan Ushuaia, maar de man begrijpt ons niet. Hij zegt volgens ons: “go hike” wat we vertalen als “rondtrekken”. Dat vullen we dan maar braaf in. Het blijkt niet goed te zijn. Hij bedoelde de plaatsnaam: Coihaique. We krijgen bijna de slappe lach van deze spraakverwarring, net als een andere Argentijn die mee zit te genieten.

Als we dan eindelijk denken dat we doorkunnen moet er nog een douanebeambte in de bus kijken. Hij stuit op een kuipje margarine. Deze mag niet de grens over… Edwin wordt gevraagd mee te gaan naar het douanekantoor. Onderweg daar naar toe bekijkt de beste man het pakje margarine nogmaals heel goed en ontdekt dan dat deze is gemaakt van gepasteuriseerde melk. Dan is het oké en ontsnappen we aan een boete. YES! Het is weer gelukt. Rond een uurtje of 18.00 uur kunnen we door.

Onze wens om in Chili op een geasfalteerde weg terecht te komen komt niet uit. We blijven op een gravelweg. In het eerste dorpje na de grens moeten we even zoeken, maar dan zitten we weer op de goede weg. Nog 86 kilometer gravel en dan zitten we op de Carretera Austral. Een dikke rode lijn op onze kaart. Dat belooft, volgens de legenda, asfalt!

De route is fantastisch mooi. Het doet denken aan Noorwegen. Mooie bergen, soms met sneeuw en prachtige helder blauwe meren. Er zijn nagenoeg geen huizen langs deze weg. Straks zal dat vast beter zijn. Inmiddels is het al laat aan het worden en komen er zeer weinig tot geen cabañas voorbij. Een tegenvaller is dat de Carretera Austral géén geasfalteerde weg blijkt te zijn, zoals onze kaart ons beloofde. Ook is er nergens een (verstopte) supermercado te vinden. Hier hadden we niet echt op gerekend.

In het plaatsje Villa Vanguardía staat uiteindelijk een bordje: cabañas. Als we het dorpje inrijden blijkt er net iemand voor ons te zijn die twee van de drie kamers boekt. Het is inmiddels 20.30 uur… Maar we houden moed. Het is licht, de omgeving is mooi, en de kinderen doen het wonderwel goed. Af en toe een akkefietje, net als thuis.We gaan snel weer verder. Het is nog 40 kilometer gravel naar La Junta, een plaats waar wel voorzieningen zijn. Dat is een uurtje rijden op dit soort wegen. Nog even doorbijten dus. Rond 21.30 zien we La Junta opdoemen. Bij de eerste de beste cabaña melden we ons. Tja, dat hebben meer mensen gedaan: VOL. Maar gelukkig: ze belt voor ons een andere cabaña waar nog plaats is voor vijf. We spoeden ons erheen. Eerst is deze niet te vinden en lijkt ze gelegen aan een afgezette straat, naast een in elkaar gezakt huis. Een oude troep eigenlijk. Maar niet getreurd, een señor staat ons op te wachten. We moeten hem volgen en komen uiteindelijk uit bij een hele leuke, bijna nieuwe cabaña! Dit hadden we vandaag niet meer verwacht. Er zijn zelfs voor ons allemaal handdoeken! Om bijna 23.00 uur gaan de kinderen moe maar voldaan naar bed. Morgen een tandje lager reizen, als het kan…