BLIJF MET ONS IN CONTACT EN STUUR EENS EEN MAILTJE: AMANRAALTE@GMAIL.COM


14 januari 2011

Carretera Austral

12-01: Rond een uurtje of half negen, negen uur zijn we allemaal weer wakker. Laura doet wat schoolwerk met Bente en Toon en Edwin gaat met Huub naar de supermercado om een ontbijtje te regelen. Als ze terugkomen maken ze kennis moet onze buurman. Een Nederlander die sinds 4 jaar met vrouw en kinderen in Chili woont. Dat is de eerste Nederlander die wij tegenkomen hier in Chili! Zij genieten van hun zomervakantie in deze regio, wij vertellen over onze reis.


Als het schoolwerk gedaan is en de bus weer gepakt is gaan we naar het Copec-tankstation om diesel te tanken en om boodschappen te doen voor onderweg. We willen niet zonder drinken en eten zitten op een dergelijke route. Volgens onze buurman blijft de weg zoals hij nu is: onverhard. Daar moeten we ons op voorbereiden. Omdat er in het dorp geen pinautomaat is betalen we de diesel en de boodschappen met creditcard om maar zoveel mogelijk cash op zak te houden om eventuele overnachtingen te betalen. We hebben nu niet heel veel contanten op zak, maar zo moet het net lukken. Volgens ingewijden kunnen we pas in Coyhaique weer pinnen, dat is nog een heel end.

Onderweg komen we weer langs mooie meren, hoge bergen, moerassige gebieden en watervallen. Soms lijkt het net of we in de jungle rijden. Aan weerszijden van de weg enorme bladeren van de bereklauw, heel erg mooi. Af en toe stoppen we voor een foto. Als we langs een fjord rijden zien we opeens een aantal dolfijnen zwemmen! Prachtig gezicht! Op sommige stukken is de gravelweg erg smal en zijn er ook delen met haarspeldbochten. Af en toe regent het wat, dat scheelt een hoop stof, maar de auto ziet eruit als een beest.

Onderweg zijn maar weinig dorpjes, maar we hebben nu genoeg proviand bij ons, dus dat is geen probleem. Na 100 kilometer gravelwegen komen zowaar op een asfaltweg! Dat hadden we niet verwacht! Tot aan Coyhaique is het bijna allemaal asfalt of beton, dus opeens kunnen we weer een stuk sneller. De kinderen worden er ook blij van: “rijden we weer op asfalt?” YES!

In Coyhaique valt het eerst niet mee om een geschikte cabaƱa te vinden, maar uiteindelijk lukt het. Het is dan al een uurtje of 20.30 uur. Dan nog snel even een maaltijd scoren en om ca. 23.00 uur liggen we allemaal pas weer in bed.

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten