Tegen twaalven gaan we alsof het alweer routine is naar de supermercado om vervolgens tussen de middag een warme maaltijd te koken. Rond een uurtje of drie zijn we weer op het strand. We hadden gedacht dat het al aardig vloed zou zijn, maar dat viel tegen. Het is blijkbaar toch elke dag weer anders. Ook staat er vandaag veel wind. Dat zou ook kunnen uitmaken.
De kinderen vermaken zich weer prima met onze bekende Argentijnse buurman en met emmertjes, schepjes en andere strandspullen die spontaan worden aangeboden. Ook wij vermaken ons prima. Vlak voor de kust zwemt een drietal dolfijnen. Een geweldig gezicht.
Na een tijdje duiken Toon en Bente de zee weer in. Het is maar even of onze ‘niet nader te noemen pechvogel’ is met de mond op een rots gekomen en komt huilend naar ons toe. De lip is dik en bloed. Binnen no-time staat er een groot aantal Argentijnen om ons heen. Eén van hen blijkt dokter te zijn en bekijkt de wond en de tanden. Gelukkig is daar niets mis mee. De lip is alleen behoorlijk dik. Ondertussen is ook de life-guard gekomen met zijn koffer vol pleisters, gaasjes en desinfecteer. Hij bekijkt de lip ook, desinfecteert de wond en brengt later nog een zakje ijs tegen het zwellen. Het moet gezegd: “De Argentijnen zijn zeer vriendelijk en behulpzaam". Ook moeten we erbij zeggen dat onze 'niet nader te noemen pechvogel' eergisteren ook al door een life-guard is behandeld. Toen voor een val met de knie op een rots…We krijgen al een beetje een naam hier in het dorp :-))
Als onze pechvogel weer is opgeknapt blijft de Argentijnse dokter nog even om een praatje te maken en vertellen wij over Nederland en hij over Argentinië. Voor de laatste keer scoren we nog een ijsje in het restaurant bij de zee en gaan dan weer huiswaarts. Het was een ontzettende leuke tijd hier in Las Grutas. Morgen vertrekken we richting Neuquen.
Ach lieve Bente! Dat jou dat nou net weer overkomen moet schat. Sterkte met je lippie! Dikke kus van ons allemaal!
BeantwoordenVerwijderen