13-02: Vertrokken uit een zonovergoten Neuquen, na eerst nog wat fruit en brood te hebben gekocht bij de buurtsuper. Pas als we de stad uitrijden zien we pas hoe groot deze stad eigenlijk is. We rijden, net als gisteren, weer over Ruta 22 naar het westen. Het is toch echt goed te merken dat hier wat meer rivieren en andere waterlopen zijn, de omgeving is een stuk groener. Op een bepaald moment is er weer een controlepost van de Fytosanitaire Dienst (contole op enge onzichtbare beestjes). Het zal toch niet wáár zijn dat we onze net gekochte bananen en appels alweer moeten inleveren. Achter in de bus wordt alles geïnspecteerd en het fruit wordt met rust gelaten, men is vandaag alleen geïnteresseerd in vers vlees. Dat hebben we niet bij ons, dus we mogen door. Vóór ons is de logica van dit soort controles ver te zoeken, maar het zal wel ergens goed voor zijn.

Na een dikke 180 kilometer komen we in Zapala, de eerste echte plaats ná Neuquen. Hier trakteren we de bus weer eens op een paar liter diesel en onszelf op een ‘café con leche’. Net buiten Zapala draaien we, de ons zeer bekende, Ruta 40 weer op richting het noorden. We rijden nu een stuk naar het noorden, parallel aan de Chileense grens, richting Mendoza. In het westen zien we de eerste bergen van de Andes weer liggen, een machtig gezicht!!

Vlak vóór een wat onbeduidend dorpje worden we weer even staande gehouden door een politie-agent. Echt, om de haverklap zijn er onderweg contoleposten. Vaak is er niemand te zien. Als er wel politie is, worden we vaak ‘doorgezwaaid’ en af en toe staande gehouden. Stelt allemaal niet zo heel veel voor, even een praatje: ‘waar komen jullie vandaan’, ‘waar gaan jullie naar toe’, ‘even auto-papieren laten zien’ etc. Gaat er altijd erg vriendelijk, correct en losjes aan toe. Af en toe wil er een agent uit nieuwsgierigheid nog even in de bus kijken. Met een vriendelijke zwaai mogen we altijd door.

Mooi op tijd in de middag komen we Chos Malal binnen, het eerste dorpje na weer een heel lang stuk helemaal niets! Laura heeft een paar mogelijke overnachtingsplekken in dit plaatsje opgezocht in de Lonely Planet. Die gaan we eens opzoeken. Van een politieagent horen we dat het wat druk kan zijn want er is net een rally- en/of crossweekend aan de gang in dit dorp. Tjonge, hoe krijgen we het voor elkaar om overal net op een evenementen-dag aan te komen.

Het eerste hosteria heeft gelukkig wel plek voor ons. Wel weer in twee aparte kamers die een eindje uit elkaar liggen, maar dat geeft niks. We mieteren ons kratje met overnachtingsspullen op één van de kamers en gaan dan even het dorp in. Na het warm eten doen we (nou ja, vooral de kinderen) nog even een dubbele dosis schoolwerk.

Het weekend wordt afgesloten met een echt Argentijns ijsje. We hadden al eens geschreven dat Argentijnen gek zijn op ijs, en ook in deze ijssalon loopt men in grote getale in en uit met forse ijsco’s, waar die van ons wat zuinig bij afsteken.