Mendoza - Los Vilos

19-02: Om 9.30 uur vertrekken we uit Mendoza. We rijden de Andes in richting de grens met Chili. Dit is de belangrijkste grensovergang tussen Argentinië (Mendoza) en Chili (Santiago de Chile). Hoewel we door een dal rijden begint het gelijk al redelijk te klimmen. Het is zo’n 180 kilometer naar de grens. Prachtige landschappen trekken aan ons voorbij en de bergen worden steeds hoger en machtiger.

Zo’n 30 kilometer voor de grens rijden we vlak langs de Aconcagua, de hoogste berg van Zuid-Amerika (6962 m). We stoppen even bij het bezoekerscentrum en uitzichtpunt. Ondanks de wolken lukt het ons toch om heel even de top te kunnen zien. Onderweg werken we nog gauw even een zakje appels weg. Gezond, en op deze manier hoeven we ze straks bij de grens niet weg te gooien.

Het is voor ons even onduidelijk hoe het zit met de grens. Er zou een tunnel zijn waar de grens halverwege doorheen loopt, maar waar dan de Argentijnse grenskantoren zijn is ons een raadsel. We rijden maar gewoon door en zullen het wel zien. Inderdaad, vlak voor de grens moeten we tol betalen voor de ‘Cristo Redentor’-tunnel. Een lange, donkere en wat ons betreft een niet zo’n hele veilige tunnel, maar a la we zijn er door. Ook wordt er in dit berggebied overal aan de weg gewerkt, dus kruipen we ombeurten allemaal over één rijstrook. De pas ligt op circa 3.400 meter hoogte.

Dan zijn we ineens bij de Chileense grens. Dat is vreemd !!! Hebben we de Argentijnse kantoren dan ergens gemist? Hadden we in een vorig dorpje ergens de papieren moeten laten stempelen? Al gauw wordt duidelijk dat dit een gecombineerde grens is. Pffffw, dat scheelt nog weer. In de auto vullen we geroutineerd 5 immigratie-papieren, 1 auto-formulier en 2 fytosanitaire-formulier in. Bij de Argentijnse douane ontstaat er onduidelijkheid over ons ingevulde auto-formulier, ze hebben ons aan het begin niet de goede gegeven (eentje voor Chileense of Argentijnse burgers). Edwin moet dus met dat formulier naar een andere terminal om een goed ‘tijdelijk invoerdocument’ met de benodigde stempels te gaan halen. Niet zo’n groot probleem, maar er zijn net 4 bussen vol mensen aangekomen, dus staan er zo’n 250 mensen voor de loketten. Een aardige douaneman loodst Edwin even vooraan in de rij. Met dit nieuwe document weer langs de Chileense en Argentijnse politiepost voor een ‘in’- en een ‘uit’-stempel. Dan is dat klaar.

Ondertussen houdt Laura een aantal mensen van de SAG (gezondheidsdienst) lekker bezig. De inhoud van de bus wordt geïnspecteerd op de aanwezigheid van fruit, groente, ander plantaardig materiaal, vlees, melkproducten, honing etc. We hebben ondertussen geleerd dat je altijd ‘ja’ moet aankruisen op het formulier, dat betekent dat je iets van dat spul bij je hebt. Op die manier ben je ‘nooit de sjors’ als ze bij een inspectie iets vinden. De controle is grondig. Een zakje C-1000 rozijnen moeten we ter plekke opeten (zijn al wel 5x de grens over geweest, maar a la), een knoflookbol en een half zakje brandhout (voor de barbecue) moeten we inleveren.

Na de grens begint meteen de afdaling. Iets onder de pas is er een steil deel met 27 haarspeldbochten. Een indrukwekkend gezicht richting het dal. Het vrachtverkeer slingert zich daar langzaam omhoog en omlaag. We zijn dus snel beneden en komen dan in het wijngebied van Chili, de Centrale Vallei ten noorden van Santiago. Het staat er helemaal vol met wijngaarden. Zó vol, dat er geen plaats meer is voor een cabaña, want we kunnen er maar geen vinden.

We blijven maar doorrijden naar het noorden, want daar willen we naar toe. Pas in Los Vilos, aan de Pacifische kust, vinden we na wat zoeken een plekje. Als we het eten op hebben is het 21.00 uur en is het een veel langere dag geworden dan de bedoeling was. Het is niet anders, en morgen maar iets minder.