Paso Aqua Negro

23-02: Na het ontbijtbuffet is het inpakken en wegwezen. Wij hebben precies geluk gehad met het zonnige weer. Vandaag is het bewolkt en fris. Omdat het weer somber is twijfelen we of we de paso Agua Negro naar Argentinië wel zullen nemen. Als we niets van de omgeving kunnen zien is het jammer. Als we meer het oosten inrijden wordt het weer zonnig en besluiten we de pas wel te nemen. Van twee Zwitsers (met vrachtwagen-camper) hebben we gehoord dat het wel zeven uur rijden is. We zullen zien.

Bij de Chileense grenspost gaat het er weer vriendelijk aan toe en is alles zo geregeld. We kunnen de pas over. De Argentijnse grenspost ligt een aantal uren verderop. Het is weer allemaal gravel de komende uren, maar we zijn het wel gewend. Het landschap wordt alsmaar mooier. Het is moeilijk te beschrijven. De bergen hebben allerlei (pastel)tinten: rood, paars, geel, oranje, groen, grijsachtig blauw en nog veel meer kleuren. Een prachtig gezicht. De geografische grens ligt op een hoogte van ca. 4780 meter. We zijn vandaag vanaf La Serena op ongeveer zeeniveau begonnen. We zijn benieuwd wat de hoogte met ons doet. Normaal gesproken wordt geadviseerd om langzaam te reizen naar grotere hoogte, maar omdat er tussen La Serena en de Paso Agua Negro weinig is, hebben we daarvoor geen mogelijkheid. We moeten het in één keer doen.

Als we na een aantal uur het hoogste punt bereiken, merken we echt dat er minder zuurstof in de lucht zit. Je voelt een soort druk op de borst en alles kost moeite. Bente en Huub klagen ook dat ze zich niet helemaal lekker voelen en Toon voelt zich echt hondsberoerd… We geven ze alle drie een plastic zak en zorgen dat we gauw weer dalen. Op 4200 meter hoogte voelen we ons allemaal al weer beter, behalve Toon. Hij voelt zich slecht en ziet haast groen. Op een meter of 3000 gaat het ook met hem weer goed. Bij het afdalen komen we langs prachtig gevormde sneeuwvelden. De sneeuw is gevormd als 'toefjes' op een schuimtaart.

Dan krijgen we nog de Argentijnse grenspost. De mevrouw van de douane heeft zo te merken nog nooit een formulier ‘tijdelijke invoer’ verstrekt, maar samen komen we er wel uit. We moeten hier ook weer een aantal zaken inleveren, te weten de boter, de jam en de mayonaise. Prima, neem maar mee. Inmiddels is het 19.30 uur en zijn we dringend toe aan een overnachtingsplek. We vragen of er na de grens nog cabaña’s zijn. Die zijn er over een kilometer of twee. Dat klinkt ons als muziek in de oren. Bij de eerste de beste cabaña melden we ons, maar daar is alles ocupada. Vanaf 20.00 uur zou er echter weer één vrij komen. Klinkt vreemd, maar als zij het zegt.. We zeggen dat we ergens wat gaan eten en om 20.00 uur terugkomen. Een eindje verderop is een heel leuk restaurant met een leuke eigenaar. Daar gaan we wat eten. Het blijkt dat zij ook een cabaña hebben. We besluiten dat we daar gaan overnachten. Het verhaal van de vorige cabaña klonk ook zo vreemd…

Na het eten genieten we nog van een enorme mooie onweerslucht in de verte. Het is een prachtig gezicht. Dan trekken we ons terug in onze cabaña en gaan heerlijk slapen. Wel is het weer enorm laat geworden voor de kinderen. Morgen maar niet zo ver rijden en lekker relaxen.

...ik ben toch zeker Sinterklaas niet !!