Zout en meren

12-03: Vandaag zijn we vanuit San Pedro eerst naar het grote zoutmeer ten zuiden van dit dorp gereden. Een immense vlakte van zoute aarde en zout water, Lago Chaxa. Dit is echter een heel ander type zoutmeer dan dat we laatst in Argentinië (Salinas Grande) doorkruist hebben. Deze laatste was helemaal spierwit en vlak. Lago Chaxa is wat smoezeliger van kleur en veel ruiger. Dat komt door de verschillende samenstellingen van het zout. Het is erg heet op deze zinderende vlakte, maar dat weerhoudt ons er niet van een flink eind de vlakte op te lopen. Het is verbazingwekkend om te zien hoeveel leven er nog zit in zo’n extreem zout en onvriendelijk milieu. Overal lopen hagedisjes en fourageren vogels (waaronder flamingo’s) naar kleine waterbeestjes.

Vanaf Salar de Atacama rijden we nog ruim 100 kilometer naar het zuiden, op weg naar twee mooie meren op de altiplano. Voorbij het dorpje Socaire veranderd het asfalt weer in gravel en begint de weg snel te stijgen. We klimmen in snel tempo van 2500 meter naar ruim 4000 meter. Het uitzicht is enorm. Vlak vóór de Argentijnse grens komen we dan bij de Lagunas Miñiques en Miscantie. Twee prachtige diepblauwe meren met een witte zoutrand er langs en omgeven door statige met sneeuwbedekte vulkanen van bijna 6000 meter hoog. Het valt ons wel op dat ,in tegenstelling tot 10 jaar geleden, overal een toegangsprijs betaald moet worden, terwijl je er toen gewoon met een busje naar toereed. Op zich ook wel weer begrijpelijk dat de natuurbeherende instantie een graantje meepikt van de grote belangstelling. Het is hier koud op deze hoogte, maar de zon is gemeen fel.

Als we terug zijn bij onze cabaña gaan de kinderen nog even zwemmen en bereiden wij een eenvoudige doch voedzame maaltijd en genieten we van de prachtige sterrenhemel hier in de woestijn.