Atacama-woestijn

14-03: Rond 10.30 uur vertrekken we uit San Pedro en rijden zo’n 100 kilometer naar Calama. Iets ten noorden van deze stad ligt de grootste ‘open pit’ kopermijn ter wereld. Gisteren hebben we een mailtje gestuurd om een tour mee te kunnen maken, maar vandaag niets van gehoord. We besluiten er maar gewoon naar toe te rijden om te zien of we misschien nog meekunnen. Deze mijn is een dorp op zich. Laura waagt een poging maar krijgt te horen dat er alleen officiële tours vanuit Calama worden toegelaten. We rijden terug naar Calama om ons te melden bij de Tourist-info en/of een slaapplaats te vinden. In de Lonely Planet wordt Calama beschreven als een ‘shit-hole’ en dat is niets teveel gezegd. We doorkruisen de stad maar kunnen de tourist-office niet vinden en ook geen fatsoenlijke overnachtingsplek, wat een shit-hole. We besluiten door te rijden naar Iquique. Dat is nog wel een heel eind, maar het is nog vroeg en misschien komen we eerder nog wel een slaapplek tegen.

De hele dag rijden we door de Atacama-woestijn, een enorme droge en lege vlakte, er is helemaal niets te bekennen, er groeit geen sprietje groen en er loopt geen beest. Ook zijn er onderweg nauwelijks dorpjes. We zijn blij dat we in Calama hebben getankt. Tegen een uur of vier zien we iets wat op een chauffeurscafé lijkt. We gaan vast warm eten, als het vanavond dan wat later wordt, hebben we in ieder geval gegeten. Het menu is beperkt, maar dat geeft niet. Op het moment dat de laatste van ons heeft besteld, staat de bestelling al op tafel. Zo snel hebben we het nog nooit meegemaakt, dat lukt zelfs de chinees in Raalte niet. Het eten is eenvoudig maar lekker, en daar gaat het om.

Iquique ligt tussen de Pacific-kust en het kustgebergte. Vanuit de bergen zeil je dan ook zo, in één streep, de stad binnen. Het valt nog niet mee om een slaapplek te vinden, maar uiteindelijk vinden we onderdak bij een jeugherberg. Het is dan al bijna donker, het werd dan ook tijd. We zitten hier direct aan de Tsunami-evacuatieroute, maar volgens de beheerder hebben ze hier eergisteren niets gemerkt van het aangekondigde hoogwater. We slapen ook op de eerste verdieping, dat scheelt ook nog weer .