van Arica naar Putre

19-03: In de loop van de morgen vertrekken we uit Arica. Gewapend met een routebeschrijving van onze hostel-eigenaar gaan we op pad richting Putre. Hij heeft precies uitgetekend waar we onderweg leuke dingen kunnen zien en wat een mooie route is. Vanuit Arica nemen we dan ook niet de gangbare route, maar de ‘archeologische route’, hier zijn veel geoglyfen te zien, oude tekeningen op de bergen gemaakt door de oorspronkelijke bewoners. Deze route voert ook door de 'Valle de Azapa', een groene vallei met veel groente- en fruitteelt.


Bij Poconchile komen we op weg 11, de gangbare weg van Arica naar Bolivia. Dit houdt meteen veel vrachtverkeer in. Bolivia ligt niet aan zee, dus een groot deel van de bevoorrading van dit land vindt plaats via de haven van Arica, met als gevolg dat alles per vrachtwagen, via weg 11, de Andes over gesleept moet worden.

De route is mooi en voert ons al gauw weer naar grote hoogte, de valleien blijven groen maar de bergen worden kaler. Onderweg stoppen we bij een onderkomen langs de weg. Het lijkt in eerste instantie een soort kioskje c.q. restaurantje maar het is meer een onderkomen van een gezin waar iets gegeten of gedronken kan worden.

We worden meteen verwelkomd door een hele aardige meneer met een lange baard (nee, niet sinterklaas!) en deze begint meteen honderduit te vertellen over stenen, de natuur, de sterren, scherven etc. De kinderen hangen aan z’n lippen. Er worden prachtig gekleurde stenen en mineralen tevoorschijn gehaald en wat vergrootglazen om ze goed te kunnen bekijken. Voor Hollandse begrippen is het er een beetje een rommeltje, maar de ontvangst is hartelijk. Later komt ook de vrouw des huizes erbij. We drinken een paar mokken coca-thee, een probaat middel tegen hoogteziekte. We praten wat over Nederland en Chili en hun keuze om daar te gaan wonen en de kinderen dáár op te voeden, ver weg van de bewoonde wereld. We komen moeilijk weg, want de kinderen zijn allemaal aan het werk geslagen met stenen en vijlen om er iets moois van te maken, praktijkgericht leren zeg maar!!!!

Na bijna anderhalf uur gaan we dan toch verder, we moeten naar Putre voor een overnachtingsplek. Dit is niet zo heel ver meer. Putre is een klein plaatsje op circa 3500 meter hoogte in de Andes. We vinden een plek in een eenvoudig hotelletje, waar toevallig nog een Nederlands stel zit dat hier in de buurt ook een trektocht houdt, verder zijn er geen gasten.

Als de laatste straal zon achter de bergen is verdwenen is het gelijk koud. ’s Nachts koelt het hier af tot net boven het vriespunt. In dit soort contreien is het dan ook heel normaal een heel dik pak dekens op de bedden aan te treffen. Ademhalen is al moeilijker op deze hoogte, maar onder zo’n dik pak dekens wordt ook het laatste beetje lucht uit je lijf geperst.


Putre



...een alpaca in de eettent!