Lauca National Park

19-3: Na het eenvoudige ontbijt gaan we de auto in. Op aanwijzingen van onze hostel-eigenaar in Arica gaan we eerst naar het einde van ruta 11, naar Chungará, gelegen aan Lago Parinacota. Als we hier ’s morgens op tijd zijn, is het zicht het best, aldus het advies.

De route erheen is fantastisch. De helft is geasfalteerd, de andere weg gravel. Omdat het de weg is van de haven van Arica naar Bolivia zijn er veel Boliviaanse vrachtauto’s die met ronkende motoren de bergen op kruipen.

De bergen zijn prachtig en we krijgen een steeds beter zicht op Volcán Parinacota. Wat een machtige vulkaan is dit! Tien jaar geleden zijn we hier ook geweest, maar toen was de vulkaan verdwenen in een onweerswolk. Bovendien lag er toen, voor zover wij konden zien, geen sneeuw op de vulkaan.

Bij Lago Parinacota gaan we even uit de auto. Er staan wat Chilenen met GBR-etjes. Bente en Huub hebben nog wat zakgeld en kopen een sleutelhanger. Wij bekijken, op verzoek van het thuisfront, de poncho’s.
“Leuke felle kleurtjes” is de zoekopdracht… dat is moeilijk. Hier zijn de stoffen, in grote hoeveelheden, en passend in de omgeving geweldig, maar in Den Ham?… We besluiten hier onze slag niet te slaan maar later het thuisfront nog even te vragen of de “felle kleurtjes” écht wel de bedoeling zijn.

We lopen naar het prachtige meer waar een flamingo en diverse reuzen-meerkoeten te zien zijn. Ook zien we enkele viscachas. Dat is een soort chinchilla, maar je kunt het ook vergelijken met een konijn met een lange staart. Wel grappig om te zien.

Dan gaan we weer terug om het kerkje in Parinacota te bekijken, een klein gehucht. Het is een heel klein kerkje, maar helaas zit de deur op slot. Van andere toeristen hoorden we dat de sleutel, volgens traditie, in beheer is bij de oudste bewoner van het dorp. In dit geval een oude man die op dit moment in het ziekenhuis ligt… Geen kijkje in deze kerk dus. Dan maar even wat te eten scoren. De keuze is beperkt. Gefrituurd brood, gebrande maïs, coca-thee… Nou, doe dan maar coca-thee in verband met de hoogte en gefrituurd brood. Dat gaat er wel in, ook bij de kinderen.

Dan weer verder terug. De bedoeling is om de Termas aan te doen. Als we er zijn blijkt er een staaldraad over de weg gespannen met een slot erom… Geen Termas dus. Later horen we dat de weg alleen is afgesloten in verband met de regen van een tijdje geleden. De weg is slecht, maar de Termas was te voet te bereiken. Helaas.

Terug bij ons hotel gaan de kinderen nog wat schoolwerk doen. Dan gaan we weer bij hetzelfde restaurant als gisteren eten. Daarna nog een ijsje op de plaza en dan weer naar het hotel. Op tijd onder de dikke dekenlaag.