Vamos?

26-2: Vandaag is het stralend weer en gisteren is het ook droog geweest, dus we gaan vandaag proberen wat noordelijker te komen, voorbij het waterballet van donderdag.


Het stuk weg dat we al twee keer gereden hebben is inderdaad beter, de grote stukken steen zijn aan de kant geschoven en de modder is wat opgedroogd, maar op wat plekken is het nog wel een puinhoop. Dáár waar we donderdag terugmoesten is het nu ook droog en kunnen we inderdaad verder. Al snel zien we dat we toen de juiste keuze hebben gemaakt. Als we het er donderdag op gewaagd hadden, hadden we iets verderop zeker terug gemoeten. Dan hadden we het er dus twee keer op moeten wagen. Op sommige plekken is zelfs een deel van de weg weggeslagen.

Een eindje voor Villa Union moeten we ook vandaag nog weer door het water, één keer zelfs over een hele breedte. Gelukkig is het niet te diep en de stroming niet te groot, maar je weet maar nooit wat er onder water zit. Altijd weer een opluchting als we weer aan de overkant zijn.

Op de kruising in Villa Union staan er ineens kegels dwars over de weg, da’s goed teken. Een ter plaatse gestationeerde politieagent geeft maar mondjesmaat informatie, maar het is ons wel duidelijk dat we ruta 40 niet kunnen vervolgen omdat deze wat verderop geheel is afgesloten en onbegaanbaar is. Volgens de agent duurt dat zeker nog twee dagen, misschien langer. Een fikse tegenvaller, zitten we weer opgesloten. We gaan het dorp even in en drinken even wat bij een tankstation zodat we even kunnen nadenken.

Er is één alternatief om de weg naar het noorden te kunnen vervolgen, dat is via ruta 150 naar het zuiden, door Talampaya National Park. Deze weg is wel open. Dit betekent wel een omweg van zo’n 350 kilometer, maar dan zijn we wel eigen baas en niet afhankelijk van wanneer anderen de weg weer begaanbaar maken. Dat doen we. Het is een prachtige route met mooi gevormde en gekleurde bergmassieven en mooie cactussen. Uiteraard hebben we vandaag ook nog weer twee fytosanitaire contoles. We vrezen voor het lot van onze banaan achterin de bus, maar beide keren blijft deze gespaard. Beide controles waren gericht op sinasappelen en appelen. We snappen er niets meer van, wie het weet mag het zeggen?

Op een gegeven moment lijkt het of er op de weg een aangereden dood beest ligt. Als we iets dichterbij komen blijkt het echter een enorme hagedis te zijn met een rood rozige kleur. We keren om om dit beest goed te bekijken. Hij is wel een halve meter lang! Schitterend beest!

Rond 18.00 uur zijn we in Chilecito, dat is ver genoeg voor vandaag, het is mooi geweest. Een klein provinciestadje met, volgens de Lonely Planet, voldoende overnachtingsmogelijkheden. Het hostel van de ACA (=Argentijnse ANWB) moet voor ons 590 peso’s kosten, dat is al inclusief de 10% ANWB-korting die we daar krijgen. Gekkenwerk!!! Twee straten terug vinden we een mooiere plek voor 260, en dan ook nog eens inclusief ontbijt, dat past ons.