Een lange dag!

19-1: De bedden in het hostel waren goed en ook de douche was fijn en warm. Uitgerust kunnen we aan onze desayuno beginnen. Bente maakt nog even een Cito-toets voor spelling. We laden alles weer in de bus en nemen afscheid van Gerrit en Annemiek. We wensen ze veel succes met het vinden van een lift! Om 10.00 uur rijden we al. Vandaag willen we proberen een heel eind te komen. Volgens onze kaart komt er nog 336 kilometer gravel, dus dat wordt nog een hele toer.


De gravelweg loopt langs een nieuw aangelegde asfaltweg die nog niet in gebruik is genomen. Deze weg lonkt verleidelijk naar ons. We kunnen het asfalt niet weerstaan en gaan door de ”berm” over het nieuwe asfalt. Wat een genot. De asfaltweg is al eindeloos lang, maar voor ons is het onmogelijk om al het asfalt te nemen. Telkens zijn er hopen zand op gelegd. Bovendien kunnen we met de bus niet overal het asfalt verlaten, gezien de grote hoogteverschillen tussen de asfaltweg en de gravelweg. De kinderen vinden het wel mooi dat we “een beetje stout” doen. Maar goed, het zijn maar enkele kilometers. Dan gewoon weer gravel, gravel, gravel.

Onderweg zien we weer veel guanaco’s en struisvogels. Als we ergens staan om weer een paar foto ’s te maken worden we ingehaald door een witte pick-up. Vanuit de achterbak wordt hard naar ons gezwaaid! Het zijn Gerrit en Annemiek. Wat een mazzel dat ze zo snel al een lift hebben gevonden! Wij stappen weer in en zetten de achtervolging in.

Na een hele tijd hobbelen komen we een fietser tegen die even zit uit te rusten van deze bijna onmenselijke fietstocht. Het blijkt een Duitser te zijn waarvan wij al gehoord hadden in de verhalen van Gerrit en Annemieke. Alles is verder goed met hem. Hij rust alleen even uit achter een verkeersbord, in verband met de enorme wind. Mooi zo. We geven hem een hand vol toffees uit onze megazak en gaan weer verder, met de informatie dat er zo weer een stuk ASFALT komt!En dat blijkt waar te zijn. We zoeven weer over de weg. Na een tijdje doemt er iets van een gebouw op aan de linkerzijde van de weg. Daar staat de witte pick-up. Wij gaan ook even van de weg. De chauffeur van de pick-up moet alleen even de weg vragen. Alles is nog oké met Gerrit en Annemiek. Daar gaan we weer. Nog even en dan weer gravel…

Vandaag hebben we weer geluk: er steekt weer een gordeldier de weg over. Ditmaal een volwassen exemplaar. Wat zijn het toch leuke beestjes! Als Laura probeert uit te stappen krijgt ze de deur bijna niet open in verband met de enorme wind. Om de deur te behouden moeten we deze telkens met z’n tweeën opendoen.

Dan weer verder hobbelen… We proberen om vandaag in Tres Lagos te komen. Het eerste stadje aan het begin van het asfalt. We verwachten dat we daar wel een overnachtingsplek kunnen vinden. Ongeveer 40 kilometer voor dit stadje valt pech ons toch ten deel… We hebben een lekke achterband… Het waait! Als je uitstapt wordt je bijna gezandstraald! Maar ja, niets doen is geen optie. De kinderen blijven in de auto, en wij gaan aan het werk. De krik pakken en één van de beide reservewielen. Aan het werk. Al snel doemt er een auto met drie Argentijnse mannen op. Zij bieden onmiddellijk hulp aan. Dat is prettig. Na een halfuur is het karwei geklaard en kunnen we alles weer in de bus pakken, inclusief kapotte band… Wat een rommel geeft dat! Nou ja, dat zien we later wel weer. We gaan zo snel mogelijk op zoek naar een nieuwe band en velg.

Eerst maar naar Tres Lagos. Dat blijkt een tegenvaller. Er is werkelijk helemaal niets te beleven in dit “gat”. Maar: er is wel een tankstation. Even bijtanken voor de bus (en voor ons) en dan vol goede moed nog ca. 160 kilometer naar El Calafate. Er zit niets anders op.

In El Calafate aangekomen gaan we direct naar de tourist office. Er blijkt geen cabaña meer vrij…. Tja, een toeristische plek in de zomervakantie van veel Argentijnen. Het was te verwachten. Slik. Oké: waar is de folder van een slaapplaats die we bij het tanken in Tres Lagos hebben gekregen? Daar gaan we heen. Helaas: Vol. De eigenaar wijst ons een ander hotel. Daar hebben we meer geluk. Er is voor vannacht (en alleen voor vannacht!) plek voor ons. En de prijs: die nemen we maar voor lief! Het is te laat om nog een camping te zoeken. Bovendien moeten we nog eten scoren. Als het hotel de vierpersoonskamer voor vijf personen prepareert, gaan wij een hapje eten. Onder het eten komt er een SMSje van Gerrit en Annemiek. 35 kilometer voor El Calafate hebben ze eindelijk contact gekregen met de Argentijnse boer achter het stuur van de witte pick-up: mogen we er alstublieft uit! Wij hadden onderweg al vaak aan hun gedacht: een dag in de bak van een pick-up zal minstens zo zwaar zijn als een dag fietsen: wind, hobbels, geen mogelijkheid om te eten, drinken, plassen. Compleet afhankelijk van de chauffeur. Voor morgen spreken we met elkaar af. Het was een hele lange dag.