van sneeuw naar zout

02-12: Vanuit Twin Falls rijden we strak naar het zuiden via weg 93. Dat is een bijna recht eind van zo’n 120 mijl. Hier verdwijnt langzaam de sneeuw en komt het groen weer te voorschijn. Ook de zon laat zich volop zien. Wat een genot om eens een poos over schone wegen te rijden. Ergens onderweg steekt een verdwaalde coyote, een eindje vóór ons, de weg over. Leuk om te zien.

Ergens op dit stuk weg komen we Nevada binnen. Gelijk achter het bord, wat dit heugelijke feit vermeldt, staat dan ook een casino en het dorpje heet ‘Jackpot’, handig om doorheen te komen als je nog een hele reis te gaan hebt.

Na een stop bij een pleisterplaats voor truckers (voelen we ons nu ook thuis!!) in Wells, gaan we haaks om naar het oosten, richting Salt Lake City (op Interstate 80). De weg klimt en daalt wel af en toe maar het zijn verder gigantische uitgestrekte stukken highway als je weer een berg overkomt.

Na zo’n 50 mijl op weg I-80 komen we weer in Utah, bij Wendover. Hier beginnen ook de uitgestrekte zoutvlakten van The Salt Lake Desert. Ongelofelijk wat een vlak stuk gebied na zoveel bergen in de afgelopen tijd. Weg 80 loopt er als een lange streep dwars doorheen naar Salt Lake City. Onderweg komen we langs de ‘Bonneville Speedway’, dit zijn de kilometerslange racetracks op de zoutvlakte waarop vanaf 1935 snelheidsrecords worden verbroken.

Tegen de avond, rond een uur of 6, zijn we vlak voor Salt Lake City. We gooien de tank nog een keer vol en gaan een hapje eten. Laura heeft alweer een KOA-camping opgeduikeld uit het grote boek, daar gaan we naar toe want deze is ‘year-round open’. Het kantoortje zit al dicht maar we pakken een enveloppe van de plek waar we willen staan, vullen onze gegevens in, doen het geld erin en gaan op de plek staan, zo simpel kan het zijn.