Souvenirs die je eigenlijk niet wilt...

05-07: Als we wakker worden merken we dat het buiten echt herfstig is, veel wind en regen. Echt een dag om even flink kilometers te maken. We willen een flink eind richting Adelaide komen waar we woensdag willen zijn. De route gaat door veel “niets”. Onderweg zien we af en toe een emu, een vos, een pelikaan en konijnen (nee konijnen zijn niet echt iets bijzonders, maar we hebben ze lang niet gezien). Kangoeroe’s zien we vandaag nauwelijks.

Om een uur of vijf zijn we in Murray Bridge. Bij de plaatselijke “i” stellen we weer de bekende vragen. De medewerkers zijn niet al te vriendelijk. We krijgen een folder met hotels en motels mee en een lijst met restaurants….kortom, precies wat we niet nodig hebben. Van die medewerkers die eigenlijk helemaal niet luisteren naar je vraag. Nou ja, uiteindelijk worden de campings worden nog even op de kaart aangegeven.

Dan gaan we naar de plaatstelijke Mac. Even bijkomen van de afgelegde rit, internetten en de kinderen kunnen spelen, dat is echter van korte duur. Bente heeft haar enkel op een of andere manier erg bezeert en kermt van de pijn. We zetten haar op een stoel en kijken het even aan. Na een tijdje lijkt het wat beter. Als we willen gaan en ze probeert te staan is het onmiddellijk weer mis. Ze kan er niet opstaan en moet erg huilen. Dan weten we het bij haar: 'het is menens'. Ze is normaal een enorme bikkel. We vragen waar we een arts kunnen vinden. Er blijkt dichtbij een soort huisartsenpost te zijn. Edwin draagt haar daar binnen en Laura geeft wat gegevens door aan de balie (voor het dossier). Dan is het wachten op een dokter. De dokter vindt de enkel wel erg dik en Bente geeft aan pijn bovenop de voet te hebben. Er worden foto’s gemaakt. Uiteindelijk valt alles mee. De enkel is verstuikt o.i.d. maar er is in iedergeval niets gebroken, gelukkig maar. Met een verbandje als steun om haar enkel, twee röntgenfoto’s (souvenirs die je eigenlijk niet wilt) en het betalen van de rekening gaan we de deur weer uit…

Bente heeft toch wel vaak pech, en dan hebben we nog niet eens geblogd over haar val van bovenuit het bed boven de cabine op de tafel… Dat liep ook met een sisser af. De tafel was alleen stuk, maar dat mankement hebben we gewoon aan ons gebrekenlijstje voor Apollo Campers in Melbourne toegevoegd.


Het is inmiddels 19.30 uur. Nog even een camping zoeken. Als we er een gevonden hebben is daar niemand meer te bekennen en staat er “No Vacancy”. Maakt niet uit, we vinden toch een plek, pluggen onze kabel in en melden ons morgen wel. Dan: zo snel mogelijk allemaal naar bed. Gelukkig hebben we vanmiddag onderweg zware kost gehad: fish and chips! Daar kunnen we het prima mee doen tot morgenvroeg.