Eentonig

04-02: Vandaag geen tenten opruimen en matjes oprollen, dus we kunnen op tijd weg. We pakken weer Ruta 3 naar het noorden. Qua navigeren is het een makkie de afgelopen en de komende dagen. Het weer is erg wisselvallig.

Het landschap is hier erg eentonig. Een lange rechte weg, met om onverklaarbare reden zomaar ergens in de vlakte een haakse bocht. Het blijft dus opletten. Ook wemelt het hier weer van de beesten langs de weg. Kudden guanaco’s, gordeldieren, stinkdieren, nandu’s en zelfs een vos kruist het pad van onze bus. Het is duidelijk dat guanaco’s daar niet echt handig in zijn want de kadaverdichtheid is hier hoog langs de weg. Om de paar honderd meter ligt wel één of meerdere kadavers in verschillende stadia van ontbinding.

Na zo’n 150 kilometer het eerste teken van leven, een tankstation. Even een korte break en dan weer door. Omdat het weer toch niet zo super is willen we vandaag even een flink stuk rijden. Op die manier kunnen we morgen een bezoek brengen aan een nationaal park met versteende bomen.

Na nog eens zo’n 150 kilometer weer een tankstation in een miniscuul dorpje. Weer strekken we even de benen en eten ee broodje achter de bus. Tussen deze tankstations is er ook echt helemaal niets, maar dan ook niets te beleven.

Rond half vier komen we aan in Comodoro Rivadavia. Een redelijke plaats in deze omgeving, die helemaal draait op de oliewinning hier in deze regio. Een foeilelijke provinciestad. We hebben er even door heen gelopen om de vuile was weg te brengen, te pinnen en wat te eten, maar we hebben niets moois kunnen ontdekken. Toch blijven we hier 2 nachten in een eenvoudig hotel zodat we morgen het versteende bos kunnen bezoeken.

’s Avonds doen de kinderen met Laura nog wat schoolwerk en haalt Edwin de schone was weer op. Nu kunnen we ook onze blog weer bijwerken.