het Charles Darwin-gevoel

30-01: Vanmorgen was het weer tijd voor een (reken)Cito-toets. Zowel Toon als Bente moesten er aan geloven. Beide moeten nu nog één Cito doen.


Rond half drie zijn we in de haven en gaan alvast bij het kantoortje van de Ms. Barracuda staan waar we gisteren de kaartjes hebben gekocht. We zijn wat aan de vroege kant, want we hoeven hier pas om 3 uur te zijn. Het geeft niet want het is mooi weer en er staan al meer mensen te wachten om mee te gaan met een tocht over het Beagle-kanaal. Onze boot vertrekt om half 4, dus ruim op tijd.

Zo rond 3 uur vertrekken successievelijk allerlei boten en groepen mensen, maar van iemand van de Barracuda is geen spoor te bekennen. Het kantoortje is dicht en blijft dicht, terwijl er duidelijk op de deur staat dat er vandaag om half 4 een boot vertrekt. We vragen wat rond en collega excursie-ondernemers vinden het raar. Ze raden ons aan vast door de haven-controle te gaan en naar de boot toe te lopen. Het is inmiddels iets vóór half vier en bij de boot aangekomen is daar geen enkel teken van leven te ontwaren. Bij een naastgelegen catamaran, die al ongeveer aan het vertrekken is, informeren we nogmaals naar deze gang van zaken. Heel vreemd vinden ze het!!! Nou, komt het leuke….we kunnen gewoon met hen mee. Dat is nog eens super. We leveren ons betaalbewijs in en zij zullen het morgen wel regelen met het kantoor van de Barracuda. Echt super, anders hadden we mooi met lege handen gestaan vandaag, wel betaald maar geen excursie. Dan was het Charles Darwin-gevoel aan ons voorbij gegaan, dat zou toch erg jammer zijn geweest.

Als we aan boord zijn vertrekken we onmiddellijk. Met een redelijke snelheid verlaten van de haven van Ushuaia en varen het Beagle-kanaal op. Het is mooi helder , droog en zonnig weer. We varen langs diverse eilanden met kolonies zeeleeuwen, koningsaalscholvers en sterns. Er is voldoende mogelijkheid om te fotograferen. Op één eiland leggen we aan en kunnen we even aan land. Als laatste varen we langs de beroemde vuurtoren van Ushuaia (uit de roman van Jules Verne "de vuurtoren op het eind van de wereld"), deze staat moederziel alleen op een rotsig eiland een eind in het Beagle-kanaal.

Na een kleine 3 uur varen zijn we terug in de haven en lopen nog even door de stad. Hoewel we nog maar zo’n drie hele dagen hier zijn, hebben we het gevoel hier al heel lang te zijn. Er hangt hier een heel relaxte sfeer en het is een fijne stad om te vertoeven. Morgen gaan we weer rijden, in noordelijke richting (tja, veel andere richtingen kun je hier ook niet op!!!). Met weemoed nemen we afscheid van Ushuaia, echt een plek om ooit nog eens terug te komen.