08-06: Vandaag afscheid nemen van Nieuw-Zeeland en op naar onze volgende etappe: Australië. De camper moet vandaag ingeleverd worden, dus de dag begint met het inpakken van de rugzakken, het afhalen van de bedden en het ‘optisch’ reinigen (klinkt goed hè!) van de camper. Bij het inpakken ontdekken we dat we nog e.e.a. zijn vergeten mee te sturen in de pakketjes die gisteren zijn verzonden, jammer!!
Onderweg naar de camperverhuurder bedenken we dat we vergeten zijn de toilet-bak te legen! Dat is balen, want dat was één van de redenen dat we op een camping gingen staan nota bene! Nou ja, bij de verhuurder zal ook wel een mogelijkheid zijn.
 |
| ...de nieuwe A380, maar niet voor ons!! |
Het inleveren gaat snel en zonder problemen, en het probleem van de toilet-bak blijkt mee te vallen, gelukkig maar. We krijgen een transfer naar de luchthaven. Omdat we daar om 11.30 uur zijn en onze vlucht pas om 15.25 uur gaat hebben we nog veel tijd over. We gaan ergens wat drinken om de tijd te doden, wisselen ons laatste NZ-dollars voor Aus-dollars en kijken voor het laatst in de souvenir winkels naar kiwi’s, pukeko’s, jade, koru’s en beefbone-kettingen.
Al om 13.00 uur kunnen we inchecken. Dat is mooi, want dan zijn we van die grote rugzakken af. Het inchecken gaat erg moeizaam. Ten eerste omdat het computersysteem erg langzaam is en ten tweede: onze elektronische visa voor Australië zijn niet geregeld! Wat krijgen we nou? Ons reisbureau had ons verzekerd dat alles geregeld was, we hebben er zelfs voor betaald. Ook de wijziging van ons reisschema was geen probleem voor het Australië visa werd ons verzekerd! We kunnen dus niet worden ingecheckt, want geen visum = geen vlucht naar Australië. Gelukkig is ook hiervoor een oplossing voor handen. Bij de balie van Qantas Airlines kunnen visa geregeld worden. Dat is een makkie en eigenlijk alleen een kwestie van $ 150 dollar aftikken. Die moeten we maar terug zien te krijgen van ons reisbureau dan…
Gelukkig, we zijn ingecheckt en kunnen mee naar Sydney. Rond 15.00 uur gaan we boarden. We hebben een hele rij stoelen voor ons alleen. De vlucht zal 3,5 uur duren. Op het vliegveld hebben we wat kleins gegeten, omdat je in het vliegtuig toch altijd een maaltijd krijgt, NIET DUS!!!. Helaas, op deze vlucht moet voor alles betaald worden…Jetstar blijkt de Ryanair van Australie/Nieuw-Zeeland te zijn. We nemen maar wat te drinken.
De vlucht verloopt goed en de kids zitten met z’n drieën op een rij. Ze hebben alweer contact gemaakt met een Duits stel achter hun. Het meisje kan goed Nederlands en vind het leuk om de taal te spreken. Samen Nintendoën en praten ze en de vlucht is ook zo weer voorbij.
In Sydney komen we zonder kleerscheuren door alle controles ( immigrations, douane en veterinair). Dat is een meevaller vandaag. Dan moeten we nog een hotel regelen bij de tourist-information. Dat valt niet mee. Het systeem is weer langzaam. Zes nachten kunnen we nergens boeken, want maandag 13 juni is het Queens Day! (Koninginnedag, 2e maandag van juni)en alle hotels zitten vol tussen 11 en 13 juni. Na een uur hebben we dan eindelijk een hotel voor drie nachten geboekt, daarna moeten we maar weer zien. Als we willen betalen weigeren beide creditcards weer, dat kan er ook nog wel bij vandaag. Uiteindelijk wordt er telefonisch voor ons geboekt.
We regelen kaartjes voor een shuttle-bus die ons voor het hotel afzet, da’s wel prettig, want we zijn wel moe van deze reis. We worden gematst, drie keer de volwassenen-prijs betalen voor ons vijven. Aardig zeg. Als we bij de shuttle zijn vraagt de chauffeur welk hotel. Er blijken er twee Sydney Travellodges te zijn. De man zegt: kan mij niet schelen waar ik jullie drop. Lekker vriendelijk!! Als we in de bus zitten en onze 3 kaartjes afgeven is de chauffeur weer onvriendelijk. Hij wil ons vijven niet meenemen voor 3 kaartjes. Hij gaat verhaal halen bij zijn baas. Als hij terugkomt zegt hij geïrriteerd: “My boss will pay the difference, it’s O.K.” Waarop wij zeggen: “Maybe your boss can also say sorry to us?” Maar dat zit er natuurlijk niet in.
Om 19.30 uur komen bij ons hotel. We pakken onze rugzakken uit de bus en zeggen dat we ook voor de terugweg maar 3 kaartjes hebben. “I don’t care!” is zijn onverschillige antwoord. Tja, waarom maak je er eerst dan zo’n heisa van! Zonder verder een woord met hem te wisselen gaan we ons hotel binnen. We vertellen hem alleen dat we hem geen vriendelijk persoon vinden. Inchecken, spullen op de kamers leggen en bij het restaurant aan de overkant een maaltijd scoren. Wat een dag! Het reizende leven gaat niet altijd over rozen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten