3-6: Na een slome start gaan we rond het middaguur op weg. We willen een eind richting Mount Egmont (Mt. Taranaki) komen, gelegen aan de westkust. Het weer is zozo en rijden is dan ook prima. In Foxton zien we in de verte zowaar een molen! Daar gaan we even een kijkje nemen. Er is van alles uit Nederland te koop: beschuit, kaas, hagelslag, appelmoes, stroopwafels! We kunnen het niet laten om beschuit en hagelslag te kopen.
Voordat we de camper weer starten gaan we nog even aan bij de plaatselijke kapper. Helaas is het te druk om ons allemaal te knippen, maar één klant kan ze er nog net bij hebben. Edwin is de gelukkige. Met tien minuten is hij weer lekker gekortwiekt.
Ergens bij Whanganui vinden we een camping met stroom en internet en kunnen we ons weer lekker installeren. Eten koken en weer op tijd onder de wol.
04-06: Als alles in en om de camper weer op orde is kunnen we rond half 11 vertrekken. We gaan eerst nog even de stad in om boodschappen te doen en om te kijken of er nog leuke winkeltjes zijn. Bij de plaatselijke souvenirwinkel maken we een praatje met de eigenaresse. Ze vind het helemaal leuk dat we een bijzondere reis maken, dat de kinderen alle drie een sleutelhanger mogen uitkiezen. Mazzelkonten! Ze vraagt wat we van de mensen in Nieuw-Zeeland vinden. We zeggen dat we de hele reis eigenlijk alleen nog maar aardige mensen zijn tegengekomen en geen problemen hebben gehad.
Als we onze boodschappen hebben ingeslagen lopen we weer naar de camper. Als we de camper op een afstandje zien staan, zien we net dat er iemand even voelt of de deur misschien open is. Gelukkig zat hij goed op slot! De knul loopt weer verder, onze kant op. Laura neemt de boodschaptas van Edwin erbij, zodat die z’n handen (lees: vuisten) vrij heeft, de kinderen laten we achter ons lopen. Je weet nooit wat voor vlees je in de kuip hebt zeg maar. En omdat de deur op slot zat is er natuurlijk ook geen sprake van een probleem, maar het voelde niet prettig. Als de knul ons passeert zegt Edwin: “Thank you for your security check!!!!”. De sukkel kijkt een keer op en zegt: “was it yours?” Ja eik*l en blijf er met je p*t*n vanaf ja! De knul loopt met slome pas weer verder. Eigenlijk is hij nog te lui om echt in te breken… LOSER!
Het houdt de kinderen nog wel even bezig dat er bijna iemand bij onze spullen zat. Huub merkt op: “maar hij had niet eens een ‘zwart met wit gestreept pak’ aan! Dan is het toch ook geen boef?”, de schat!! We vertellen dat iedereen een boef kan zijn, ook iemand die er als een “gewoon mens” uitziet en staan er verder niet te lang meer bij stil. We zijn weer goed weggekomen en wie weet hebben er al wel eerder 100 man aan onze deuren van de camper gevoeld. Als je het niet weet, is het ook niet erg. Soms is het maar beter om je als een struisvogel te gedragen…
 |
| zo hadden we 'm graag gezien, maar helaas! |
De bedoeling is dat we vandaag Mount Egmont zien, maar het weer is zo regenachtig dat we geen berg hebben kunnen bekennen. We besluiten de berg/vulkaan te laten voor wat het is en nemen The Forgotten Highway weer landinwaarts. In het plaatsje Whangamomona vinden we een camping. Er is niemand te zien. We moeten het stageld ergens in een gleuf deponeren en gaan dan naar de plaatselijke kroeg. We drinken en eten er wat en gaan door het donker (lekker spannend met de zaklamp) weer terug naar de camper. Nog even relaxen en dan lekker slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten