Nalcas-Malalcahuello

5-1: Na een karig ontbijtje en wat schoolwerk gaan we op weg naar nationaal park Nalcas Malalcahuello. Gisteren hadden we veel regen, maar vandaag een heldere blauwe lucht met hier en daar een wolk. Prima weer voor deze trip. We melden ons bij de entree van het park en vragen nogmaals of het geen probleem is met onze auto. Dat is het niet. Tot een bepaald punt, dat ze voor ons aangeven op een kaartje, kunnen we prima met onze bus uit de voeten. In het park zijn geen voorzieningen, dus eerst moeten er inkopen gedaan worden (eten en drinken).
Daar gaan we dan. De weg bestaat uit gravel/lavagesteente, maar is goed te rijden. Overal staan araucarias langs de weg en op de bergen er omheen. Na een gammel bruggetje moeten we het pad linksaf hebben. Al gauw komen we dan in een soort maanlandschap. Overal is as en her en der liggen stenen die ooit door de vulkaan uitgespuwd zijn. De toppen van de vulkaan zijn bedekt met sneeuw. Een heel mooi gezicht. We rijden almaar verder door dit maanlandschap tot we op een mooi uitzichtpunt komen. We stappen uit, nemen een broodje en de kinderen gaan op ontdekkingstocht. Geweldig zo’n enorme vlakte met as en stenen! Ze vermaken zich prima en lopen de enorme kale vlakte op. Het is moeilijk hier afstanden in te schatten, maar er kan niets gebeuren! Ondertussen maken wij een kletspraatje met een Duits gezin dat hier twee weken op vakantie is om hun dochter/zus te bezoeken.


Als we na een tijdje weer verder gaan wordt de weg wel erg nauw en is de ondergrond wel heel erg los. Veel stenen. Bovendien verschijnen er een aantal haarspeldbochten. We besluiten niet verder te gaan, maar te keren nu het nog kan. Geen onnodige risico’s.

De volgende rit gaat naar Longuimay over soortgelijke wegen. Het is duidelijk dat het de afgelopen dagen geregend heeft, want deze weg is niet overal even goed. Het is zeker de moeite waard, maar kan niet tippen aan het maanlandschap van vanmorgen. We passeren nog een gaucho die met paard en hond wat koeien naar onduidelijke bestemming probeert te krijgen.

In het dorpje Longuimay eindigt onze trip door het nationale park. We trakteren onszelf op een ijsje en een drankje. Als we hiervan staan te genieten passeren drie auto’s met mensen die ons in het park ook al hebben toegezwaaid! Wij zwaaien natuurlijk terug. Later passeren wij hen als ze op een terrasje zitten. Wij zien niets, maar horen HOLA HOLA HELLO. Inderdaad, dezelfde enthousiastelingen! Wij zwaaien natuurlijk weer enthousiast terug.

Van Longuimay rijden we weer richting Malalcahuello. We moeten door een voormalige treintunnel die ooit eens de langste treintunnel (van Zuid Amerika?) was. Het is een eenbaanstunnel, dus dat betekend wachten tot het licht op groen staat en alle tegenliggers zijn gepasseerd. Tijdens het wachten komt een straatverkoper met pinda’s langs. Dat lijkt ons wel wat, even iets hartigs tijdens het wachten.

Na deze tunnel wordt het tijd om een cabaña te vinden. Het is 16.00 uur. De eerste cabañas waar we vragen hebben een twee-persoons cabaña voor ons vijven… Nee, laat maar. Bij de tweede cabañas is niemand te bekennen. Wel rijden onze onbekende AMIGOS weer toeterend en roepend voorbij! Wij doen maar weer hetzelfde.

Uiteindelijk komen we in hele mooie cabañas terecht die bijna nieuw zijn. We weten zowaar nog wat af te dingen! Buiten kunnen we barbecueën! We gaan meteen inkopen doen. Als we terugkomen bij de cabaña is de eigenaar al bezig de BBQ (oud olievat) aan te steken. Dan gaan de kinderen veldbloemen plukken voor op tafel, Edwin staat te braden en Laura snijdt ondertussen de paprika’s, en kookt de aardappelen.